Nutka znajduje przyjaciół. Kto mnie przytuli
Agnieszka Stelmaszyk

"Nutka znajduje przyjaciół" Agnieszki Stelmaszyk to już 18- ty tom z cyklu "Kto mnie przytuli". Dotychczas ukazały sie w nim również takie tytuły jak: Dropsik potrzebuje pomocy", "Mela zawsze pomoże" czy "Beza szuka domu".

Książka jest dedykowana dzieciom w wieku wczesnoszkolnym, które już płynnie czytają i starszym, które skupiają się głównie na fabule, a nie ilustracjach. Wskazuje na to duża czcionka, ułatwiająca samodzielne czytanie i rysunki w odcieniach szarości, które ułatwiają młodemu czytelnikowi wyobrażenie sobie pewnych sytuacji opisanych w książce. Dodam, że ilustracje wykonane przez panią Magdalenę Saramak są delikatnie przypominające japońską mangę ( szczególnie w rysach twarzy ). Dominuje w nich jednak naturalizm, zrównoważenie proporcji, co jest całkowice spójne z fabułą książki. W niej również dostrzec możemy elementy lekko nadnaturalnem jak rozmowy między zwierzętami, których świadkami nie mogli być ludzie. Dzięki temu książka nie jest przyziemnym obyczajem, ale ciepłą historią o tym, że mimo wielu nieprzyjemności, tak naturalnie wpisanych w nasz los, w okół nas ciągle zdarzają się rzeczy niemal magiczne, a przynajmniej siła dobroci działa jak magia.

Opowieść rozpoczyna się w momencie, w którym pan Edward Szadkowski, emeryt właśnie miał zamiar spożyć w parku miejskim posiłek zakupiony dzięki sprzedanym tego dnia surowcom wtórnym. Wpatrując się w pobliski strumyk, dostrzegł kwilący tekturowy karton, unoszony przez nurt wody. Mężczyzna wyłowił go i w ten sposób ocalił przed śmiercią kremową kotkę. Nie nacieszył się jednak zbyt długo jej towarzystwem. Kotka podczas jednej z podróży pana Edwarda, w poszukiwaniu surowców wtórnych zgubiła się. Jej tymczasowym domem stanie się piwnica szkoły podstawowej. Zwierzątko wzbudzi uczucia troski i zainteresowania w dzieciach z klasy IVb, a szczególnie Norberta, który już potrafi opiekować się swoim psem Rufusem i papużką Frygą. Czy nazwana przez dzieci kotka "Nutka" znajdzie swój dom? Czy będzie się w nim czuła szczęśliwa? Opowieść jest pełna empatii, ciepła i mądrości życiowych. Ma wymiar moralizatorski i przez to pedagogiczny.

Autorka użyła narracji trzecio-osobowej, wszystko wiedzącej. Opanowała tekst i wywołuje w czytelniku zamierzone emocje. Książka est napisana w stylu poprawnym polonistycznie. Tekst dostosowany jest do odbiorcy napisany w języku  zrozumiałym, acz z pewnymi małymi przeszkodami słownymi. Pojawiają się w nim wyrazy nie używane w mowie potocznej i być może nie znane dla niektórych dzieci. Są to m.in.: "tubularnym", "harmider", "perswadowała", po których znaczenie czytelnik powinien zasiegnąć wiedzy o jego znaczeniu przy pomocy dorosłych lub słownika lub zwyczajnie domyśleć się jego znaczenia z kontekstu. Pojawienie się tych wyrazów to walor książki. Słów mniej zrozumiałych jest niewiele, ale wystarczająco, aby poszerzyć stopniowo zasób słownictwa kształtującego swoje gusta czytelnika, a przez to książka zyskuje walor edukujący.

W "Nutka poznaje przyjaciół" nie brak też poczucia humoru. Skutecznie intryguje młodego odbiorcę. Polecam do samodzielnego czytania dzieciom w wieku od 8- miu lat, które mają już za sobą inne sukcesy czytelnicze oraz do czytania na głos dzieciom od 4- tego roku życia, potrafiącym utrzymać uwagę na dłużej, przyzwyczajonym do codziennego rytuału im czytania. Książka nie jest tylko dla dziewczynek. Głównym bohaterem jest chłopiec i chłopiec z łatwością może z nim się utożsamić.