Opowieści okultne to zbiór 9 opowiadań autorstwa Heleny Bławatskiej. Ukazał się po raz pierwszy w 1892 roku, nie był dotychczas wydawany w Polsce. Prezentujemy go w przekładzie i opracowaniu Krzysztofa Grudnika, który wzbogacił wydanie o wstęp oraz liczne przypisy.
Helena P. Bławatska była postacią niezwykle barwną. W historii zapisała się przede wszystkim jako założycielka i przywódczyni Towarzystwa Teozoficznego. W czasach, kiedy kobiety dopiero walczyły o prawo do głosu, Bławatska stała na czele licznej organizacji, mającej realny wpływ nie tylko na kulturę, ale także politykę końca XIX wieku. Uczyli się od niej m.in. Thomas Edison, William Butler Yeats czy Mohands Ghandi!
Bławatska skupiała się przede wszystkim na rozpowszechnianiu teozofii – systemu filozoficzno-religijnego, który miał umożliwiać człowiekowi kontakt ze światem nadprzyrodzonym i dawać dostęp do tajemnych nauk Wielkich Mahatmów, przewodników ludzkości. Teozoficzne idee: reinkarnacji, karmy, braterstwa ludzkości, natury jako emanacji absolutu itd., Bławatska postanowiła podać nie tylko w formie obszernych wykładów, ale także literackich fikcji – tak powstały Opowieści okultne.
Pisząc opowiadania z Opowieści okultnych, Bławatska inspirowała się tradycją literatury niesamowitej. Wyraźne są podobieństwa szczególnie do tzw. Trylogii mesmerycznej Edgara Allana Poego, a także do opowiadań E.T.A. Hoffmanna. Bławatska opisuje szereg ezoterycznych zjawisk, jak przepowiadanie przyszłości, bilokacja, prawo karmy czy nawiedzone przedmioty, ale robi to w sposób trzymający w napięciu i wzbudzający ciekawość zarówno zjawiskiem, jak i fabułą, w jaką zostało uwikłane.
Ponadto akcja poszczególnych opowiadań rozgrywa się w rozmaitych zakątkach świata. Od słonecznego Konstantynopola, przez gotyckie zamki, europejskie salony, po skutą lodem podbiegunową wyspę. Wszystkie opisywane lokalizacje Bławatska, zapalona podróżniczka, znała z własnych wypraw, dzięki czemu do jej historii wkrada się także pierwiastek realizmu, przede wszystkim jednak różnorodność nie pozwala na nudę.
Wydawnictwo: Wydawnictwo IX
Data wydania: 2019-08-23
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 222
Tłumaczenie: Krzysztof Grudnik
Ilustracje:Łukasz Gwiżdż
Przeczytane:2020-07-03, Ocena: 5, Przeczytałam, Insta challenge. Wyzwanie dla bookstagramerów 2020, 12 książek 2020, 26 książek 2020, 52 książki 2020, Przeczytaj tyle, ile masz wzrostu - edycja 2020, Wyzwanie - wybrana przez siebie liczba książek w 2020 roku,
Na wstępie mamy nakreśloną postać Heleny Bławatskiej, osoby nietuzinkowej, ciekawej świata. Jej życie było bogate w podróże, dzięki którym poznawała nie tylko różne zakątki świata, inne kultury ale i światopoglądy religijno filozoficzne co ma odzwierciedlenie w tych dziewięciu opowiadaniach.
Tych opowiadań nie da się zamknąć w jednym gatunku, są niesamowitą podróżą w echa przeżyć Bławatskiej, prób zrozumienia zjawisk nadprzyrodzonych. Tu znajdziemy nie tylko elementy grozy, mistycyzmu, ezoteryki ale i próby poznania istoty życia. Poznamy między innymi mesmerystów, yamabushi, derwiszy czy mitycznych bogów. Każde odpowiadanie każe się na chwilkę zatrzymać i przemyśleć nasze poglądy.
Inne stany świadomości... Próba zrozumienia praw duchowych... Czas brnie nieubłaganie, jesteśmy kruchymi istotami zaledwie mgnieniem przez te wszystkie milionlecia... Bycie niedowiarkiem może prowadzić do własnej zguby i nieodwracalnego cierpienia...
Podobały mi się tu Zaczarowane życie, Jaskinia Echa, Z polarnej krainy ale najlepsze, prawdziwy majstersztyk jest na samym końcu czyli dające pełny wachlarz emocji Skrzypce z duszą. Rywalizacja w stworzeniu genialnej muzyki i dążenie do samodoskonalenia się wymaga czasem krwawej ofiary...
Historyjki pomimo bogactwa przypisów i odniesień są napisane w sposób przystępny, nie potrafiłam się od nich oderwać.