Rocznik osiem cztery
Zuzanna Grala

Przyjaźń to coś bardzo cennego, więc warto ją pielęgnować, nie tak łatwo znaleźć bratnią duszę, która będzie z nami na dobre i na złe i to przez wiele długich lat.
Luiza, Malwina, Angelika i Maciek to grupa przyjaciół z Wisły, wszyscy nieuchronnie zbliżają się do magicznego wieku czterdziestu lat i robią wszystko, żeby tego nie było po nich widać. Narratorem jest tutaj Luiza, ale mniej więcej każdego poznajemy po równo, no może najmniej o tajemniczego Maćka, który pomimo tego, że jest mężczyzną, świetnie odnajduje się w kobiecym gronie.
Książka liczy ponad sześćset stron, więc patrząc na nią, możemy spodziewać się długiej historii, niestety tak nie jest, moim zdaniem jest po prostu rozwleczona, znajdziemy tutaj mnóstwo opisów, które spokojnie można upchnąć na pół strony, a one mają tutaj przynajmniej trzy. Ciężko czyta się te wszystkie szczegóły wnętrz mieszkań, opisów miejsc przyrody, detale dotyczące ubrania, mimiki twarzy i różne scenariusze historii, które się nie wydarzą, bo dzieją się tylko w głowach bohaterów, gdyby to ominąć książka byłaby o połowę krótsza. Miałam nadzieję, że te przydługie opisy zrekompensuje chociaż ciekawa historia, niestety nie dzieje się tutaj prawie nic, codzienne życie, trudy małżeństw i ciężkiej pracy oraz romanse. Całość polega na częstym spotykaniu się przyjaciół, pomimo tego, że każde z nich mieszka w innej części kraju, wizyty okraszone są alkoholem do tego stopnia, że kolejnego dnia każdy ma kaca, najprawdopodobniej bohaterowie przeżywał kryzys wieku średniego, który próbowali jakoś zagłuszyć. Po samym zakończeniu mogę podejrzewać, że pojawi się część druga lub po prostu autorka wymyśliła sobie, że będzie stopniowo zanudzać czytelnika, żeby w na końcu wystrzelić bombę i tak po prostu to zostawić.
Nie lubię oceniać książek negatywnie, ponieważ każdy ma inny gust, ta historia nie była zła ona po prostu była o niczym i może gdyby była o połowę krótsza łatwiej byłoby wyciągnąć mi z niej coś pozytywnego.