Nurt
Tim Johnston

Kolejną pozycją, po którą zdecydowałam się sięgnąć, była powieść Tima Johnstona’a pt. „Nurt”. Głównie dlatego, że tyle dobrego słyszałam o innych jego powieściach, choć żadnej z nich nie czytałam, więc postanowiłam spróbować. I muszę – z ręką na sercu – powiedzieć, że jest to jedna z najdziwniejszych powieści, jakie przyszło mi ostatnio czytać. A czytam niemało.

Najpierw należy uczciwie zaznaczyć, że powieść podzielona jest na kilka mniejszych części. Wydarzenia z nich wszystkich składają się na niewątpliwie bardzo ciekawą całość. Cóż z tego, kiedy niektóre z nich są napisane stylem, którego cechą charakterystyczną wydaje się być nie stosowanie się do żadnych zasad: przecinków, kropek, pytajników, czy myślników, co bardzo przeszkadza w czytaniu. Jeśli ktoś zastanawiał się, po co nam te wszystkie „ozdobniki”, to po przeczytaniu niektórych fragmentów powieści Johnstona’ a z pewnością będzie wiedział, po co one są.

Rozumiem, że jest to celowy zabieg mający nam przybliżyć sposób myślenia jednego z bohaterów tej powieści – Marky’ego.  Upośledzonego brata jednego z ważniejszych bohaterów, Danny’ego Younga. I choć wydaje się to być słuszne, odbiór powieści spada o co najmniej dwie kreski.

Cała opowieść rozgrywa się w niewielkiej miejscowości i jest to chyba jeden z głównych powodów, dla których sięgnęłam po tę książkę, gdyż uwielbiam takie rzeczy. Minnesota – bardzo ładnie i wydaje się, że dosyć obiektywnie - odmalowana przez autora wydaje się być przyjaznym i bardzo ciekawym miejscem, pełnym złamanych, niespełnionych albo upokorzonych ludzi. Na przełomie kilkunastu lat dochodzi tam do licznych wypadków. Młode dziewczyny topią się w miejscowej rzece. Gdy to samo spotyka Audrey, która wraca do domu, by zająć się umierającym ojcem i jej przyjaciółkę, która niestety ginie podczas tej przygody, dziewczyna postanawia wszcząć własne śledztwo. Uparcie podąża po pluwanej jej przez mieszkańców nitce, by wreszcie – po czterystu siedemdziesięciu stronach napisanych drobnym maczkiem – dotrzeć do rozwiązania zagadki. Rozwiązanie nie jest końcem tej sprawy. Wydaje się być zaledwie jej początkiem, czubkiem góry lodowej, której większa część ciągle znajduje się pod wodą. Przestępca, którym nota bene – jest Ed Moran – zastępca, a  aktualnie szeryf innego hrabstwa – nie tylko nie został pociągnięty do odpowiedzialności za te i inne czyny, jakim było na przykład podłożenie dowodu Dannemu Youngowi i jeszcze długa droga do tego, by tak się stało. Choć wszystko zmierza ku dobremu, bo zgłaszają się inne poszkodowane przez niego dziewczyny. Główną rolę zdaje się odgrywać tu rzeka; niebezpieczny i nieprzewidywalny żywioł, który jak raz człowieka złapie, to już nie popuści. Autor zdaje się uważać tak samo, bo umieścił ją niejako w tytule. Poza tym dużo w tej powieści melancholii i smutku, zdrady i straty, złamanych życiorysów, zakończonych żyć i nigdy nie udowodnionych podejrzeń.  Zdecydowanie za dużo jak na jedną powieść. Chyba bym się załamała, gdybym czytała tę powieść zimą, gdy jest zimno i ponuro. Bo wprowadza ona właśnie w taki pesymistyczny nastrój. Choć nie brak w niej postaci, za które autorowi należą się wyrazy uznania. Bo są bardzo wyraziste i żywe. I choć fabuła jakoś nie zechce się spieszyć, rekompensują to piękne opisy przyrody i samej, spienionej rzeczy oraz codziennego, nieco monotonnego życia mieszkańców Minnesoty.

Do przeczytania. Są choć lepsze i zarazem też gorsze thrillery.

Autor jest amerykańskim pisarzem. Prowadzi także szkołę kreatywnego pisania. Jego debiutem jest powieść dla młodzieży pt. „Ever so Green”. Za swoje powieści otrzymał liczne nagrody min. za „Nurt” Midland Authors Adult Fiction Award