2: Gdy dobro zło spotyka.

Tuż po pogrzebie mojej przyjaciółki pożegnałam się z jej ojcem, który był wdzięczny za to, że przyszłam. Jedyne słowa jakie usłyszałam od niego, że nawet jeśli wyruszę w podróż do innych krain, tutaj nadal będę mile widziana, bo traktuje mnie jak swoją przybraną córkę. Nie tylko on wiedział, co spotkało moją rodzinę. Tu w mieście każdy to wiedział.

Kierowałam się już w stronę mojej wioski, gdy zatrzymał mnie ciepły, męski głos.

- Panienko? - Usłyszałam za sobą. Ktoś złapał mnie za rękę. Szybko wyślizgnęłam dłoń z uchwytu nieznajomego i popatrzyłam na tajemniczą postać. Nie mogłam uwierzyć, kto stoi przede mną. To sam książę smoczego królestwa.

- T...Tak? Wasza wysokość? - Zapytałam i schyliłam głowę. W naszej krainie uczono nas, żeby zawsze unikać patrzenia w oczy władcy. A zwłaszcza, gdy ów władca był z innej krainy.

- Nie bój się, spójrz mi w oczy. - powiedział młodzieniec. Mimowolnie spojrzałam w oczy chłopaka. Świdrowały mnie na wylot. Tak samo jak oczy mojej nieżyjącej już przyjaciółki. Na ramieniu chłopaka siedział smok, który bacznie mi się przyglądał. - Jestem Lautte. A tobie jak na imię?

- Bintu. Książę. - tak… powinnam się przedstawić o wiele bardziej…. Gustownie. Jak do monarchy przystało.

- Wasza wysokość, niewdzięczna dziewczyno! - syknął smok. A właściwie to smoczyca.

- Shillva, spokojnie. Tytułowanie zostawmy ministrom, tutaj jestem w delegacji. - powiedział chłopak. Smoczyca popatrzyła na księcia i skierowała spojrzenie na moje czoło.

- Od kiedy to zwykła dziewczyna ma znamię na czole? - Zapytała.

- Znamię? - Zapytałam, jak wyrwana z jakiegoś transu. Książę zachichotał. Miał bardzo melodyjny i ciepły głos, który wręcz potrafił wprowadzić mnie w dziwny trans… Wyłączyć mnie z rzeczywistości.

- Tak. To, co masz na czole. - Ciągnęła smoczyca.

- Mam je odkąd pamiętam. Urodziłam się z nim.

- Z kolorem swoich oczu jak i włosów także? - ‘Smoki i ich pytania’ jęknęłam – Nie wyglądasz jak większość mieszkańców tej krainy.