Szarańcza
Gabriel Garcia Marquez

Akcja, wzbogacona o liczne retrospekcje, odbywa się w przeciągu niespełna godziny. Tę samą sytuację obserwujemy z perspektywy trzech osób, co jest interesującym zabiegiem. Ze wspomnień narratorów dowiadujemy się, jaki był Doktor, a także jacy są mieszkańcy Macondo. Najpierw poznajemy rzeczywistość powierzchownie i, gdy już jesteśmy bliscy moralnych ocen, wyłaniają się nowe fakty, a pozory zostają zburzone. Obok Doktora mamy jeszcze postać księdza - Szczeniaka. Doktor i Ksiądz - z jednej strony podobni, a z drugiej tak różni, że małomiasteczkowe społeczeństwo umiejscowiło ich na dwóch przeciwległych biegunach. Dlaczego? Ciekawa, bardzo dobrze napisana, ale mimo wszystko to jedna z tych lektur, które nie pozostają długo w mojej pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niby wszystko jest jak należy. Plastyczne opisy, realizm przeplatający się z realizmem magicznym (choć jest go w "Szarańczy" znacznie mniej niż w "Stu latach samotności"), wszystko typowe dla Marqueza, jednak ja, po latach, nie umiem się nim zachwycić. http://ksiazki-sardegny.blogspot.com/2013/03/szarancza-gabriel-garcia-marquez.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Okropna... Sam temat pogrzebu, którego nikt nie chce wyprawić jest paskudny... jak sobie wyobrażałam ten ciepły klimat i wisielca... fuj. Te postacie zwłaszcza niektóre z ich paskudnymi charakterami. Potrójna narracja Pani Izabeli, jej ojca oraz synka, który przez całą książkę jest nazywany przez dorosłych dzieckiem, jakby był przedmiotem bez imienia... Ale w jakiś sposób trudno ją odłożyć... Ciekawi czy uda im sie pogrzebać tego gościa czy nie.. Czy jego przewiny faktycznie były aż tak wielkie?.. Czy ta kara w ogóle ma jakiś sens skoro gość i tak jest martwy? 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)