Wejść tam nie można
Ewa Błaszczyk, Krystyna Strączek

Ewa Błaszczyk. Ciekawa aktorka o wielkim sercu. Książka napisana we współpracy z dziennikarką jest powieścią o walce. Walce bardzo ciężkiej, gdzie pytania dlaczego pojawiają się na każdym kroku. Czytając "Wejść tam nie można" czytelnik zastanawia się nad tym jaki jest sens życia, jaki jest sens wszystkiego, skoro to co budujemy, kochamy, tracimy w ciągu kilku żałosnych chwil. Ewę Błaszczyk spotkała wielka tragedia, w postaci udławienia się tabletką jej córki Oli, która następnie zapadła w śpiączkę. Opis walki Matki o życie córki, może przerazić. Ale daje też wiele do myślenia. Książka jest przeplataną biografią aktorki z opisem jej zmagań z chorobą córki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niniejsza publikacja jest wznowieniem wydanej w roku 2005 książki o tym samym tytule. Wydanie, które obecnie trafiło w ręce czytelników podzielone zostało na dwie części, pierwszą połowę rozmowy determinują wydarzenia, fakty i opowieści z przeszłości tak, aby czytelnik miał szansę dowiedzieć się jak to wszystko się zaczęło. Pomimo, iż historię Pani Ewy Błaszyk i jej córki Oli zna większość z nas uważam, że takie właśnie sformatowanie tej książki wchodzi jej na dobre. W drugiej części natomiast rozmowa toczy się wokół tego co dzieje się aktualnie po kilkunastu latach od traumatycznych wydarzeń. Podkreślić należy, iż konwersacja nie toczy się tylko i wyłącznie w oparciu o dramat, który stał się udziałem Pani Ewy i jej najbliższych. Z książki dowiadujemy się także sporo na temat środowiska artystycznego, z którym jak wiadomo związana jest aktorka. Możemy przeczytać wspomnienia o ludziach takich jak np. Agnieszka Osiecka. Dowiadujemy się również sporo o pracy twórczej Pani Ewy, która przybliża nam jak wygląda praca na planie. Na publikację tę składają się także wypowiedzi wielu osób związanych z tą rodziną, mam tutaj na myśli zarówno lekarzy i cały sztab ludzi zajmujących się do dnia dzisiejszego Olą, która niestety nadal jest w śpiączce; jak również przyjaciół pani Ewy dzięki, którym udało się nagłośnić kwestię Fundacji AKOGO, a następnie kliniki BUDZIK, która ma już na swoim koncie sporo sukcesów na co najlepszym dowodem są wybudzone dzieci. W moim mniemaniu książka ta jest bardzo przejmująca w swoim przekazie, a zarazem tchnie ona jednak ogromem nadziei, gdyż przykład postawy Pani Ewy ukazuje, że nawet pośród największych przeciwności losu człowiek jest w stanie odnaleźć iskierkę dobra jeśli tylko znajdzie w sobie na tyle siły by pomimo wszystko się nie załamać. Nawet największe traumy możemy przekuć w dobro, darowane bardzo często innym ludziom. Jest to opowieść o wielu niekiedy bardzo skrajnych emocjach targających człowiekiem znajdującym się nagle w niesamowicie trudnej sytuacji życiowej, gdzie właściwie wszystko jest poza jego kontrolą. W sposób bardzo plastyczny ukazana została również pewnego rodzaju autoterapia poprzez sztukę, która pomaga Pani Ewie przepracowywać swoje emocje, a także jest w pewnym sensie katalizatorem w trudniejszych chwilach, które przecież ciągle się zdarzają. Zachęcam Was do sięgnięcia po tę nie łatwą lecz na pewno warta uwagi książkę. A Pani Ewie gratuluje odwagi, szczerości oraz ogromnej pokory z jaką nie tylko mówi o swoim życiu, lecz także wykorzystuje je, aby pomóc innym jak tylko jest to możliwe. Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję: TaniaKsiążka.pl * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2016/02/posrod-zwykych-spraw-niech-mijaja-dni_17.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytałam powoli, bo trudno szybko czytać o czyimś cierpieniu. Chłonęłam prawdy przedstawione w prosty sposób, bez zbędnego dramatyzmu i "koloryzowania". Zaimponowała mi szczerość wypowiedzi i determinacja Pani Ewy w działaniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)