Zagadka czarciego tortu
Joanne Fluke

,,Zagadka czarciego tortu" jest książką kucharską ubraną w powieść detektywistyczną. Treść można podzielić na dwie części. Pierwsza połowa przedstawia życie kobiet w małym miasteczku, które prowadząc swoje małe biznesy, w międzyczasie spotykają się, wymieniają się przepisami na słodkości, próbują je, pieką i pochłaniają hektolitry kawy. Przepisy na wszelkie ciasta, ciastka i ciasteczka są umieszczone na końcach rozdziałów. Są one najciekawszym elementem powieści! Tak, tak. Akcja jej nie toczy się szybciej niż w przepisach kulinarnych i jest tak samo ciekawa, niestety. Gdy w połowie książki dochodzi do zbrodni i jedna z bohaterek próbuje ją rozwikłać, tempo nieco przyspiesza. Jednakże treść całej ,,Zagadki czarciego tortu" jest tak płaska, bez pomysłu i upstrzona niesamowitą ilością niepotrzebnych zdań, nic nie wnoszących do całości, że często jedynie przebiegałam wzrokiem, by się nie denerwować tym, jak można tragicznie płytko napisać powieść. Miałam nadzieję, że choć zagadka kryminalna okaże się intrygująca. Jak się jednak okazało, wytypowałam zbrodniarza szybciej niż ktokolwiek z bohaterów, pomimo tego, że nic wspólnego z tą dziedziną nie mam. Zachodzę w głowę, jakim cudem (bo innego wyjaśnienia nie znajduję) ta książka-nic stała się bestsellerem New York Times'a, jak widnieje napis na okładce. Dno, totalne dno. Nie polecam. Mam nadzieję, że choć jedynym plusem książki okażą się przepisy na ciasteczka, jeśli wypiek się uda. Zdarzają się tam też przepisy na dania główne serwowane w powieściowej restauracji, lecz cóż to za rarytasy, jeśli użyć do nich trzeba gotową zupę w puszcze i sos z torebki ... ech.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)