Siostra na krawędzi
s. Jolanta Glapka, Agata Puścikowska

Dzisiejszy świat oferuje kobietom masę możliwości – mogą realizować się w życiu rodzinnym, robić karierę zawodową, być artystkami, sportsmenkami, podróżniczkami. Co sprawia, że pomimo tak wielu pokus część z nich decyduje się odciąć od swego dotychczasowego świata, zamieszkać w zakonie i poświęcić swoje życie Bogu? Na to i inne pytania dotyczące życia zakonnego oraz życia zakonnicy odpowiada siostra zakonna Jolanta Glapka, jedna z najbardziej znanych polskich zakonnic.

Siostra Jolanta Glapka przyszła na świat w Zakopanem w 1947 roku. Dzieciństwo spędziła w Zielonej Górze, wychowywana przez matkę katoliczkę i ojca ateistę. To właśnie rozmowy z niewierzącym ojcem stanowiły dla niej pierwszą próbę wiary – dziecięcymi jeszcze argumentami starała się uświadomić mu, że Bóg jednak istnieje. Swe młodzieńcze lata dzieliła pomiędzy dwie pasje – poznawanie ludzkiej psychiki (z tego względu studiowała psychologię) oraz wspinaczkę wysokogórską. Cały czas poszukiwała również znaków Boga, który coraz częściej i głośniej do niej przemawiał. Czując coraz większą potrzebę czynienia dobra, pod koniec lat 70'tych wyjechała do Kalkuty pracować jako wolontariuszka w zgromadzeniu Matki Teresy. W Indiach zetknęła się ze skrajną nędzą oraz o mało co sama nie straciła życia, lecz pobyt tam uświadomił jej, że została wybrana przez Boga by czynić dobro i pomagać ludziom na krawędzi. W wieku 33 lat wstąpiła do Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa Sacré Coeur. Nie została jednak zakonnicą jedynie modlącą się i kontemplującą Pismo Święte – od początku starała się wykorzystać swoje powołanie do ewangelizacji i pomocy potrzebującym. Z jednej strony tworzyła pierwsze w Polsce katolickie media, z drugiej wspierała osoby uzależnione (zwłaszcza narkomanów) w wychodzeniu z nałogów. Jej najważniejszą inicjatywą jest Fundacja Pasja życia, pomagająca narkomanom wyjść z uzależnienia, oraz powstające w Legionowie Młodzieżowe Centrum Rozwoju Artystycznego i Duchowego „Pasja Życia”, którego celem będzie zapobieganie narkomanii poprzez wskazywanie młodym ludziom ich talentów i twórcze zagospodarowywanie czasu wolnego.

Książka napisana jest w formie wywiadu-rzeki przeprowadzonego z siostrą Glapką przez Agatę Puścikowską. Panie rozmawiają niczym stare dobre przyjaciółki, dzięki temu tej pozycji nie czyta się jak suchej biografii czy płytkiego wywiadu z czasopisma, lecz sympatyczną pogawędkę na rozmaite życiowe tematy. Podoba mi się, że siostra nie unika podejmowania kwestii trudnych i kontrowersyjnych, o których osoby duchowe często milczą lub przekonują wiernych, ze takie rzeczy nie mają miejsca. Siostra Jolanta mówi wprost o konfliktach między zakonnicami, o księżach, którzy minęli się z powołaniem i zabiegają przede wszystkim o dobra materialne dla samych siebie, o tym, że młode siostry zakonne często ulegają uczuciu do mężczyzny i z tego powodu przeżywają ogromne konflikty wewnętrzne. Sama siostra Jolanta nie ukrywa, że i ona zakochała się będąc już zakonnicą i musiała wybierać między oddaniem się Bogu a człowiekowi. Opowiada też sporo o problemach swego prywatnego życia – o tym, jak jej rodzina musiała ukrywać swoją wiarę, aby ojciec-komunista nie miał problemów z ówczesnym systemem, o rozterkach towarzyszących jej przed wstąpieniem do zakonu, a także i o tym, że pomimo całej swej wiedzy i doświadczenia płynącego z pracy z narkomanami nie udało jej się uchronić przed tym uzależnieniem bliskiego krewnego.

 Siostra Jolanta Glapka z pewnością łamie negatywny stereotyp typowej zakonnicy – smutnej, zaniedbanej, oderwanej od prawdziwego życia i zajętej jedynie wielbieniem Boga. Z kart „Siostry na krawędzi”, wyłania się energiczna, pełna życia i pasji kobieta, podążająca za trendami współczesnego świata i potrafiąca wykorzystać je do ewangelizacji i niesienia pomocy bliźnim. Być może to właśnie takie zakonnice jak siostra Jolanta stają się autorytetami młodych dziewcząt, pomagają im odkryć swe powołanie i sprawiają,że pomimo kreowanego przez media negatywnego wizerunku kościelnej hierarchii oraz klasztornego życia wciąż wiele ludzi decyduje się oddać swe życie w służbę Bogu i potrzebującym.

Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com