Światłoczułość
Jakub Jarno

To, co autor zawarł w swoim debiucie, powala na kolana. I te niby proste historie trzech osób, są naładowane takim ładunkiem emocjonalnym, że dotykają duszy.... Tyle mądrych słów, przemyconych wartości, pytań, refleksji. Autor ma pierwszym miejscu postawił tu na uczuciach - głównych bohaterów: Mateusza, Jana, Anny - ale nie tylko, bowiem postaciom drugoplanowym również poświęcił tu miejsce. Ich kreacja była perfekcyjna - tzn z ludzką odsłoną życia, naładowanego bólem, cierpieniem, ale też łagodnością i subtelnością. Autor nie boi się trudnych, mocnych czasem też brutalnych wątków, ale opisuje je z niebywałą delikatnością, subtelnością. Narracją operuje pięknym językiem, dając czytelnikowi to, co najważniejsze, czyli emocje. Ogółem - historia niełatwa, a z drugiej strony prosta, naładowana emocjonalnie, wyrażająca głębokie prawdy i mądrości życiowe, często przez nas nieuświadomione.. Warsztat twórczy pisarza - niebywały, znakomity! Dla mnie tą książka ma w sobie same plusy. Choć myślę, że nie każdy będzie potrafił ja docenić. Literatura piękna jednak ma to do siebie, że do najłatwiejszych nie należy, jednak ja takich powieści potrzebuje - w pewnym sensie leczą duszę...
Polecam

„Światłoczułość” Jakuba Jarno to debiutancka powieść autora. Osobiście bardzo chętnie sięgam po debiuty, bo można odkryć świetnych autorów, z których wielu zostaje ze mną na całą swoją twórczą karierę. Zdecydowanie tak tez będzie w tym przypadku. Myślę, że autor nie spodziewał się, że pisząc to dzieło, postawił sobie tak wysoko poprzeczkę, jak nikt nie stawiałby przed debiutującym autorem. Zdecydowanie pokuszę się o stwierdzenie, że jest to jedna z najpiękniejszych historii, jakie kiedykolwiek czytałam i z pewnością zostanie w mojej głowie na zawsze, a polecać będę ją każdemu!
Książka napisana w innej formie niż zazwyczaj. Poznajemy historię ludzi, którzy w życiu wiele doświadczyli, a życie po traumatycznych przejściach już nigdy nie jest takie, jak było kiedyś. Główną postacią powieści jest Mateusz, fotograf, artysta, który w fotografii poszukuje ukojenia swoich ran. Kolejnymi postaciami, które poznajemy w powieści, jest Jan, który chce odnaleźć szczęście, wracając w swoje rodzinne strony oraz Anna, która doświadczyła w dzieciństwie niewyobrażalnych traum, o których dziecko nawet nie powinno słyszeć, bo jej życie już nigdy nie będzie takie samo! Poznajemy także Witka oraz „Żerkę”, między którymi kiełkuje uczucie, ale wystawiane jest na wiele prób i przeciwności. Ale to właśnie oni przybliżają w formie listów z dzieciństwa swoje przeżycia i uczucia, które towarzyszyły im w najgorszych czasach, jakie kiedykolwiek przyszło im przeżyć. Słowa wypowiadane w dziecięcym, szczerym i emocjonalnym stylu zdecydowanie najbardziej chwytają za serce, i to one poruszyły mnie najbardziej!
Autor w tej historii używa ogromnego wyczucia i subtelności, które są tak potrzebne w przypadku poruszania trudnych tematów. Przedstawieni bohaterowie analizują swoje problemy, pozwalają się utożsamić czytelnikowi z ich doświadczeniami i emocjami. Emocje, które są odczuwalne i dostrzegalne na każdej stronie i które towarzyszyły mi podczas czytania od pierwszej, do ostatniej chwili są niezwykle głębokie!
Opis nie mówi wiele o książce, jest tajemniczy i wielu mogłoby przejść obok tego tytułu obojętnie, jednak naprawdę warto poświęcić czas i sięgnąć po tak wyjątkowy debiut!
Nie można pominąć również tego, że „ Światłoczułość” przyciąga uwagę już okładką, która jest niezwykle prosta, ale przy tym piękna i zwracająca na siebie uwagę. Myślę, że ta prostota również informuje o tym, że tematy ujęte w książce nie są łatwe, ale warto zwrócić na nie uwagę. Ja ten tytuł bardzo polecam! Myślę, że to jedna z najlepszych książek, jakie czytałam w tym roku, a zdecydowanie najlepszy debiut, który czytałam kiedykolwiek! Bardzo polecam!

"Wojna wyzwala najgorsze w większości, ale też najlepsze w tych, którzy trochę dobra w sobie niosą".

Trzy różne opowieści, trzy postacie z każdą z nich zaczyna nas łączyć silna więź. Mateusz jest fotografem z pasją. Widzimy go jako człowieka i artystę. Witek i Żerka po raz pierwszy zobaczyli się gdy byli dziećmi. Od razu nawiązała się między nimi nić porozumienia i akceptacji. Przyjaźń przyszła sama. Wybuch wojny zmienił wszystko, zostali rozdzieleni, a jednak ona ciągle w nim żyła, była tak, jak on w niej. Z zewsząd wyłaniało się bestialstwo, okrucieństwo, ale i człowieczeństwo. A oni trwali w przekonaniu, że gdzieś tam jedno na drugie czeka.

Wymykająca się wszelkim schematom piękna opowieść. Angażuje emocjonalnie, pochłania. Mamy czasy II wojny światowej, teraźniejszość i chwytające za serce, po dziecięcemu pisane listy. Z przekazu Autora, z jego słów bije prostota, wrażliwość i piękno. Aż trudno uwierzyć, że to debiut. Słowa wnikają w czytelnika, kaleczą i jednocześnie dają ukojenie. Bohaterowie poranieni, zagubieni, niejednoznaczni, zaskakujący, dobrzy i źli. Wyraźnie, wręcz namacalnie czujemy ich emocje, wewnętrzne rozterki, rozważania, strach, niepewność, ból.

Wspomnienia ich siła i znaczenie, spod nich wyłania się miłość. Trudne, bolesne doświadczenia, szara, wojenna rzeczywistość. Dobrzy i źli ludzie, ukrywający się Żydzi, walka, holokaust. Z coraz gęstszego mroku, wyłaniają się światło i czułość. Losy bohaterów splatają się ze sobą, każdy z nich ma za sobą traumatyczne przeżycia. Miłość zostaje poddana trudnym próbom. Delikatność i moc przekazu. Biją z niej ból, smutek, niemoc, zagubienie, tęsknota, strata i nadzieja.

Przejmująca, niezapomniana, emocjonalna, subtelna podróż. Trudno ubrać w słowa głębię uczuć, jakich doświadczyłam podczas czytania. Coś pięknego, literatura najwyższych lotów. Bardzo, bardzo polecam!

W świecie, gdzie często promuje się twardość i niezłomność, wrażliwość bywa postrzegana jako słabość, ale w rzeczywistości to nasza największa siła. To zdolność głębokiego odczuwania, empatii i otwartości na innych. To odwaga, by pokazać siebie prawdziwego - ze wszystkimi emocjami, bez zakładania maski. To właśnie o tych wszystkich emocjach i wrażliwości jest debiutancka powieść Jakuba Jarno pod tytułem ,,Światłoczułość".

,,Światłoczułość" to pierwszy debiut, który zrobił na mnie tak ogromne wrażenie! Autor stworzył historię, która już od pierwszych stron wciąga czytelnika w podróż przez życie, emocje, przestrzeń, a przede wszystkim przez wrażliwość.

Jakub Jarno ma naprawdę niesamowite pióro - pełne subtelności, delikatności, a zarazem potrafi sprawić, że każde słowo porusza w czytelniku całą paletę doznań literackich i emocjonalnych. Pisze o emocjach w taki sposób, że odczuwamy je całym sobą i nie możemy się od nich uwolnić. 

Autor nie boi się pisać o rzeczach trudnych, poważnych i bardzo ważnych. W tej krótkiej powieści udało mu się poruszyć tematy traumy, wspomnień, nadziei i miłości, ubierając je w słowa tak, by powieść była zarazem piękna i bolesna.

,,Światłoczułość" to książka, która zasługuje na to, aby o niej mówiono. Pod tą minimalistyczną okładką kryje się wiele poważnych tematów, emocji i refleksji, które zmuszają czytelnika do zatrzymania się na chwilę i przemyślenia własnego życia. Jest to historia, która naprawdę musiała zostać opowiedziana i która na bardzo długo pozostanie w moim sercu. Gorąco polecam!

 ,,Historia, która domagała się, by ją opowiedzieć.

Narrator, który czekał, aż zjawisz się, by jej wysłuchać.

I ona. Dziewczyna, w której wszyscy się gubili, lecz on jeden się w niej odnalazł."

,,Światłoczułość", historia, która została opowiedziana, a ja faktycznie zjawiłam się po to, aby ją poznać. I poznałam. I zamarłam na chwilę. I zagubiłam się. I kompletnie nie umiałam znaleźć słów, które oddałyby piękno tego, co przeczytałam.

,,Światłoczułość" to debiut. Czytam debiuty z różnym rezultatem. Ale ta debiutancka powieść w moim odczuciu zasługuje na najwyższe noty. Ta historia ociera się o arcydzieło i aż strach pomyśleć, jakie będą kolejne książki Jakuba Jarno. Jedno jest pewne - sam sobie postawił tak wysoko poprzeczkę, że będzie musiał naprawdę się starać żeby nie zawieść czytelników, których zachwycił.

Centralną postacią ,,Światłoczułości" jest fotograf, Mateusz. Mamy możliwość obserwować jego rozwój/jego podróż nie tylko jako artysty, ale także jako człowieka. Jego wewnętrzne zmagania pozwalają mu na zrozumienie siebie i swojej roli. Fotografia zaś staje się nie tylko pasją mężczyzny ale również metodą na rany własne i cudze. Poprzez prace Mateusza Jakub Jarno prezentuje refleksje na temat życia, wnosząc nieprawdopodobny ładunek emocjonalny.

Historia ,,Światłoczułości" skupia się na trzech różnych postaciach, a opowieść narracyjna Mateusza jest pierwszą z nich. Pozostałe to opowieść śledząca losy starszego mężczyzny, Jana i jego powrót po latach do rodzinnego miasta oraz historia kobiety, Anny próbującej sobie poradzić z traumami z dzieciństwa. Trzy różne opowieści, bardzo angażujące czytelnika. Czuje się nieprawdopodobną więź z każdą z osób spotkaną na kartach książki, odczuwa się niemal fizyczny ból. Jarno według mnie ma talent do kreowania postaci tragicznych i potrafi opisać ich z niesamowitą wrażliwością. Każda z postaci posiada takie wnętrze, takie emocje i taką przeszłość, że pozostaną z pewnością w pamięci na długo. Ich wcześniejsze losy rzutują na teraźniejszość a wątki się ze sobą splatają tworząc wielowątkową narrację.

Są jeszcze dwie postaci i choć drugoplanowe, to zajmują w powieści Jarno dużo miejsca i odnoszę wrażenie, że bez nich ten tekst byłby niepełny. To Żerka i Witold. Przyjaciele i mentorzy Mateusza, odgrywający kluczową rolę w jego twórczości i życiu. Relacja między nimi przekracza wszystko, co znane. Jest tam szacunek, porozumienie na najwyższym poziomie ale również moc subtelnych napięć czy całkiem niewypowiedzianych uczuć (oczywiście w odniesieniu do Żerki). To bardzo silna więź, która w życiu tak rzadko się przydarza.

Najwięcej Żerki i Witolda w retrospekcjach, gdzie cofamy się do ich dzieciństwa zdominowanego przez okrucieństwa II wojny światowej. W ,,Światłoczułości" poznajemy listy pisane przez Witka i stają się one kluczowe, by zrozumieć charakter i życie dorosłego Witolda. Podobnie jest w przypadku Żerki - tu też poznajemy jej wspomnienia z dzieciństwa i młodości naznaczone wojną. Brawa dla Jarno za delikatność i wyczucie tematu, za nie skupienie się na tamtych czasach i za zachowanie równowagi między teraźniejszością a przeszłością.

Jakub Jarno nie omija trudnych tematów związanych z wojną, walką, Holocaustem, a wspomniane listy dają wgląd w myśli i uczucia dziecka - z dziecięcą prostotą wyrażają wrażliwość Witka, ale także Autora.

Jakub Jarno - poznałam to nazwisko przed chwilą. Przed sięgnięciem po ,,Światłoczułość" był dla mnie zagadką. Od teraz będę wyczekiwać kolejnej powieści, która wyjdzie spod jego ręki/rąk. Nie na darmo mówi się już teraz i chwali Jarno za subtelność narracji, za emocje, za głębię. Mówi się i pisze o jego stylu pisania, który jest prosty i elegancki ale w pewnym sensie zapewnia czytelnikowi zaangażowanie w poznawaną historię. I ja tego właśnie doświadczyłam. Jarno zbudował ze mną więź - most ze sobą, ze swoją intymnością i z tą historią. Poczułam się jak jedna z bohaterek występujących na kartach książki.

,,Światłoczułość" Jakuba Jarno - przeczytajcie koniecznie!