Nie igra się z postępem
Philippe Delzenne, Thierry Culliford

Każdy czasem chciałby, żeby co się zrobiło samo, żeby ktoś nas wyręczył w jakiejś pracy. Ja na przykłada często tak mam. Marzę, by ktoś za mnie pozmywał, zrobił mi śniadanie, napisał za mnie referat, posprzątał albo nakarmił stado moich świnek morskich. Najczęściej muszę sama zwlec się z łóżka czy fotela i wypełnić swoje nudne i męczące obowiązki: pędzić na uczelnię, gdy budzik wyrywa mnie z pięknego snu albo otworzyć drzwi nieproszonemu gościowi, gdy akurat powieść wciągnęła mnie bez reszty. Przydałby się jakiś służący. Właśnie się dowiedziałam, że smerfy też tak mają. Zaczęło się dość niewinnie, mojego ulubieńca smerfa Śpiocha zainspirowały nakręcane zabawki smerfiątek i poprosił smerfa Pracusia, by wykonał mu nakręcany pojazd, dzięki któremu nie musiałby się przemęczać przy pracy. W pojeździe nawalały trochę hamulce, a Śpioch zasypiał podczas jazdy, ale pomysł spodobał się innym smerfom. W wiosce jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać pojazdy i różnego rodzaju maszyny przyspieszające pracę tak, by smerfy mogły dłużej odpoczywać. Ale to wciąż było mało. Małe niebieskie stworki były coraz bardziej leniwe i coraz to nowe pomysły im przychodziły do głowy jak by tu jeszcze więcej leniuchować. Papy Smerfa nie było w wiosce, a jedyny smerf, któremu się ten cały postęp nie podobał - smerf Farmer - wyprowadził się już dawno z wioski, więc nie było komu powstrzymać wyobraźnię małych leniuchów. To wszystko doprowadziło do... buntu maszyn, ale jak to wszystko wyglądało doczytacie sobie sami. Komiks oczywiście bardzo mi się podobał przede wszystkim dlatego, że jest o smerfach: są one tak niebieskie jak tylko niebieskie mogą być, a to mój ulubiony kolor. Żartuję, uwielbiam je z wielu powodów, ale komiks ma też inne zalety: jest zabawny, ma wciągająca fabułę i wydany jest estetycznie. Mam tylko jedno zastrzeżenie: pojawia się tam scena, w której jeden ze smerfów postanawia podglądać Smerfetkę podczas kąpieli, by być pierwszym smerfem, który widział ją nago. Są też sceny, gdy Smerfetka paraduje w skąpym bikini przed rozkochanymi smerfami, albo gdy smerfy zazdroszczą robotowi smarującemu plecy Smerfetki olejkiem do opalania. Mnie to nie przeszkadza, ale w końcu jest to książeczka da dzieci i nie każdy rodzic chciałby takie wątki pojawiały się w lekturze ich podopiecznych. Oczywiście nie jestem za cenzurą, a smerfy zawsze podkochiwały się w końcu w Smerfetce, może nawet były jakieś ostrzejsze aluzje w kreskówce, których nie pamiętam. Przyznaję też, że nie mam dzieci, więc może patrzę na to z nieodpowiedniej strony. Sami oceńcie. To w sumie bardzo fajna historia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem Smerfy przekonają się, że życie bywa czasem przewrotne i nie zawsze to co nowoczesne jest dobre. Wszystko zaczyna się w dniu, w którym niebieskie ludziki postanowiły się więcej ... nie męczyć. Pracuś korzystając ze swoich zdolności tworzy przeróżne maszyny, które wyręczają Smerfy w ich codziennych obowiązkach. We wiosce aż roi się od maszyn, a że nasi mali bohaterowie nie znają umiaru, to wpadają w ogromne tarapaty. Papa Smerf ląduje w więzieniu, a pozostałe Smerfy staja się ... nie zdradzę. Przeczytajcie sami. Na 48 stronach znajdziemy mnóstwo akcji, humorystyczne rysunki i teksty. Komiks wydany jest bardzo ładnie. Rysunki są żywe, kolorowe i nawiązujące do wersji animowanej. Czcionka, jak na komiks, jest duża i wyraźna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

NIE IGRAJ ZE SMERFAMI Twórcy Smerfów, Peyo, od dawna nie ma już wśród nas, ale jego małe, niebieskie dzieci wciąż mają się doskonale. Kolejne komiksy z ich przygodami ukazują się nieprzerwanie, a dzięki Egmontowi możemy cieszyć się właśnie czwartym tomem kontynuacji stworzonej przez spadkobierców zmarłego mistrza. Tym razem Smerfy dopada całkowite rozleniwienie. A wszystko za sprawą wynalazku Pracusia dla najmłodszych smerfiątek - nakręcanych zabawek. Jego pomysł przeszczepia się szybko na inny grunt, każdy ze Smerfów chce więcej udogodnień, ale w końcu nawet największe usprawnienia ułatwiające codzienne życie i obowiązki przestają wystarczać. Pracuś konstruuje więc roboty mające całkowicie wyręczyć Smerfy we wszystkim, jednak pojawiają się konflikty a w końcu także i poważniejsze problemy. Czyżby naszych małych, sympatycznych niebieskich bohaterów czekał bunt... drewnianych maszyn? Czytanie ,,Smerfów" to jak zawsze przyjemność, ale przecież nie tylko. Każdy z komiksów o ich przygodach (czy też każdy z odcinków serialu, na którym sam się wychowałem, a który należał do czołówki moich ulubieńców tamtego okresu) niesie ze sobą przecież wartość dydaktyczną, a dla starszych - nutę satyry. I tak jest też, oczywiście, i tym razem. Jakby więcej pojawiło się za to humoru. W żartach zaś znalazło się także miejsce dla dowcipów dla nieco starszych odbiorców, jak choćby scena, w której jeden ze Smerfów podejmuje się próby podejrzenia biorącej prysznic Smerfetki. Oczywiście scena ta podana jest w bardzo łagodnej formie, odpowiedniej dla każdego wieku. Najmocniejszą stroną nowych albumów o przygodach Smerfów jest jednak grafika. Rysunki Ludo Boreckiego i Pascala Garraya są identyczne z tymi, do jakich przyzwyczaił nas przez lata sam Peyo. Ta sama kreska, takie samo kadrowanie, identyczny wygląd postaci i tła, miękkie linie, stonowany, klasyczny kolor... Dla oka to prawdziwa przyjemność, nie tylko gdy ma się jednocyfrową liczbą lat. Fanom humorystycznego komiksu, tym, którzy wychowali się na Smerfach a także tym, którzy mają w sobie po prostu coś z dziecka, polecam. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/02/19/smerfy-nie-igra-sie-z-postepem-ludo-borecki-thierry-culliford-i-inni/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)