Odwagi! Zrób pierwszy krok w stronę namiętności swego serca! „Uśpione namiętności" Anny H. Niemczynow

Izabelle Walter, świeżo upieczona wdowa, nigdy nie pracowała zawodowo. Wszystko więc wskazuje na to, że po śmierci męża opiekę nad nią roztoczy czworo ich wspólnych dzieci.

Rodzeństwo wpada na pomysł, który pozornie nie ma wad. Izabelle zamieszka u każdego z nich na dwa i pół miesiąca w roku, natomiast pozostałe dwa miesiące spędzi na zorganizowanych i sfinansowanych przez nich czworo wakacjach. Realizacja planu idzie gładko do momentu, w którym Izabelle po raz pierwszy w życiu znajduje w sobie siłę, by wyrazić własne zdanie.

,,Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie" - zdaje się mówić autorka poprzez karty opowieści. Jest zabawnie, odważnie i lirycznie, niczym w najlepszym spektaklu.

Anna H. Niemczynow po raz kolejny wyciąga dłoń do poszukujących swojej drogi kobiet. Szepcze im do ucha: ,,Odwagi, zrób pierwszy krok w stronę namiętności swego serca, a zabawa życia dopiero się zacznie".

– Każda z nas choć raz w życiu zastanawiała się, co by było, gdyby... Najnowsza książka Anny H. Niemczynow poza przyjemnością czytania daje nadzieję na to, że nigdy nie jest za późno na zmianę życia i czerpanie z niego pełnymi garściami. Inspirująca, budząca emocje lektura, która pokazuje siłę i odwagę dojrzałych kobiet – powiedziała Ewa Kustroń-Zaniewska, redaktor naczelna ,,Kobiety i Życia" i ,,Świata Kobiety". Do lektury książki Uśpione namiętności zaprasza Wydawnictwo LUNA. Koniecznie weźcie udział w konkursie, który poświęcony jest tej właśnie powieści.

Dziś na naszych łamach przeczytać możecie premierowy fragment książki Uśpione namiętności. 

Prolog

Patrzenie na otwartą trumnę prawie nigdy nie budzi pozytywnych emocji, chyba że leży w niej ktoś, kogo, mówiąc delikatnie, nie darzymy sympatią, by nie powiedzieć „nienawidzimy”. Dlaczego więc Izabelle Walter, nazywana przez znaczną część swojego życia Bellą, czuła błogość? Błogość to przecież pozytywny stan. Nauczono nas, że nie należy jej czuć w chwili pogrzebu.

Bella kochała męża. Oddała mu nieświadomie kawałek swojego dzieciństwa, bardziej świadomie młodość i zdecydowanie świadomie dojrzałość. Niczego na niej nie wymusił – to były jej decyzje, a przynajmniej tak sądziła. Teraz, patrząc na wystające lekko ponad brzeg trumny błyszczące buty Edwarda, zdała sobie sprawę, że kilka dni temu wypolerowała je po raz ostatni, i na razie nie była zdolna wyobrazić sobie, jak będzie wyglądało jej życie bez tej rutynowej czynności.

Westchnęła głośno, zwracając na siebie uwagę całego pogrążonego w rozpaczy kościoła. Głowy współpracownic nieboszczyka, nakryte w większości kapeluszami z woalką, odwróciły się w jej stronę. Nie podjęła spojrzenia żadnej z nich, będąc szczerze uradowaną faktem, że nie ma na tym świecie już nikogo, komu wypadałoby się z tego tłumaczyć.

Ledwie słyszalne szepty krążyły po świątyni, docierając do uszu wdowy, której purpurowy płaszcz pasował do otoczenia tak, jak domalowana dłonią przedszkolaka czerwona róża do słoneczników van Gogha.

„Z czego ona tak się cieszy? Spójrz tylko na te karminowe usta! A paznokcie? Zwariowała! Jest środek jesieni, a ona w szpilkach z odkrytymi piętami! Poza tym jak można było włożyć taką mini na pogrzeb?”

Muzyka sącząca się z wbudowanych w mury głośników monumentalnego budynku zdaniem Belli nijak się miała do jej nastroju. Głos organistki, chociaż łaskawy dla ucha, wyśpiewywał słowa sprzyjające ronieniu łez. Dłonie odwiedzających kościół „katolików” nieporadnie miętoliły w palcach wyciągnięte na tę okoliczność nowiuteńkie różańce.

Bella uśmiechnęła się szeroko, potrząsnęła lekko głową, ściągnęła łopatki, podnosząc dumnie brodę, po czym wstała i ruszyła w kierunku zmarłego męża, by po raz ostatni poprawić mu kołnierz.

W naszym serwisie przeczytacie już kolejny fragment książki Uśpione namiętności. Powieść kupicie w popularnych księgarniach internetowych: