Mirror, Mirror
Cara Delevinge

" Od radości do rozpaczy w ciągu ułamka sekundy. Znowu widzę jej twarz i zastanawiam się, jak to możliwe odzyskać kogoś i stracić w tej samej chwili. "    Przeszedł i czas na mnie, aby trochę popisać na temat książki, która w ostatnim czasie narobiła dużego szumu w Internecie, w księgarniach i na świecie. Czytanie książek nie jest modzie i jeżeli kiedyś będzie to będę bardzo modną osoba, ale z pewnością można powiedzieć, że pisanie książek jest bardzo w modzie. Coraz to bardziej słyszy się teraz o nowych książkach, które zostały napisane przez osoby znane w Internecie, aktorów, modelki itp. Czy jest to z powodu zainteresowania, pasji czy pieniędzy, sami musicie sobie odpowiedzieć. Dzisiaj czas na książkę, której okładka robi aktualnie wielką furorę. Nie często się bowiem zdarza, że autorka jest napisana większą czcionką niż sam tytuł. Już samo to daje nam odpowiedź na powyższe pytanie.    Przyjaźń. Zdrada. Ofiara. Tajemnica. Cara Delevingne stworzyła thriller doskonały. Red, Leo, Rose i Naomi to czwórka młodych przyjaciół. Są inni od pozostałych rówieśników, są odmieńcami. Nie wiedzą, kim są i kim chcą być. Zbliża ich muzyka. Wspólnie zakładają kapelę Mirror, Mirror. Ale nie nacieszą się długo wspólną pasją... Naomi zostaje wyciągnięta nieprzytomna z rzeki. Pozostając w śpiączce, walczy o życie. Policja twierdzi, że była to nieudana próba samobójcza. Ale jej przyjaciele wcale nie są tego pewni. Każde inaczej reaguje na dramatyczne wydarzenia – Rose zaczyna imprezować jak szalona, Leo wpada w depresję, a Red postanawia samodzielnie odkryć prawdę. Czy Naomi się obudzi? Co zaprowadziło ją na granicę życia i śmierci? A może pytanie powinno brzmieć: kto? Odpowiedzi na pytania nie przyniosą niczego dobrego. Na jaw wyjdą najmroczniejsze tajemnice. Nic już nie będzie takie samo. Rozbitego lustra nie da się przecież skleić. " Przywykliśmy do tego, że nasza przyjaźń w co najmniej pięćdziesięciu procentach dzieje się w necie. Tak bardzo się do tego przyzwyczailiśmy, że czasem zapominamy o żywym bijącym sercu po drugiej stronie awatara. "  Jestem osobą, która nie czyta opisów niektórych książek, po prostu biorę je w ciemno bo wiem, że i tak bym je przeczytała z powodu szumu wokół nich, wiem że nie jest to dobre podejście, ale jestem osobą, która lubi wiedzieć o czym się mówi i pisze. Dlatego po książkę Cary Delavingne bardzo chciałam sięgnąć. Nie tylko przez ta okładkę, która budzi kontrowersje, ale dlatego, że bardzo lubię ta modelkę i sądziłam, że jest to książka o niej. Pewnie teraz większość z was się śmieję, jak nie wszyscy, ale byłam po prostu pewna, że jest to książka, którą napisała o sobie i tak, trochę zmyliła mnie okładka. Ale jakże zostałam zaskoczona, kiedy po pierwszym rozdziale przekonałam się, że jest to zwykła powieść a na dodatek, naprawdę dobra.    Ponieważ ten miesiąc był dla mnie bardzo męczący i wiele się działo to nie czytałam za wiele, a mówiąc szczerzej to nie czytałam w ogóle i zdaję sobie sprawę ile mam zaległości, ale nigdy nie będę się zmuszać do czytania, taka już po prostu jestem. Jednak kiedy zaczęłam czytać ‘Mirror, mirror” to po prostu cały mój zapał do czytania nagle powrócił, oczywiście czasu dalej nie miałam, ale jakiś punkt zaczepienia był.    Ogólnie książka opowiada o czwórce przyjaciół, którzy oprócz tego, że chodzą razem do szkoły, są najlepszymi przyjaciółmi to jeszcze tworzą zespół. Dla mnie to coś bardzo ciekawego, więc czytałam z jeszcze większym zainteresowaniem. Otóż fabuła opiera się na tym, że jedna z dziewczyn z zespołu znika. Nikt nie może jej znaleźć, słuch o niej zaginął. Nikt się jednak tym nie przejmuje prócz reszty przyjaciół, gdyż dziewczyna miała tendencje do znikania na jakiś czas. Grupka przyjaciół nie wierzy jednak, że ich znajoma mogła zniknąć tak bez słowa, zwłaszcza, że odkąd istnieje zespół to wszystko się zmieniło. I mieli racje co do swoich obaw, gdyż ich przyjaciółka zostaje znaleziona w wodzie i wszyscy sądzą, że próbowała popełnić samobójstwo. Wszyscy, oprócz reszty zespołu. Ogólnie cała fabuła opiera się na odkryciu prawdy, podczas gdy dziewczyna przebywa w śpiączce i od niej prawdy nie mogą się dowiedzieć.  " Jeśli nikt nie słucha, krzyczcie z całych sił. Każdy zasługuje na głos. " „Mirror, mirror” to książka, która zrobiła na mnie naprawdę wielkie wrażenie, czego się kompletnie nie spodziewałam, a to pokazuje tylko, żeby nie oceniać książki przez pryzmat okładki, ani tego co inni o niej mówią. Autorki serwują nam wiele ciekawych wątków, oczywiście oprócz tego głównego. Mamy tutaj połączenie kilku gatunków książek, zaczynając od kryminału a kończąc na młodzieżówce. Co wcale mi nie przeszkadzało, gdyż wszyscy bohaterowie tej książki są bardzo młodzi, więc trzeba było się spodziewać wątków miłosnych, rozterek, problemów z alkoholem i narkotykami itp. Książka jest naprawdę różnorodna co czyni ją jeszcze bardziej szczególną. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Red, Rose, Naomi i Leo to grupka nastolatków, którzy jeszcze rok temu nie mieli ze sobą nic wspólnego. Do czasu, aż założyli zespół „Mirror, Mirror” – pasja do muzyki sprawiła, że stali się specyficzną, ale lojalną czteroosobową rodziną. To dlatego wszyscy są wstrząśnięci, kiedy Naomi znika, a później, nieprzytomna, zostaje wyłowiona z rzeki. Policja twierdzi, że to próba samobójcza, jednak przyjaciele Nai zaczynają się domyślać, że za tymi tragicznymi wydarzeniami stoi ktoś inny.

