Jeźdźcy smoków
McCaffrey Anne

Czy nie chcielibyście żyć w czasie i miejscu, gdzie smoki mają swoich jeźdźców i możecie być jednym z nich? Gdzie wybrani mogą współegzystować z tymi, wbrew wszelkim pozorom i pogłoskom, bestiami o łagodnych sercach i ogromnym poczuciu lojalności i niekłamanej trosce o swojego opiekuna? Prawda, że ta koncepcja brzmi co najmniej intrygująco?

 

Anne McCaffrey wykreowała niesamowicie barwny świat Pernu, pełen smoków, jaszczurek ognistych i ludzi, gotowych zrobić naprawdę wiele dla ocalenia swojej wyjątkowej rzeczywistości. Cykl o smoczych jeźdźach autorstwa Anne McCaffrey ma już 21 tomów, a dzieło matki kontynuuje syn – Todd McCaffrey. Z przykrością zauważyłam, że ta utalentowana pisarka odeszła w 2011 roku. Z pewnością zostanie zapamiętana przez fanów za swoje genialne pomysły.

 

Z całego cyklu na razie zapoznałam się tylko z dwoma pierwszymi pozycjami, jednak resztę zdecydowanie planuję nadrobić! Książki czyta się gładko i fantastycznie – dosłownie. Jedna książka, jeden dzień, tudzież noc. Wciągają od pierwszej strony, wprowadzają w smoczy świat Pernu i porywają czytelnika niczym ogromne skrzydła spiżowych smoków. Tak! Są różne rodzaje smoków! Zielone, brunatne, spiżowe, złote i błękitne. Spiżowe są tymi największymi bestiami, z wielką rozpiętością skrzydeł i największym prawdopodobieństwem do nadążenia za królową podczas godów. Królowe mają złoty kolor (jak przystało na mądre i piękne kobiety!) i są dość rzadkim okazem na gruntach Pernu.

 

Pern nie jest jednak idylliczną wizją świata. Smoki mają swoje zadanie – walczą razem ze swoimi jeźdźcami – z Nićmi, które spadają z Czerwonej Gwiazdy w pewnych cyklach. Kto lepiej niż smok ziejący ogniem umiałby pozbyć się czegoś, co umie zakopać się nawet w ziemi i zniszczyć wszystko dokoła? Żeby nie było w sposób oklepany i banalny - smoki same z siebie nie zioną ogniem - potrzebują do tego specjalnej smoczej skały. Mają za to inną ciekawą umiejętność - oprócz porozumiewania się ze swoim Naznaczonym Jeźdźcem, umieją wkraczać w świat "pomiędzy", co znacznie ułatwia podróżowanie w świecie, w którym nie ma czegoś takiego jak samolot (a zresztą jak zmieścić takie bydle do Boeinga?).

 

Dodatkowo oczywiście różne Cechy (np. Harfiarze, Tkacze...) przychodzą z wieloma pomysłami, które pomogą w walce z groźnym przeciwnikiem. Wszak najważniejsza jest współpraca – bez niej nawet Smoczy Jeźdźcy nie będą w stanie wszystkiego naprawić i uratować. Sama koncepcja Cechów jest dość klasycznym zagraniem autora fantastyki, ale tutaj mają one swój większy kontekst i przemawiają w inny sposób niż w Forgotten Realms.

 

Smoki razem ze swoimi jeźdźcami, którzy łączą się z nimi w rytuale Naznaczenia, żyją w Weyrach. Dlaczego? Częściowo dlatego, aby ludzie ich się nie bali, częściowo dlatego, że w końcu smok musi mieć sporo miejsca i świętego spokoju, wreszcie dlatego, że taka jest Tradycja. Ludzie zaś żyją w Warowniach, które są chronione przez smoki. Słowo Tradycja jest jednym z najważniejszych w tym cyklu – dyktuje zachowania zarówno ludzi, jak i smoków. W pewnym momencie nasi bohaterowie zadają sobie pytanie – czy nadal warto ślepo podążać za Tradycją, czy trzeba ją dostosować do współczesnych czasów?

 

Podobnie jak „Jeźdźców smoków”, tak i „W pogoni za smokiem” przeczytałam bardzo szybko. Lektura naprawdę porywająca, zupełnie zanurzająca czytelnika w swój świat pełen barwnych smoczych łusek, niejednoznacznych postaci i wielu, wielu tradycyjnych wierzeń, które można poznać. I to odwieczne pytanie – wolelibyście spiżowego Mnementha, brunatnego Cantha, złotą królową Rammoth czy może pierwszego białego smoka?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to jedna z tych książek na których bazują się późniejsi autorzy fantasty. Dla mnie, ta książka jest może nie tyle co genialna, bo znam książki które o wiele bardziej wciągają, ale interesująca i bardzo porządnie napisana. Pomysł na świat w który zostajemy wrzuceni przez autorkę jest tak szczegółowy i fascynujący, że sama nieraz chciałabym tam żyć. Oboje głównych bohaterów ma silne charaktery, od początku dążą, by zmienić zasady wprowadzone przez wcześniejszego władcę Weyru, jak i poprawić kontakty z Warowniami, które zaczęły się buntować nie wierząc w ponowny opad nici. Dopiero kiedy opad nici staje się realnym zagrożeniem dla Pernu, Weyry i Warownie jednoczą się w walce z nimi, a Cechy zaczynają poważną prace nad sprzętem dawnych jeźdźców do zwalczania nici znanym im tylko z gobelinu. W tym samym czasie Lessa rozwiązuje zagadkę Weyrów, które wiele obrotów temu, zniknęły w nieznanych okolicznościach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Może nie powinnam oceniać, bo nie doczytałam do końca, ale jednak większość z wielkim trudem zmogłam. Miałam spore oczekiwania i przyznam, że naprawdę nie rozumiem, co się czytelnikom w "Jeźdźcach" podoba. Może sam pomysł, ale reszta leży i kwiczy, począwszy od kreacji dwojga głównych bohaterów (bo reszta prawie nie istnieje), poprzez ich spaczoną relację, aż po tanie, przewidywalne chwyty fabularne. Nie dokończę tej lektury i nie będę siłą rzeczy sięgać po kolejne tomy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)