azproszenie2

-Matko, co za obłęd! Niech to się skończy, niech skończy się, niech przestanie!

Otworzyła oczy. Bianka siedziała przed nią, lecz wciąż zdawała się Miriam być bardzo podobna do niej samej, ale może nie było w tym nic dziwnego. Może po prostu wcześniej nie zwracała na to uwagi?

-No co?- zapytała Bianka z tajemniczym, acz wrednym uśmiechem na twarzyczce niczym z jakiegoś nieznanego mi horroru, ale na pewno mocno strasznego.- Naprawdę nie wiesz?

-Ty, kurwa, w ogóle nie jesteś, ty jesteś jakimś moim chyba potworem, co siedzi we mnie, w moim łbie.- Miriam odwróciła wzrok, patrzyła w okno, bo ta dziwna postać, co nazwana została Bianką, wyglądała doprawdy jak jakiś duch z tandetnego horroru. A ciężko wszystko zrzucać na wadliwy wzrok, czy na jebnięty mózg.- Ty jesteś czymś takim wyobrażonym!- Miriam łamał się głos- Ty w ogóle nie istniejesz, ciebie w ogóle chyba nie ma. Jesteś słabym, wadliwym ucieleśnieniem jakiejś chorej myśli. Może po to mnie tu sprowadzono, by ta choroba, na którą ty rzekomo cierpiałaś przeniosła się na mnie? Ty kurwa, jesteś mną, normalnie masz na imię Miriam i już, i cześć, ido widzenia z Bianką!

Rozejrzała się, Bianki rzeczywiście nie było. To spowodowało wielki grymas trwogi i rozpaczy na jej twarzy. Była przerażona. Samotność to pani wiecznych samobójców, dręczyciel najgorszy. To, w jaki sposób walnęła w mózg Miriam było już lekkim takim przesadyzmem. Oto jednak usłyszała głos:

-Ty, to może wyjdziemy na to podwórko? Może to teraz, co? Chodź, zobaczymy.

-Może i tak, czemu nie? I ty się zachowujesz jak gdyby nigdy nic, jakkolwiek. Albo ja jestem ulizana na mózgu, albo ze mnie durnia robisz, a ja się trzęsę ze zdenerwowania.

Podeszła do lusterka. Drżącą ręką dotknęła odbicia w lustrze, a potem siebie, bo już nawet powątpiewać zaczęła w swą namacalność. Wyglądała na naprawdę przerażoną. Oczy rozstrzelone zostały przez każde, złudne często, szczegóły istnienia. Postanowiła wyjść na zewnątrz. Czuła, że oto już, że coś się zdarzy, że więcej tajemnicy już chyba nie zdoła przyjąć jej przeklęty umysł, wszędzie szukający logiki. I oto na podwórku doznała kolejnego szoku. Serce jej zakłuło, gardło normalnie się zakleiło, tak jak i brzuch. Była pogodna noc. A przecież przed chwilą zaczął się dzień i to na dodatek deszczowy. Dałaby sobie za to kawał wątroby uciąć, że tak było właśnie otóż jednakowoż.

To jednak jeszcze szło się wytrzymać, ale księżyc? Ten już zakrawał o szaleństwo totalitarne. Wisiał niczym dyskotekowa kula, gwiazdy świeciły kolorowo i tańczyły swoimi smugami świateł jak reflektory. Wszystkie te cuda niebieskie wisiały na gęstym suficie niezmiernej i niezmierzonej, i nie do zmierzenia, i nie nadającej się do ilościowych pomiarów, nocy. Z ziemi wydobywała się obfita mgła. Prawdziwe dysko, klasa pierwsza. Miriam wyłapała w tle jakieś odgłosy, dalekie rozmowy, chichoty, szepty. Myślała, że to w jej mózgu już wszystko się popieprzyło, ale zaraz w zasięgu jej wzroku pojawiać się zaczęły tłumy kobiet, całe zastępy, rzesze zrzeszone zrzeszonych kobiet. Miriam z tego wszystkiego już chciała zemdleć, ale niestety nie dała rady. Postacie zaczęły się zbliżać, poznała ich twarze, wszystkie były cholernie znajome. Wiedziała o nich wszystko, z każdym szczegółem, dokładną biografię, znała je tak dobrze jak samą siebie. Każda twarz zdawała się mieć podobne wrażenie, zaczęły się rozpoznawać. W jednej chwili na wszystkich pojawiło się ogromne zdziwienie, pomieszane z przerażeniem. Poznały się bowiem, odgadły się. Wszystkie były sobą. Gdy pojęły to, bezwiednie chciały zbliżyć się do siebie, dotknąć, sprawdzić czy to tylko zjawa, czy to fakt namacalny. Lecz wraz z tym odruchem, znikły. Została tylko jedna, już nie wiadomo czy Miriam. Czuła się jak Miriam, ale jak i wszystkie te postacie razem wzięte, miała je w sobie, w środku.