Opowieść o dwóch miastach
Charles Dickens

 Klasyka Dickensa! Kiedyś omijałam klasykę literatury, bo zwyczajnie nie mogłam się przemóc. Po przeczytaniu "Zbrodnia i kara", która stała się jedną z moich ulubionych książek zmieniłam zdanie! Teraz próbuje nadrobić większość klasycznych powieści.

👉 "Była to najlepsza i najgorsza z epok, wiek rozumu i wiek szaleństwa, czas wiary i czas zwątpienia, okres światła i okres mroków, wiosna pięknych nadziei i zima rozpaczy" – tak rozpoczyna swą niezwykłą opowieść Charles Dickens. Paryż i Londyn w przededniu Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Ten burzliwy okres ukazany jest przez pryzmat losów młodego francuskiego arystokraty, niesprawiedliwie uwięzionego lekarza, jego córki i angielskiego prawnika.

👉 Książka jest dość obszerna, ale podczas czytania w ogóle tego nie czuć. Czytało się szybko i od razu polubiłam język autora- może dlatego, że już czytałam wcześniej jego książki. Klimat jest niesamowity, choć trzeba pamiętać, że przy tego typu klasycznych książkach opisy są czasami zbyt mocno rozbudowane 🙂

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Charles Dickens. Pierwsze skojarzenie - "Opowieść wigilijna". "Opowieść o dwóch miastach" ? Całkiem nowy, nieznany dla mnie tytuł. Jak się okazuje, powieść z roku 1859, jest jedną najczęściej czytanych, jak i najwyżej ocenianych dzieł tego wielkiego autora. Jak słyszę, że coś jest tak dobre, nie mogę przejść obok tego obojętnie. Historia rozpoczyna się w 1775 roku. Wtedy to zostaje odnaleziony Doktor Manette, człowiek niesłusznie więziony w Bastylii przez osiemnaście lat. Po bardzo schorowanego człowieka przyjeżdża jego córka Lucie i przyjaciel rodziny, bankowiec, Pan Lorry. Ponieważ sytuacja polityczna i społeczna we Francji, nie jest zbyt stabilna (szerzy się głód, nędza, niezadowolenie społeczne rośnie i jest o krok od wybuchu Rewolucji Francuskiej), ponownie połączona rodzina znajduje schronienie w stolicy Anglii. Ich losy zaczynają przeplatać się z zbiegłym z Francji arystokratą, Karolem Darnay oraz pogubionym, popadającym w alkoholizm prawnikiem, Sydneyem Cartonem. Obaj mężczyźni darzą Lucie wielkim uczuciem i zaczynają zabiegać o kobietę. Akcja powieści rozgrywa się w dwóch miastach, Londynie i Paryżu. Pomiędzy nimi toczą się losy bohaterów, którzy poprzez splot różnych okoliczności, będą zmuszeni do bardzo trudnych decyzji. Książkę czyta się rewelacyjnie. Sięgając po nią miałam poczucie, że po ciężkim dniu, szybkim tempie życia, nagle czas stopniowo zwalnia i toczy się bardzo nieśpiesznie. Co nie oznacza, że jest ona nudna, czy pozbawiona akcji. Dzieje się w niej wiele, choć w stylu bardzo tradycyjnym i klasycznym. Przyznam szczerze, że celowo dawkowałam sobie lekturę, rozkoszując się tym niezwykłym klimatem. Obawiałam się, że skoro to Charles Dickens, to język może już nie być tak przystępny. Nie mogłam się bardziej mylić. Można by powiedzieć, że sposób przedstawiania wydarzeń pasuje do czytelnika z każdej epoki, nawet współczesnej. I choć opowieść dotyczy wydarzeń mrocznych i przygnębiających, z opisu bohaterów bije ogromne ciepło. Uroku dodają komentarze autora, które nierzadko pokazują jego ironiczne poczucie humoru. Charles Dickens doskonale ukazuje koniec XVIII wieku we Francji. Oddaje charakter dramatycznych wydarzeń, jakie nastąpiły w 1789 roku, pokazuje co do nich doprowadziło. To wielkie wzburzenie ludu, chęć zemsty jaka porwała tłumy. Ciężko uwierzyć, że to nie tylko fikcja literacka, a bardzo ważna część francuskiej historii. Warto wracać do takich dzieł ku przypomnieniu i przestrodze. Niestety ludzie szybko zapominają o tym co złe, zaczynają powtarzać stare błędy. Powieść jest tak uniwersalna, że powinna spodobać się każdemu. Ale najlepiej odnajdą się w niej Ci, którzy cenią sobie klasyczne opowieści odnoszące się do podstawowych wartości. Opowieści. które ukazują odwieczną walkę pomiędzy dobrem i złem, toczącą się zarówno na świecie, jak i wewnątrz samych bohaterów. Polecam!! Więcej recenzji na fifraku.blogspot.com Zapraszam !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W cieniu gilotyny

 

Proza Charlesa Dickensa kojarzy mi się przede wszystkim z pokrzepieniem, podnoszeniem na duchu i naiwnością, w której dobro zawsze zwycięża, a nikczemnika spotyka surowa kara. Pomimo prób racjonalizowania, ciągle nie potrafię patrzeć na jego twórczość oczami ludzi mu współczesnych, bo zmienił się nie tylko świat, ale też sama literatura. Zdarza się, że rozwiązania fabularne sprzed 150-ciu lat współcześnie nie wywołują już w czytelniku zamierzonego efektu, ale ja nieustannie mam słabość do tego autora.

 

"Opowieść o dwóch miastach" to jedna z najdojrzalszych powieści Dickensa. Nie ma w niej bajkowości i uroku "Wielkich nadziei" czy "Oliwera Twista" - chociaż naiwność w walce dobra ze złem ciągle jest widoczna. W powieści autor mierzy się z wielką historią, wplatając losy bohaterów w najkrwawszy okres w dziejach Francji, okres, w którym bohater w jednej chwili stawał się zdrajcą, a gilotyna biła rekordy popularności.

 

Historia zawarta w "Opowieści o dwóch" miastach nie jest specjalnie skomplikowana. Skąd więc taki gabaryt książki? Ano z przegadania. Im starsza jestem, im częściej wracam do twórczości Dickensa, tym wyraźniej dostrzegam jej wady. Naprawdę skłonna jestem uwierzyć w anegdotę o tym, że Dickensowi płacono "od słowa", bo trudno znaleźć inne wytłumaczenie dla tak potoczystego (aż do przesady) stylu i rozwlekłych opisów, które zupełnie nic nie wnoszą do fabuły.

 

Czy warto sięgnąć po tę powieść? Warto. Chociażby ze względu na naprawdę piękny język i ciekawie nakreślonych bohaterów. Fabuła rozkręca się powoli, ale możecie mi wierzyć - w końcu się rozkręca, a ponieważ to jedna z lepszych powieści Dickensa, tym bardziej trzeba mieć ją na uwadze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

4/5

(Kliknij aby rozwinąć opinię)