Choć zwykle w recenzjach nie odnoszę się personalnie do autorów powieści – oceniam wyłącznie ich umiejętności – to jednak w tym przypadku muszę przez chwilę pochylić się nad wątpliwym autorstwem tej książki. Cara Delevingne nie budzi u mnie gwałtowniejszych uczuć, jednak przyznam, że na wieść o jej debiutanckiej powieści byłam zaciekawiona. Ta ciekawość szybko zmieniła się w sceptycyzm, kiedy odkryłam, że za powstaniem „Mirror, mirror” stoi jeszcze jedna osoba, kompletnie pomijana w działaniach marketingowych. Nie wpłynęło to co prawda na mój odbiór książki, jednak przyznam szczerze, że bardzo mnie zastanawia, czy wkład pani Delevingne wyszedł poza podpisanie się własnym nazwiskiem czy ewentualnie pomysł na fabułę. No, ale nie o tym powinien być ten tekst. Powieść tak czy siak powstała, przeczytałam ją i w oderwaniu od przemyśleń na temat autorek (autorki?) muszę powiedzieć, że jest naprawdę niezła.

Początek wydał mi się niesamowicie pompatyczny i... poetycki. Odniosłam wrażenie, że styl jest niezwykle napuszony, jakby przeżyciom nastolatków chciano nadać dużo głębszy i dużo bardziej górnolotny wydźwięk. Na szczęście z czasem to niezbyt przyjemne odczucie minęło, skupiłam się natomiast na samej fabule. Historia być może nie jest przesadnie skomplikowana, aczkolwiek dobrze przemyślana – patrząc na całość dostrzegam, że poszczególne wątki zostały umiejętnie powiązane, jeden motyw prowadził do drugiego, przez co książka osiągnęła stan harmonii i spójności. Na dodatek nie spodziewałam się, że powieść młodzieżowa może mnie zaskoczyć; tymczasem dwa naprawdę porządne plot twisty sprawiły, że na chwilę przerwałam czytanie, żeby zadać sobie bardzo ambitne pytanie: „WTF?”.

