Lady Jane. Niewinna zdrajczyni
Alison Weir

Mam słabość do powieści historycznych, a szczególnie do tych, które osadzone są w realiach tudorowskiej Anglii. Jednocześnie, nieco paradoksalnie, nie lubię, a wręcz nie znoszę opowieści militarnych. Swego czasu zasłynęłam z tego, że czytając ,,Wojnę i pokój" pominęłam cały opis bitwy pod Borodino co , oczywiście, zostało przez nauczyciela bez trudu wykryte i ,,nagrodzone" adekwatną oceną. Jeśli więc nie wojna, to co pociąga mnie w powieściach historycznych? Z pewnością tło obyczajowe, lecz nade wszystko wielka polityka. Wszelkie intrygi, spiski, knowania, to rzeczy, o których czytam z wypiekami na twarzy. Być może dlatego, że sama spiskować nie potrafię. Bynajmniej nie z powodu nadmiernie rozbuchanej moralności, a z braku sprytu. Spiskowiec ze mnie jak z koziego ogona patefon. ,,Lady Jane. Niewinna zdrajczyni" pióra Alison Weir to powieść o polityce. A nawet o Polityce - takiej przez duże ,,P". Główna bohaterka, Lady Jane Grey, córka wiecznie intrygującego ojca i dążącej bezwzględnie do celu matki, od chwili narodzin (a właściwie jeszcze w łonie rodzicielki) była bezwolnym pionkiem w rozgrywkach możnych tego świata. Owszem, zdarzały się chwile, gdy próbowała się buntować, tyleż desperacko, co nieskutecznie. Losy ,,dziewięciodniowej królowej" - bo Jane zasiadała na tronie zaledwie dziewięć dni, choć fascynujące i tragiczne zarazem, są nieco mniej znanym epizodem z jakże burzliwych dziejów Anglii Tudorów. Cóż, zarówno w literaturze, jak i filmie czy teatrze, przyćmiły je inne, spektakularne wydarzenia: liczne małżeństwa Henryka VIII i słynny konflikt między Elżbietą I a Marią Stuart. Z jednej strony szkoda, a z drugiej nieco mnie to cieszy, gdyż temat jako mniej wyeksploatowany budzi większe zainteresowanie. Powieść ,,Lady Jane. Niewinna zdrajczyni" ma narrację wielogłosową. Historię opowiadają na przemian rodzice naszej bohaterki, jej ukochana niania, królowa Katarzyna Parr, lord Dudley i, oczywiście, sama Jane. Zabieg ten uważam za wyśmienity. W przypadku tak skomplikowanej sieci intryg, wzajemnych powiązań i zależności bardzo interesujące jest spoglądanie na przebieg wydarzeń z różnych punktów widzenia. Sprzeczne interesy, odmienne motywacje, zróżnicowane przekonania, tworzą wielowymiarowy, niejednoznaczny obraz ludzi i epoki. Obraz wielce ciekawy Tak jak wspominałam, opowieść snuje na przemian kilka osób. Aby zwiększyć dramatyzm sytuacji i nadać wypowiedziom poszczególnych osób bardziej emocjonalny charakter, autorka stosuje wyłącznie czas teraźniejszy. Tutaj jednak pojawia się mały zgrzyt - w moim odczuciu kompletnie rozkładający postać głównej bohaterki. Jane w wydaniu Alison Weir jest kompletnie niewiarygodna. Autorka nie poradziła sobie z kreacją postaci dziecka, nie wspominając już o tym, że Jane powinna jakoś ewoluować intelektualnie, winien też jakoś ewoluować jej język. Rozumiem, że Jane Gray mogła być dzieckiem nad wiek rozwiniętym, nad wiek poważnym, nad wiek dojrzałym, ale mimo wszystko była dzieckiem. Na początku bardzo małym dzieckiem. Znaczna część powieści rozgrywa się w okresie gdy Jane ma pięć-sześć lat. Czytając fragmenty pisane w imieniu Jane musiałam kilkakrotnie cofać się, by sprawdzić który to mamy rok, bo zarówno język i jak i treść wypowiedzi sugerowały osobę dorosłą, a nie kilkulatkę. Gdyby autorka zdecydowała się na czas przeszły zgrzytu by nie było. Zabieg ten można było bez trudu wprowadzić, tym bardziej, że cały historia zaczyna się prologiem - rozważaniami uwięzionej, dorosłej Jane. Gdyby zamiast czasu teraźniejszego użyć czasu przeszłego, traktując fragmenty przedstawiane przez Jane nie jako relację ,,tu i teraz" lecz jako retrospekcję, opowieść młodej kobiety stojącej u progu śmierci, tego zgrzytu by nie było. Właściwie jest to jedyne zastrzeżenie jakie mam do tej książki. Poza tym drobnym zgrzytem wrażenia z lektury mam jak najbardziej pozytywne. Co