Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko
Tom Phillips

 Fenomenalna książka.

Napisana z humorem a raczej z taką jego odmianą którą uwielbiam.

Język satyryczny bliski i mi, bo sama się często nim posługuję.

Ze względu na moje zainteresowania były fragmenty które mnie nudziły (wojny itp) ale nie jest to wada książki po prostu bardziej interesowały mnie inne z rodziałów. Ponadto książkę czytałam w trakcie choroby więc niektóre fragmenty (te mniej mnie interesujące) gorzej mi się przez to przyswajały.

Bardzo, bardzo polecam zakupić.

Czas wrócić do rzeczywistości. Do Krótkiej Historii o Tym, Jak Spieprzyliśmy Wszystko. Tak, spieprzyliśmy naprawdę wiele. Taką mamy tendencję od wieeeeeeeeelu lat.

Wydawnictwo Albatros naprawdę wiedziało, jak uczynić jednego wieczoru komedię. Ale czy to nie jest tak, że jest to śmiech przez łzy?

Zaczęło się od małpy. Spadła sobie z drzewa, już nie była taka sama, bo wypadek okazał się być dla niej śmiertelny. Od rozważań na temat typów "homo" (odmian ludzkiego bytu, jakim jest człowiek) po U-Boota idziemy ścieżką trudnych tysiącleci. Spotkamy tutaj prawdziwe historie i rzetelne informacje, zaskakujące ciekawostki. Pijana armia atakująca sama siebie? Niespotykane zjawisko przecie! 🙈

Przekrój historii ludzkości, z jakim mamy tutaj do czynienia, wzbudza pewne refleksje. Historia z czarnym humorem. Interdyscyplinarna wiedza.

Ostrzegam. Książka wzbudza umysł do bardziej abstrakcyjnego myślenia.

"Louis-Antoine de Bougainville. Wprawdzie jako pierwszy Francuz opłynął kulę ziemską, ale dotarł do Wielkiej Rafy Koralowej i zawrócił, tym samym nie odkrywając Australii."

Spektakularne katastrofy, widowiskowe niepowodzenia, efektowne błędy, wyjątkowe pomyłki, rażące głupoty, najgorsze wybory, fatalne klapy, dramatyczne konsekwencje - mnóstwo przykładów znajdziecie w książce. Wszystkie udowadniają, jak kretyńsko jako gatunek potrafimy sami siebie pakować w kłopoty, wykazywać się talentem do niszczenia dosłownie wszystkiego, nawet tego, od czego zależy przyszłość ludzkości. Nie wyciągamy wniosków z historycznych doświadczeń, z uporem powielamy te same błędy licząc, że tym razem rezultat okaże się inny. Nie potrafimy unikać pułapek zastawianych przez nas samych, w czym niezawodnie pomagają nieposkromiona pycha, nieuleczalna arogancja, błogi optymizm, przecenianie własnej mądrości i umiejętności. Zupełnie jakbyśmy nie zdołali ogarnąć i zrozumieć przyczyn upadku, choć masę dowodów na nie skolekcjonowaliśmy na przestrzeni wielu wieków, i to na różnych frontach.

Ubawiłam się przednie zagłębiając się w publikację o lekkim charakterze popularnonaukowym, przeczytałam ją w zasadzie na jedno posiedzenie, gdyż swobodna i żartobliwa narracja sprzyjała chęci poznawania, płynnego przechodzenia między rozdziałami. Zabawnie i komediowo, z rozbrajającą szczerością i celnością, ale też przebijają nuty prześmiewczości i przekąsu, tak aby dać impuls do przemyśleń i refleksji. Żartobliwa atmosfera nie umniejsza oczywistego faktu, że jako ludzkość wykazujemy się znikomą zdolnością uczenia się na błędach przeszłych pokoleń, zarówno daleko odległych w czasie, jak i blisko. Skąd wynika swoisty dystans do mądrego czerpania z doświadczeń poprzedników, przyznawania się do własnych ograniczeń i braku wyobraźni? Czy jako ludzkość naprawdę jesteśmy tak przewidywalni i głupawi? Ale natychmiast pojawia się inna kierunkowo myśl, czy nasza mentalność celowo nie pielęgnuje cech pozornie negatywnych i szkodliwych, a jednak napędzających rozwój jednostek i cywilizacji?

Dzięki tym samym atrybutom, które odróżniają nas od innych zwierząt i pozwalają osiągnąć wielkość, jak zdolność do myślenia, inwencji twórczej, dostrzegania wzorców, wspólnej pracy, dzielenia się odkryciami, wyobrażania przyszłości, dajemy złapać się w powtarzający się cykl wpadek i przegranych, na tyle istotnych i znaczących, że diametralnie zmieniają bieg historii przy jednoczesnym efekcie przewijania jej wstecz. Uzmysławiamy sobie, jak niezwykły jest nasz mózg, ale też jak wyjątkowo skłonny do popełniania fatalnych omyłek w najmniej odpowiednim czasie. Zastanawiamy się, czy rolniczy tryb życia nie był pierwszą poważną pomyłką, patrząc na to, do czego doprowadził, podobnie udomowienie zwierząt, idea przywództwa, demokracja, wojny, kolonializm, dyplomacja, technologia i dezorientujący galop współczesnych zmian. Konkretne potwierdzenia, imienne odwołania, odniesienia do wynalazków, niezłomności odkrywania, wiary w idiotyzmy. Z przyjemnością spojrzałam na sprawy dobrze mi znane, ale usytuowane w ciekawym ujęciu, aż szkoda, że nie przedstawiono ich jeszcze więcej. Książka należy do wciągających, pouczających i dająca do myślenia, a przy tym wpasowana jest w przystępną i relaksową formę. 