Najbardziej podoba mi się kreacja bohaterów. Red, Rose i Leo są tak pełnokrwiści i naturalni, że spokojnie mogłabym pomyśleć, że to prawdziwe osoby, których sylwetki zostały po prostu przeniesione na papier. Znamy ich wygląd, warunki rodzinne, motywację, sposoby zachowania, nawyki. Naomi pomijam tutaj z rozmysłem, ponieważ pogrążona w śpiączce nie bardzo daje się poznać, choć oczywiście jej charakterystyka została całkiem ładnie nakreślona w retrospekcjach. Jest też Ashira, siostra Nai i zarazem jedna z najlepszych postaci w powieści. Środowisko, w którym występują bohaterowie, prezentuje się do bólu prawdziwie, ani przez chwilę nie miałam wątpliwości, że takie wydarzenia rzeczywiście mogłyby mieć miejsce. Co prawda nie jestem pewna, czy osiemnastolatka rzeczywiście może mieć takie zdolności hakerskie (pewnie może), zaś zakończenie było dość naciągane, jednak przyznaję, że autorki uniknęły sztuczności, również w warstwie dialogowej.

Kompozycja książki jest dość prosta, to zwykły związek przyczynowo-skutkowy. Fragmenty tajemnicy dotyczącej tego, co się stało z Nai i kto za to odpowiada, zostają odkrywane stopniowo i z rozmysłem, by pod koniec przejść do całkiem widowiskowego punktu kulminacyjnego (choć ujawnienie sprawcy było bardzo cliché). To, co wpadło mi w oko, to fajne przerywniki w postaci wiadomości z czatu, postów z Instagrama czy fragmentów piosenek Mirror, Mirror. Zabieg być może nie należy do najbardziej odkrywczych, ale jednak dobrze dopełnił fabułę i sprawił, że forma „podania” jest atrakcyjniejsza.

Chociaż podejrzewam, że starsi czytelnicy mogą znudzić się książką najdalej w połowie, to jednak uważam, że przedstawiono w niej całkiem trafną diagnozę młodego pokolenia, co czyni powieść na tyle wartościową, by przeczytać ją przynajmniej raz. Ujęte problemy są stale obecne w naszym świecie i nie można ich ignorować. Nietolerancja, prześladowania w szkole, poszukiwanie własnej tożsamości, używki, cyberbullying, wykorzystywanie seksualne, toksyczne relacje, brak poczucia bezpieczeństwa we własnym domu. Powiecie, że to nic nowego, przecież wszyscy wiedzą, że takie rzeczy się dzieją, ale sądzę, że trzeba stale o nich przypominać. „Lustereczko, powiedz przecie, kim jesteśmy w tym świecie?” – to mogłoby być mottem tej książki. Jestem przekonana, że wiele nastoletnich czytelników rzeczywiście przejrzy się w tej powieści jak w lustrze i może odkryje źródło swoich problemów.

