Życie jak film
Jarosław Jakimowicz

Jeden dzień i książka przeczytana. Jarosława Jakimowicza lubię od dawna - no dobra, od kiedy obejrzałam "Młode Wilki". Wydaje mi się, że nie ma osoby, która by tego kultowego filmu nie oglądała. Bardzo ucieszyłam się, gdy w prezencie otrzymałam "Życie jak film". Ta książka jest autobiografią tak kolorową jak jesień. Dlatego wydaje mi się, że jest idealna na długie jesienne, czy jesienno-zimowe wieczory. Tytuł odzwierciedla to co znajduje się w książce. Jarek opisał w niej swoje życie, które nie zawsze było kolorowe. Alkohol, narkotyki, kobiety... Wszystko zostało w prosty sposób napisane. Czytelnik się nie zanudzi, to Wam gwarantuje! 

Czytałam wiele biografii ale według mnie ta jest napisana inaczej. Bardziej szczerze, otwarcie, tak prosto z serca. Autor nie ukrywa nic, wprost mówi o trudach życia, powiązaniach przestępczych, kontaktach z kobietami (też lekkich obyczajów). Czytając inne książki można było wyczuć, że są napisane być może szczerze, lecz życie mimo wszystko coś skrywa. Tu nie mamy takiego odczucia, ponieważ Jarek pisze tak jak było. Widać, że nie zależy mu na opinii czytelnika o nim samym. Nie stara się, by za wszelką cenę ktoś o uwielbiał. Jest sobą a to najważniejsze. W końcu ten kto jest jego fanem będzie nim niezależnie od tego co przeżył. Czytając książkę miałam czasami myśli typu 'jak on tak mógł', lecz to nie zniechęciło mnie do czytania dalej. Jestem osobą, która nie ocenia ludzi przez pryzmat tego co się dowie, czy przeczyta. Przekładając kartki jedna po drugiej można zauważyć, że Jakimowicz nie jest złym człowiekiem. Wiele razy pomagał w bardzo trudnych sytuacjach. I śmiało mogę stwierdzić - oczywiście po przeczytaniu całej książki - że jest człowiekiem z dużym bagażem życiowym, lecz jest uczynny i serdeczny. 

Od zawsze mówię, że 'nic nie dzieje się bez przyczyny'. I tak było w tym przypadku. Widocznie jego życie miało wyglądać tak jak wyglądało, by mógł nie tylko mieć wspomnienia, ale także w pewnym stopniu wszystko to ukształtowało go na takiego człowieka jakim jest.

Po biografie sięgam z dwóch powodów - z ciekawości bądź sympatii dla osoby, o której jest mowa w danej publikacji. W przypadku tej pozycji kierowałam się tym pierwszym. Nie znam pana Jarosława osobiście, nigdy nie śledziłam jego kariery, nie oglądam produkcji z nim związanych. Liczyłam, że to z czym podzieli się z nami autor książki spowoduje, że moja ciekawość będzie zaspokojona. Czy tak się stało? Odpowiedź znajdziecie poniżej.

Od pierwszych stron widać, że pan Jarosław rzetelnie przygotował się do napisania swojej biografii. Zadbał o chronologiczność wydarzeń, urozmaicił swoje wspomnienia zdjęciami i postawił na szczerość, co nie jest takie oczywiste w tego typu publikacjach. Mam jednak nieodparte wrażenie, że ta biografia mogła pójść w nieco innym kierunku. Zamiast przechwalać się akcjami związanymi z alkoholem czy narkotykami można było wspomnieć o fajnych zakulisowych wspomnieniach, którym autor nie poświęcił zbyt wiele miejsca. Nie twierdzę, że pan Jarosław miał uciekać od swojej przeszłości i wybielać się przed czytelnikami, ale może nie warto było prawie w każdym rozdziale wspominać jakim to się było złym chłopcem. 

,,Tak jak już wspominałem, byłem, jestem i będę dobrym człowiekiem. Nie chcę z niczego się rozliczać. Życie trwa i jest nadal kolorowe''.

„Całe moje życie mógłbym przeżyć jeszcze raz. Wiedząc wtedy wszystko to, co wiem teraz, nie zrezygnowałbym z emocji, przygód. To wszystko, co przyniósł los, brałem z radością, nie trwoniąc ani chwili, ani kawałka. Niezależnie od tego, czy więcej było blasków czy cieni, za wszystko jestem wdzięczny”. 

 
Długo biłam się z myślami, jaką ocenę wystawić tej pozycji. Myślę, że 6/10 to nota adekwatna do tego co znalazłam w środku.

Książkę zrecenzowałam dzięki portalowi czytampierwszy.pl

Uwielbiałam „Młode Wilki” i Jarosława Jakimowicza, gdy byłam nastolatką, więc koniecznie musiałam przeczytać tę książę. Lektura okazała się całkiem przyjemna i satysfakcjonująca.

Pan Jakimowicz miał naprawdę burzliwe życie począwszy od trudnego dzieciństwa (wychowywali go dziadkowie, a ojciec był alkoholikiem), poprzez ucieczkę w wieku dziewiętnastu lat do Niemiec (w ciemno) i prowadzenie tam przestępczego życia (okradanie sklepów) zakończonego pobytem w więzieniu.

Autor opowiada jak trafił do reklamy, a potem do filmu, o wysokiej cenie popularności i o swoich bardzo licznych podróżach. Zdradza też kulisy występu w programie Big Brother i wymyślonym romansie z Jolą Rutowicz. Sporo miejsca poświęca też swojemu synowi, któremu oddał kawałek wątroby i tylko dzięki temu żyje on nadal, a także o swoim zaangażowaniu w promowanie transplantologii.

Książkę czytało mi się dobrze, wiele rzeczy mnie zainteresowało i wydaje mi się, że pan Jakimowicz dosyć szczerze podszedł do tematu, nie owijał w bawełnę pisząc, że nadużywał alkoholu i narkotyków, a także prowadził po ich zażyciu samochód (na szczęście bez poważniejszych konsekwencji jak sam przyznaje), również ostro imprezował co niekiedy kończyło się dla niego w mało przyjemny sposób.

Polecam „Życie jak film” nie tylko fanom pana Jakimowicza i „Młodych wilków”. Sporo można się z niej dowiedzieć jak funkcjonował i funkcjonuje polski show-business, jak wyglądało dzieciństwo w latach osiemdziesiątych i jaka była dla autora cena sławy.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.