Klinika Pana B.
Sara Leiss

Niektórzy pamiętają na pewno „Proces” Franza Kafki i wiedzą, jak surrealistyczne były przedstawiane tam wydarzenia. Klinika, w której będzie chwilowo rezydował M., jest pełna równie surrealistycznych obrazów, jak te z malarstwa Salvadore’a Dali. Jak bowiem racjonalnie wytłumaczyć nocne rozmowy z pająkiem i czytanie w myślach?

Akcja tej powieści chwilami naprawdę przypomina niesprawiedliwości obecne w „Procesie”, ale dodaje to tego elementy fantastyczne i ogromną dawkę psychologii (przede wszystkim uzależnień, lecz nie warto jej do tego spłycać). Mamy do czynienia z wdzięcznym Janem Koboldem, dozorcą ośrodka (nieodmiennie kojarzył mi się z RPG Baldur’s Gate), wiecznie opanowanym P. B. oraz niezwykle silną jak na staruszkę M. N. Użycie samych inicjałów dla najważniejszych bohaterów książki jest bardzo oryginalnym rozwiązaniem i tym samym zupełnie kojarzy się już z „Procesem” Kafki (ciekawa jestem czy autorka czerpała jakąś inspirację z tego dzieła).

Uśmiałam się wiele razy czytając tę książkę, zarówno dzięki dialogom, jak i monologom wewnętrznym naszego rozdartego M. Sam motyw uzależnień jest tutaj świetnym wyjściem do analizy psychologicznej poszczególnych ograniczeń, które sami na siebie nakładamy i których nie umiemy potem zdjąć. Autorka tak mistrzowsko pokazuje nasze ułomności, że zastanawia mnie czy dokonała tak dobrego researchu, czy ma może doświadczenie w tej kwestii. Tym, którzy myślą, że to prosta opowieść o niesprawiedliwym ukaraniu przykładnego stomatologa, muszę powiedzieć: nic bardziej mylnego! Czyta się jednym tchem i chce się więcej, bo te trzysta stron zlatuje w oka mgnieniu. Dawno też nie ucieszyła mnie tak bardzo ostatnia strona książki, na której napis brzmiał „ciąg dalszy nastąpi”. Nie mogę się doczekać!

Choć to debiut Sary Leiss, to muszę stwierdzić, że jest jednym z moich ulubionych. Dawno nie czytałam czegoś tak abstrakcyjnego, co jednocześnie wywoływałoby uśmiech i spontaniczne wybuchy śmiechu (dialogi z pająkiem są wyjątkowo rozczulające). Nasz główny bohater jest jednocześnie irytujący i zabawny, a momentami nawet litość człowieka bierze jak się na niego spojrzy z jednej strony, a złość jeśli spojrzy się z drugiej – prawidłowy mechanizm występujący przy dobrze wykreowanej postaci. Niewiele wiem o samej autorce, stąd nie mam bladego pojęcia skąd tak dobrze użyte mechanizmy psychologiczne w „Klinice pana B.”. Niemniej jednak, jeśli chcecie przeczytać błyskotliwą przygodę pewnego nieszczęsnego stomatologa, ukazaną w dodatku w polskich realiach i z typową polską (nie zawsze) mentalnością to idealnie trafiliście. Zapewni ona także rozrywkę dla fanów powieści rozbierających psychikę bohaterów na małe cząsteczki (także tych pobocznych) i tych, którzy doceniają odpowiednią dawkę humoru (także czarnego).