„Mirror, mirror” to z całą pewnością nie jest książka wybitna. Ma parę niedociągnięć, odrobinę koloryzowania pod koniec, a miejscami zbędny patos, bez którego dałoby się obejść. Ale to wciąż nienajgorszy, a nawet całkiem dobry debiut (zakładając, oczywiście, że debiutantka odwaliła tutaj swoją robotę). Czyta się lekko, a i do przemyślenia coś zostaje. Cieszę się, że moje oczekiwania nie były zbyt wysokie, bo dzięki temu mogłam się naprawdę przyjemnie rozczarować.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cara Delevingne jest brytyjską modelką, aktorką (Suicide Squad, Papierowe miasta), początkującą piosenkarką, a teraz swoich sił próbuje w pisarstwie. Mirror, Mirror to jej literacki debiut, który postanowiła napisać wraz z autorką, której książki pną się po kolejnych listach bestsellerów. W Polsce zostały wydane dwie książki Rowan Coleman: Słowa pamięci oraz Szczęśliwy dom złamanych serc.    Mirror, Mirror to książka o nastolatkach, którzy próbują odnaleźć się w otaczającym ich świecie. Borykają się z problemami, jakie zazwyczaj mają młodzi ludzie, a jednym z nich staje się poradzenie z trudną wiadomością, która spada na nich w jednej chwili. Red, Naomi, Leo oraz Rose są czwórką znajomych, których zbliża muzyka. Dzięki zespołowi mają okazję, by pokazać, kim są i co czują. Nie mogą jednak długo nacieszyć się swoją pasją, ponieważ Naomi pewnego dnia znika. Wkrótce dziewczyna zostaje wyciągnięta z rzeki. Żyje, ale nie wiadomo jak długo jeszcze. Każdy z bohaterów inaczej reaguje na wiadomość o stanie przyjaciółki. Co jednak wydarzyło się tak naprawdę? Czy wypadek Naomi był faktycznie tylko próbą samobójczą, czy jednak miało to związek z jakimś konkretnym wydarzeniem lub osobą?    Narratorem powieści jest jeden z bohaterów — Red. To właśnie ta postać wprowadza czytelnika w całą historię, opowiada mu o tym, co spotkało jej rówieśniczkę, a jednocześnie przybliża nam sylwetki pozostałych postaci. Bohaterowie są postaciami na tyle autentycznymi, że czytelnikowi nietrudno jest się z nimi utożsamiać w pewnych momentach. Ich decyzje bywają czasami niezrozumiałe, a zachowanie mocno irytujące, jednak nie przeszkadza to w zaangażowaniu się i śledzeniu kolejnych wydarzeń. Akcja toczy się spokojnym tempem, aby w pewnym momencie przyśpieszyć i zafundować czytelnikowi kilka zaskakujących zwrotów.    Książka jest reklamowana jako thriller, ale to nieco przekłamane stwierdzenie — Mirror, Mirror jest po prostu umiejętnie skonstruowaną książką młodzieżową z elementami kryminału oraz thrillera. Choć niektóre wydarzenia wydają się trochę naciągane, to nie zaburzają w znaczący sposób odbioru książki. Początkowo można było odnieść wrażenie, że to wątek Naomi będzie główną osią historii, jednak potem na pierwszy plan wysuwa się postać Red i problemy związane z rodziną.    Cara Delevingne i Rowan Coleman nie tylko przedstawiają historię młodych ludzi, których pasją jest muzyka, ale też zwracają uwagę na szereg problemów, z którymi obcują na co dzień. Na kartach powieści pojawia się wątek odizolowania, akceptacji, zaufania, jak również niezrozumienia ze strony dorosłych. Autorki przybliżają rolę mediów społecznościowych i ich wpływ na ludzi (nie tylko nastolatków). Sama Delevingne we wstępie pisze tak: Teraz, kiedy media społecznościowe odgrywają tak wielką rolę w naszym codziennym życiu, młodość jest jeszcze trudniejsza niż dawniej, szczególnie z powodu stale narastającej presji, by być idealnym. W tym świecie ludzie szybko wydają sądy na temat innych, nie poświęcając zbyt wiele czasu, by w pełni zrozumieć daną osobę czy zastanowić się, co tak naprawdę dzieje się w jej życiu. I tu muszę przyznać autorce rację — żyjemy w czasach, gdzie powierzchowne ocenianie innych jest na porządku dziennym i mało kogo obchodzi, jakimi ludźmi jesteśmy naprawdę. Przybieramy maski, ukrywając prawdziwe ja, bojąc się tego, że ktoś nas wyśmieje. Zwracają też uwagę na problem, jakim jest nękanie w sieci, a o tym, wydaje mi się, że nie mówi się zbyt często. Ludzie nie dostrzegają zagrożenia, jakim jest gnębienie w Internecie. Większość bagatelizuje problem i obraca wszystko w żart, nie zdając sobie sprawy, jak tragicznie skutki może przynieść takie zachowanie. Mimo poruszenia licznych problemów mam wrażenie, że kilka z nich zostało potraktowanych po macoszemu, a autorki nie poświeciły im wystarczająco dużo uwagi.    Mirror, Mirror to dobry debiut Cary Delevingne, która wraz z Rowan Coleman stworzyła spójną historię o nastolatkach, z którymi może utożsamiać się wiele osób. Autorki nie spoczęły na laurach i nie zaprezentowały światu typowo sztampowej, pozbawionej emocji i przepełnionej schematami opowieści, których jest na pęczki w literackim świecie, lecz stworzyły książkę, która obnaża problemy nastolatków i stawia ich w centrum. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)