bookendorfina.pl

Zbiór katastrof, za które w 90 procentach winę ponosi ludzkość. W miarę czytania coraz bardziej zniechęcam się do ludzi i myślę, że planeta miałaby się lepiej, gdybyśmy wszyscy zdechli (a to brzmi podejrzanie patrząc na rok 2020...).

Niemniej zdychać nie będziemy, a książka zostanie tylko przypominają z cyklu "kiedyś Napoleon się sparzył idąc na Moskwę, więc Adolf nie wyciągnął z tego lekcji i skazał na śmiertelny marsz swoje wojsko", czy - może bardziej przyziemnie gadając - sami siebie zranimy i wybijemy.
Kwestia czasu ;-)

Potrafimy dostrzegać w świecie wzory, dzielić się odkryciami i wyobrażać sobie przyszłość: "jeśli zmienimy jedno, to nastąpi pożądane przez nas drugie i świat stanie się odrobinę lepszy". 

Kłopot tylko w tym, że nie jesteśmy zbyt dobrzy w te klocki. Dostrzegamy wzory tam, gdzie wcale ich nie ma. Nasze umiejętności komunikacji pozostawiają wiele do życzenia. Mamy też marne osiągnięcia w zrozumieniu, że zmiana jednego doprowadzi nie tylko do tego, na czym nam zależy, ale również do czegoś zupełnie innego, potem do jeszcze gorszego… 

Książka o nas, o ludziach i o naszym wyjątkowym talencie: potrafimy spieprzyć wszystko! I tak czuję w kościach, że obecnie piszemy nowy, epidemiczny rozdział tej historii.

Czy wiecie że jeden z nazistowskich okrętów zatonął z powodu awarii toalety? Dlaczego szpaki są w Nowym Jorku a króliki w Australii? Jak to się stało, że nie ma już samotnego drzewa na środku Sahary? Kim była pierwsza ofiara wypadku samochodowego? Między innymi na te pytania odpowiada książka „Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko” Toma Phillipsa. Tak naprawdę ta książka powinna być obowiązkowa dla wszystkich - dla naukowców, aby przestrzec ich przed błędnymi założeniami, dla uczniów, aby poznali naszą prawdziwą historię, a także dla każdego przeciętnego człowieka, aby poznać mechanizmy rządzące tym światem. Z jednej strony mamy tu masę śmiesznych ciekawostek, ale z drugiej strony to opis tego jak głupi (tak, nie boję się użyć tego słowa) jestesmy, jak łatwo nas zmanipulować i że wcale nie uczymy się na własnych błędach. Ta książka jest zabawna i smutna a nawet przerażająca zarazem. Nie zmienia to faktu, że jest to lektura dla każdego. Autor pod przykrywką żartu stara się uświadomić czytelnikom, że jako ludzie popełniliśmy wiele błędów, za które płacimy do dziś a pomimo to ciągle je popełniamy. Wszystko to napisane jest prostym, przystępnym językiem, zrozumiałym dla każdego. To ogromna dawka wiedzy! Polecam każdemu, nawet jeśli nie jest wielkim fanem książek popularnonaukowych.

Bardzo przyjemna lektura. Autor pisze z dowcipem i lekko ironicznie, ale ubawiłam się wielce, czytając o debilizmach na przestrzeni wieku :D od transportu królików do Australii, które wiadomo mnożą się jak króliki, przez armię Wietnamczyków, którzy rozłożyli na części całą swoją artylerię i przenieśli sprzęt przez dżunglę (czego nie przewidzieli Francuzi), aż po "wymordowanie" wróbli, bo zjadają niewielki promil zboża, podczas gdy szarańcza wpierdziela całe pole :)

lekkie, wesołe, przyjemne i bardzo szybko pochłania się książkę, która stanowi pewnego rodzaju pocieszenie, że chyba nie jest ze mną, czy Tobą tak źle, bo nigdy nie wpadliśmy na tak głupie pomysły jak bohaterowie tego reportażu.

"Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko" to świetna, niezapomniana i wprawiająca w osłupienie lekcja historii ludzkości. Co ja się uśmiałam przy niej to moje. Chociaż, po chwili zastanowienia, był to oczywiście śmiech przez łzy. Bo gdyby tak na poważnie zastanowić się, dlaczego ludzkość przez stulecia nie uczy się na własnych błędach to trzeba dojść do jednego słusznego wniosku, że po prostu nie jesteśmy zbyt inteligentni. To niesamowite, że ludzkość, która wydała na świat tyle niesamowitych, wybitnych umysłów - tak ogólnie, w masie , nie wykazuje się nadmierną błyskotliwością. 

Za to sama książka jest niezwykle błyskotliwa i dostarcza sporo materiału do własnych przemyśleń.