Program Wahadło
Hubert Gruszczyński

Zdarza mi się czasami, gdy zamierzam zacząć czytać nowo nabytą książkę z gatunku fantastyki, że automatycznie zakładam to, że mi się nie spodoba, zanudzę się i będę się męczyć podczas lektury. Ale wiecie, jakie to fajne uczucie, gdy nie mam racji i książka nie dość, że podoba się bardzo, to jeszcze pozostaje niedosyt po skończonej książce? Takie zaskoczenie spotkało mnie czytając drugą część „Wielkiego układu” autorstwa Huberta „Huntera” Gruszczyńskiego, czyli „Program wahadło”.

Akcja książki rozpoczyna się dokładnie dziesięć lat od zakończenia wydarzeń z „Racji stanu”. Michael Stern (Miedziak) skazany wyrokiem najpierw przebywa w kolonii karnej, a później zapija się na śmierć w jakieś norze. Przekonana o śmierci Michaela jego przyjaciółka i ukochana Vaux Lothar wychodzi za mąż za przyszłego króla Sunnysvard i skupia się na wychowaniu małego syna. Obydwoje są już innymi ludźmi, a wcześniejsze doświadczenia wojenne boleśnie odcisnęły się nie tylko na ich ciałach, ale i na duszach. Gdy nowo obrany władca, król Daniel Drugi Zundorf podejmuje decyzję o skierowaniu państwa na inne tory, Vaux i Michael muszą powrócić do gry jako królewscy szpiedzy. Od teraz, razem z Anką i Hexe, tworzą drużynę, która ma do wykonania tajną misję. Wysoko postawionym wojskowym i urzędnikom wrogiego państwa przedstawiają pewną propozycję bez precedensu. Decyzja może zmienić nie tylko sposób i cel prowadzenia wojny, ale też i historię Sunnysvard oraz Ravenclowd. Kto w tej grze będzie wierny państwu, kto okaże się zdrajcą? Jak zakończy się historia Michaela i Vaux?

Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w książce „Program wahadło”. Na początku muszę wspomnieć o okładce, dwie znajdujące się tam postaci przykuwają wzrok i intrygują. Zaskoczeniem była także objętość książki – ma ona niecałe 300 stron i nasuwało mi się pytanie, czy w tak cienkiej książce czytelnik znajdzie ciekawą fabułę i jak będzie przeprowadzona sama akcja. Na szczęście dzieje się tu sporo! Trup się pojawia i to gęsto! Akcja jest wciągająca i porywająca a dzięki narracji z perspektywy Michaela oraz Vaux znamy szczegóły każdego wydarzenia. Sporadycznie pojawia się także narracja króla Daniela oraz Hexe. Osobom, które od tej części dopiero zaczynają przygodę „Programem wahadło” polecam najpierw zapoznać się z pierwszą częścią, by lepiej zrozumieć bohaterów, ich motywy i działania a także by nie kończyć tej historii zbyt szybko. Bohaterowie są wykreowani w taki sposób, że od razu je polubimy. Minusem było to, że autor za bardzo skupił się na postaci Michaela a zapomniał trochę o Vaux.

Świat jest bardzo drobiazgowo wykreowany, jednak miałam wrażenie, że nie różni się niczym od naszego współczesnego świata. Motyw fantastyki co prawda występuję – Vaux włada magią – jednak za mało fantastyki w fantastyce! Zamiast szczegółowo skupiać się na opisie broni, które bardzo przypominają militaria z naszego świata oraz bardzo szczegółowo opisywać wnętrza autor mógł bardziej rozpisać wątek związany z magią. Nie wystarczające dla mnie jest tylko zmienienie nazw miesięcy i bóstw. Ma się tutaj wrażenie, że jest to tylko dodatek, a nie element fabuły. Przyznaję także, że watek romantyczny między Michaelem a Vaux został potraktowany trochę po macoszemu. Tyle tu scen autor mógł dopisać. Pozostał jedynie niedosyt i jedynie mamy możliwość dać upust swojej wyobraźni.

„Projekt wahadło” to wciągająca książka, z dobrze nakreślonymi postaciami i niewykorzystanym potencjałem. Chciałoby się jeszcze więcej. Niejednoznaczne i otwarte zakończenie sprawia, że chętnie przeczytałabym trzecią część „Wielkiego układu”. Pytanie tylko, czy powstanie ?