Miasto
Clifford D. Simak

Jak dla mnie fenomenalna książka , jestem w trakcie czytania! Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ziemia pustoszeje. Coraz mniej na niej ludzi, coraz uboższa populacja, z której większość przeniosła się na inną planetę. Za to rozwija się przyjazna rasa Psów, przy pomocy ludzkich wynalazców potrafiąca mówić i myśleć na ludzki sposób. Konkurują z nią mrówki, również pobudzone do rozwoju lepszymi warunkami zewnętrznymi, uczące się dominacji w świecie dotychczas im nieprzyjaznym. Osiem opowieści o przebrzmiałej cywilizacji, z każdą stroną, w miarę zmniejszania się liczebności ludzi na Ziemi, potęgujące poczucie osamotnienia i nostalgii. Wyraźnie wyczuwa się żal za minionym, niedocenianym życiem, za przebrzmiałym szczęściem i codziennymi potyczkami z oporną materią prozaicznych trudów, za wyzwaniami i satysfakcją z pokonywania przeszkód, za zwycięstwem dotarcia do celu, jakikolwiek by on był. Od pełnego, satysfakcjonującego rozwoju ludzkość uciekła w jowiszową nirwanę, wieczną szczęśliwość bez trosk i zgryzot, porzucając rozwój homo sapiens, cedując prawo własności do niebieskiej planety na rzecz inteligentnych Psów, pozwalając im wypełnić własne zadania, postawione przez przeznaczenie. Podczas czytania ,,Miasta" nasuwały mi się porównania z ,,Końcem wieczności" Asimova, w wymowie raczej niż w fabule, w nadopiekuńczości i sterowaniu rozwojem ludzkości, w kierowaniu homo sapiens ku lepszej, szczęśliwszej egzystencji i pułapkach, jakie niesie taka idea, w ślepym zaułku, w jaki łatwo wpaść może człowiek, realizujący idealistyczny plan, nastawiony na przyszłość.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' Oto przed wami opowieści, które Psy snują przy strzelających w niebo płomieniach, kiedy dmie północny wiatr. Wokół ognisk zasiadają całe rodziny, a w szczególnym skupieniu przysłuchują się szczenięta, by po zakończonym opowiadaniu sypnąć pytaniami. - Co to takiego człowiek ? Co to jest miasto ? Co to jest wojna ?. Na żadne z tych pytań nie ma ścisłej odpowiedzi...''

 

Jestem oczarowana i zaczarowana tym autorem i jego twórczością. Nie mogę się nadziwić iż tak późno go odkryłam. Jednak jak to mówią ''Lepiej późno niż wcale '' i to jest najprawdziwsza prawda. Stało się tak pewnie dlatego, iż ja zawsze powtarzam że literatura z gatunku science fiction nie jest moją ulubioną. Jednak Clifford D. Simak jest w stanie zmienić moje na nią zapatrywania.

 

W książce tej mamy osiem opowiadań, niby każde jest oddzielne, jednak łączą się one w pewną spójną całość. A najbardziej łączy je '' postać '' Jenkinsa, robota, który ogląda i pamięta to jak zginęła ludzka cywilizacja...Pierwsze opowiadanie jest datowane rokiem 1990, następne idą dalej w lata, aż do naprawdę dalekiej przyszłości...tak dalekiej że rasa ludzka stała się już tylko legendą i właściwie to nie wiadomo czy istniała naprawdę.

 

Rok 1990 w wyobraźni autora, wyglądał nieco inaczej niż ten który my już przeżyliśmy. Samokosząca kosiarka która w dodatku potrafi chichotać. Wszechobecna energia atomowa, nie ma benzyny, więc nie ma samochodów i autostrad, warzywa i owoce hodowane w specjalnych farmy zbiorników hydroponicznych. Ludzie masowo wykupujący tanią ziemię i uciekający z miast bo

 

'' (...) żadne stworzenie z wysoko rozwiniętym układem nerwowym, niezbędnym dla stworzenia kultury, nie mogłoby żyć w tak ciasnych ramach, a każda tego typu próba doprowadziłaby do powszechnego znerwicowania, które w krótkim czasie przyczyniłoby się do całkowitego rozpadu cywilizacji opartej na miastach ''

 

W dalszych latach, następnych opowiadaniach jeszcze wiele jakże aktualnych spostrzeżeń i cytatów, które dziś nabrały całkiem nowego, niepokojącego znaczenia . Na przykład takie

'' W rzeczy samej, cóż to takiego? (...) Czymże jest łuk i strzała? To początek końca. To wejście na krętą ścieżkę wiodącą ku ryczącej drodze wojny. (...) To pierwszy, nieśmiały ruch w stronę bomby atomowej ''

 

Książka ta dostarczyła mi wiele emocji i smutnych, niestety rozważań. Nad kondycją naszej rasy, nad jej staczaniem się po równi pochyłej w przepaść niebytu. Bo tak naprawdę, zupełnie nie istotne jest to czy po nas nastaną Mrówki, Psy, Roboty, czy Marsjanie, istotne jest że to nie będzie Człowiek. Zauważał to już i autor tyle lat temu i skonkludował :

 

'' Gdyby kogoś jeszcze obchodziło, ku czemu zmierza ludzka egzystencja ''

 

Tą to gorzką konkluzją zakończę moją opinię i moje rozważania. Książkę jak najbardziej polecam , a i sama pobuszuję w bibliotece, na półce '' ze starociami '', za kolejnymi zapomnianymi już pozycjami Clifforda D. Simaka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)