azproszenie2

-Nie dziwisz się mym słowom, nie śmiejesz się z tej wylewności uczuć?

-Nie, chodźmy w inne miejsce.

Szły przez ładny lasek. Miriam oczywiście dziwnie się w nim czuła. W głowie pojawiały się jej dziwne obrazy. Ten sam las, tylko, że nocą, przy pełni księżyca, cienie drzew i gałęzi. Wyszły na skraj lasu i musiały przebrnąć przez suchą trawę, gdzie zaatakowały je konie polne, te zielone. Dotarły znowu do innego lasu, okolica ta była bowiem zasobna, choć z roku na rok uboższa w zalesienie. Tam Bianka znalazła ułożoną przez kogoś stertę kamieni. Miriam ogarnęło znowu to poczucie znajomości miejsca, tym razem było tak realne i tak silne, że powiedziała:

-Ja tu kiedyś byłam.

Podeszła parę kroków. Znalazła porośnięte mchem koło ułożone z kamieni. Wiedziała, że coś tam znajdzie, zaczęła rozgarniać mech patykiem, gdy odezwała się Bianka.

-Gdy byłam młodsza, przychodziłam tu, modliłam się i płakałam. Teraz w nic nie wierzę. W tym kole paliłam kartki, na których krwią, własną oczywiście, pisałam swoje grzechy. To miała być ofiara całopalna dla pana. Taka byłam pierdolnięta, normalnie jebnięta. Zajob prawdziwy.

Miriam miała w głowie obraz dziewczynki, która płacze, klęczy i się modli z zapałem prawdziwego pierdolca.

-To byłam ja. Ja tu przychodziłam.

-Tak, masz rację, ja.

Miriam zdziwiła się na te słowa. Odwróciła się w kierunku Bianki, lecz tej nigdzie nie było. Zniknęła, normalnie zapadła się pod ziemię. Rozpłynęła się. Miriam zaczęła rozglądać się przerażona.

-Bianka, Bianka, gdzie jesteś? Bianka!

-No przecież jestem, czego wrzeszczysz, jakaś nienormalna! O co ci kamon?

Miriam nie chciała nic mówić. Odwróciła się w stronę pól. Płaska to była ziemia. Ścięte zboże, lasy, łąki… Same nudy.

-Nie wiem co się dzieje, chyba za mało jesz, bo nikniesz w oczach. A tak w ogóle, to nie musisz mi nic pokazywać. Ja znam to miejsce, oczywiście, że nie wiem skąd, ale znam. A na pewno nie mogę doznać łaski wyjaśnienia owego faktu przedziwnego przecież. Ale niech tak będzie, niech pozostanie. Co mam robić? Ufam, że to się wyjaśni i myślę cały czas, może coś logicznego wymyślę, choć na razie wszystko, co ma miejsce, przeczy prawom logiki. Wiem wszystko o każdym drzewie, znam trawy, pamiętam krople deszczu po moim, po twoim ciele spływające. I nie wiem teraz czy mówię do siebie, czy stoisz obok. Tracę poczucie jakiejkolwiek realności. Mam wrażenie, że stoję sama i mówię do siebie. To wrażenie jest tak realne, że boję się odwracać, by sprawdzić czy stoisz, czy znów nie ma cię. Zdajesz mi się być jakimś przywidzeniem, wymysłem. I tak sobie dumam, że ja tu powinnam być, że to jest właśnie moje miejsce. Cisza… choć zagłusza, choć miażdży, jest moim domem. Ciszę nie jest tak łatwo zabić. Przestrzenie otwarte, ogromne… Można bawić się we wszystko, gdy jedynym świadkiem twego zajoba są trawy i niebo, tu naprawdę można robić co chcesz. Płakać można…- załamał się jej głos. Po bruzdach na twarzy wyrzeźbionych przez cierpienie, popłynęły łzy. Schowała się w dłoniach.- Ja chcę do Mamy, potrzebuję Mamy…- przypomniała sobie o Biance. Miała ogromna nadzieję, że ona jest, że stoi obok, że Miriam nie jest tak bezgranicznie samotna. Więc powtarzała w duchu pragnienie, by Bianka była, by istniała. By nie okazała się być tylko wymysłem jej chorej chyba głowy. Bardzo się bała tego, że wszystko co żywe i co ją otacza stać się może kolejnym jej istnieniem wewnątrz niej. Sama siebie miała w sobie za dużo i wszystkie stworzenia, wszyscy wymyśleni przyjaciele też w niej dom mieli, za dużo, za dużo tego w niej, to bolało.