Nieloty
Mateusz Cieślik

Są takie historie, które nie dają o sobie zapomnieć. Wwiercają się w myśli i budzą w najmniej oczekiwanym momencie. Pojawiają się podczas parzenia kawy, pod prysznicem, na spacerze z dziećmi, w pracy… I nie możesz nic z tym zrobić. Nieważne ile czasu minęło od jej poznania.

Takie właśnie są "Nieloty". Na pozór to opowieść o młodzieńczych głupotach, próbie zaimponowania najładniejszej dziewczynie w okolicy, pierwszych alkoholowych wyskokach… ale tak naprawdę to coś więcej. To nauka o życzliwości, wsparciu, tolerancji, prawdziwej przyjaźni… A to wszystko okraszone wspomnieniami z naszych dziecięcych czasów, za sprawą gumy kulki, tamagothi czy mleczka w tubce.

Im bardziej wchodziłam w tę opowieść, tym bardziej pękało mi serce, a policzki zalewały się łzami. Im więcej świadomości pojawiało się podczas czytania, tym bardziej bolało mnie serce. Tworzyła się w nim wyrwa wielkości leja po bombie. Myślałam, że gdy minie kilka tygodni, ba, kilka miesięcy!, to jakoś dojdę do siebie po przeczytaniu "Nielotów". O jakże się myliłam!

Opowieść, którą stworzył Mateusz Cieślik zostanie ze mną na zawsze i będzie swoistą lekcją życia. I wiem, że to typ książki, który nie przemawia do każdego, ale ja polecam spróbować i dać się porwać. To, co znajdziecie w głębszych warstwach, zrobi na Was ogromne wrażenie. Gdy otworzycie książkę na pierwszej stronie - przepadniecie.

Już nawet nie pamiętam u kogo widziałam tę książkę...,ale pamiętam,że osoba ta pisała że dawno się tak nie spłakała. I to wystarczyło by mnie przekonać i zmobilizować do ruszenia na internetowe łowy. Udało się, nawet nie musiałam szukać poza swoim stałym miejscem zakupu,bo dostałam ją bez problemu. I gdy tylko wzięłam ją w dłonie wiedziałam,że na dniach się do niej dobiorę. Tak też się stało. Przeczytałam w jeden dzień gdyż to niewiele ponad 230 stron.

Już od samego prologu wiedziałam, że może być dobrze . Spodobała mi się lekkość pióra autora (który na moje jest może młodszy ode mnie i który sympatycznie się do mnie uśmiecha z tylnego skrzydełka)i jedyne za co zaciskałam kciuki to -"by już tak zostało,by się nie potknął...by czegoś nie odwalił bądź nie przeholował". I wiecie co? Dalej było tylko lepiej 😃. A ja wręcz płynęłam przez treść.

Przez większość lektury akcja dzieje się w szpitalu,na oddziale dziecięcym ,gdzie przez swoją młodzieńczą głupotę trafia szesnastoletni Filip. Swoją szpitalną salę dzieli jeszcze z kilkoma chłopcami. Najmłodszy ma siedem lat a najstarszy jest "stary",który w ogóle do nich nie pasuje, nie integruje się z towarzyszami niedoli a jedyne co robi dla młodszych kolegów to czytanie im Harrego Pottera.

W szpitalu leży także Klara. Wyjątkowa dziewczyna,która mimo swojego kalectwa idzie z wiarą i uśmiechem przez życie. Swoim optymizmem zaraża też innych. A tym co tracą nadzieję ona na nowo im ją daje. Czy Filip,którego zmienił wypadek i który przez pobyt w szpitalu staje się kimś innym, kimś kto zaczyna dostrzegać to co prędzej było dla niego niewidoczne - będzie potrafił zrozumieć postępowanie dziewczyny? Jak ta znajomość na niego wpłynie? Czy to co się między nimi narodzi ma szansę na przetrwanie?

Nie płakałam mimo, że książka jest smutna i poruszająca... Co mogę więcej napisać prócz tego,że gorąco Wam polecam... ? Nie wiem -bo to jedna z tych lektur, która wprawia czytelnika w zadumę.