Zbiór zawiera dziesięć opowiadań jednej z najsłynniejszych japońskich pisarek swojej epoki. Wśród nich znajduje się Takekurabe czyli Zabawa w dorosłych – opowiadanie najbardziej znane, tłumaczone na wiele języków i zekranizowane w 1924 oraz w 1955 roku.
Tworząca w XIX wieku Higuchi zaczęła publikować w czasopismach literackich w 1892 roku. Jej debiutem było opowiadanie Yamizakura, czyli Wiśnie o zmierzchu, które ukazało się w piśmie Musashino. Opowiadania Ichiyō cechują się pięknym, czerpiącym z tradycji poetyckiej stylem, klasycyzującym językiem i bardzo aktualnym przekazem.
„W takim otoczeniu biel każdego kimona zabarwi się na czerwono. Midori, będąca jeszcze w wieku niewinnym, nie bała się mężczyzn. Nie uważała również, by w pracy kurtyzany było coś niestosownego. Zapomniała już, jak bardzo szlochała, kiedy zabierano jej siostrę z domu. Wydawało jej się to snem. Teraz zazdrościła siostrze, że powodzi jej się tak, iż może pomagać odwdzięczyć się rodzicom. Nie miała pojęcia o tym, jak trudny jest los cieszącej się uznaniem kurtyzany. Z zaciekawieniem słu- chała historii z życia dzielnicy o tym, jak kobiety przywoływały klientów kwileniem porównywanym do pisku myszy szukającej łupu, jak uderzały o kraty, gdy wypowiadały życzenie niczym magiczną formułę, jak w chwili rozstania zwykły mocno kle- pać mężczyznę w plecy, by o nich pamiętał. Nauczyła się nawet języka typowego dla dzielnicy i nie czuła cienia wstydu, kiedy go używała. Biedna… Miała zaledwie czternaście lat (…)”
„Wspaniale by było, gdyby ktoś taki jak ty powiedział, że jesteśmy rodzeństwem. Uścisnąłbym cię wtedy ze wszystkich sił. Potem mógłbym już wyzionąć ducha. Czy zrodził mnie kawał drewna? Nigdy nie spotkałem żadnego krewnego. Sporo o tym myślałem, Okyō… Jeśli do końca życia miałbym nie spotkać nikogo z rodziny, le- piej byłoby, gdybym już teraz umarł. A jednak wciąż chcę żyć. Dziwne, prawda? Miałem kiedyś dziwny sen. Wszyscy, którzy byli kiedyś dla mnie mili, okazali się moją rodziną: matką, ojcem, bratem i siostrą. Jeśli jeszcze trochę pożyję, może ktoś powie mi wreszcie prawdę. Dlatego oliwię parasole, choć w ogóle o to nie dbam. Istnieje na tym świecie większy dziwak niż ja? Okyō, nie mam ojca ani matki. Jak może się urodzić dziecko bez rodziców? Nic z tego nie rozumiem (…)”
Wydawnictwo: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Data wydania: 2015-03-05
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 240