więcej planuję dalszą przygodę z twórczością Alison Weir - następna książka już czeka na swoją kolej, a to chyba najlepsza rekomendacja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwszy raz miałam okazję przeczytać historię która wyszła spod pióra Alison Weir i bardzo miło się zaskoczyłam gdy odkryłam, że pomimo drobnych momentów gdy treść przewyższała nad przekazem czas spędzony w świecie Lady Jane Grey był bardzo wzruszający i zapadający w pamięć. Autorka w bardzo plastyczny sposób oddaje charakter bohaterów oraz czasy szesnastowiecznej Anglii będącej na drodze do zmian dynastycznych. Po śmierci Henryka VIII tron Anglii miał odziedziczyć jego syn Edward. Jednak po jego śmierci na mocy testamentu prawo do sukcesji przeszło na jego siostrę Marię i w kolejności Elżbietę gdyby ówczesna królowa Anglii nie doczekała się dziedzica. W tych niepewnych czasach na świat przyszła Lady Jane Grey, córka rodziców skoligaconych z dynastią Tudorów. Jej życie pomimo szlachetnego urodzenia było pasmem cierpień okupionych samotnością. Od dziecka naznaczona jako "ta która ma zostać kimś" musiała zmierzyć się z bezwzględnością rodziców, surowym wychowaniem i brakiem miłości oraz zrozumienia. Wychowana w głębokiej wierze protestanckiej z wpojoną uległością i bezwarunkowym oddaniem dla rodziców została wplątana w sieć intryg mających na celu zdobycie tronu Anglii. Historia Lady Jane Grey wzbudza wiele emocji i jest jedną z najbardziej romantycznych historii w dziejach średniowiecznej Anglii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jane Grey była królową Anglii, która rządziła krajem przez dziewięć (sic!) dni. To najkrótsze panowanie w historii tego kraju, zdarzenia poprzedzające oraz skutki przedstawiła w swojej powieści Alison Weir. Zaskoczyła mnie wielogłosowa narracja. Jednak to zabieg udany, bo dzięki narracji poprowadzonej z punktu widzenia poszczególnych postaci możemy niezwykle realnie poczuć ich emocje i uczucia towarzyszące w poszczególnych zdarzeniach. To wniknięcie w ich umysły daje nam wyprawę nie tylko w przeszłość, ale i w krainę psychologii: bo zarówno ,,mówi" sama Jane Grey, jak i jej matka, najdroższa opiekunka, królowa Katarzyna Parr, lord Dudley i inni. A kim była tytułowa lady Jane? To córka siostrzenicy króla- z tego też jej pochodzenia figuruje wśród następców tronu po śmierci króla Edwarda. Surowo wychowywana przez pełną goryczy matkę, że nie jest upragnionym synem, upokarzana, znajduje pewne wytchnienie w nauce, która pobudzała jej umysł. Znaczącym zdarzeniem, które mógł mieć na nią wpływ, było bycie świadkiem palenia na stosie heretyczki- co kazało jej się zastanowić nad aktem wiary do końca tej męczeńskiej śmierci. Otworzyło jej to oczy na pewne kwestie religijne. Z początku jej pełni żądzy wielkości i awansu rodzice dążyli do zaaranżowania jej małżeństwa z młodym królem, jednak względy polityczne i jego choroba położyły temu kres. Ale kłąb intryg nie zniknął. Uparta Jane, chce dochować wierności temu, co uważała za słuszne. Jednak jako posłuszna córka rodziców, którzy widzą w niej szanse otrzymania splendoru korony bez jego brzemienia, godzi się wstąpić na tron Anglii, wcześniej zaś na niechciane małżeństwo. Miała nadzieję, że przez jej nową pozycję będzie mogła trzymać na bezpieczny dystans pewne osoby. Jak bardzo się myliła. Została marionetkę na tronie w rękach lorda Dudleya (który wcześniej manipulował królem Edwardem). Gdy w Londynie wrze, a sympatia ludu i lordów idzie w kierunku królowej Marii, Jane zostaje skazana na karę śmierci, od której dzieli ją jedynie słowo tamtej. Ale nie dochodzi do skutku prawo łaski. 16-letnia Jane została stracona jako zdrajczyni, a przecież była niewinna. Z wielką przyjemnością muszę stwierdzić, że Alison Weir pisze barwnie, lekkim piórem, dając nam możliwość poznania czasów tamtej Anglii- obyczajowości, polityki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)