Dzień, w którym lwy zaczną jeść sałatę
Raphaelle Giordano

Raphaelle Giordano jest panią psycholog, specjalistką w dziedzinie kreatywności. I skoro już przy tej kreatywności jestem, muszę przyznać, że wykorzystała ją w powieści w stu procentach. Gdybym na samym początku przeczytała informację o pisarce, nie dziwiłabym się podczas czytania, skąd czerpane są pomysły zawarte w powieści. Tak, dla mnie jest to powieść. Spotykam informacje na temat tej książki, iż jest to poradnik. Owszem zgadzam się z tym, lecz jest on jednak napisany w formie powieści. Dopiero na końcu lektury poświęconych jest niewiele stron na wytłumaczenie kilku terminów, jak również kilka cennych rad, z których każdy buc i nie tylko, może skorzystać. Gdy do nich dotarłam, myślałam, że ich nie przeczytam, bo po co mi one. Lecz jak już zaczęłam je pochłaniać, tak też skończyłam. Są naprawdę opisane w ciekawy sposób. Mnie bynajmniej wciągnęło. O autorce warto jeszcze wspomnieć iż jest autorką książek z zakresu rozwoju osobistego, w których łączy elementy psychologii i coachingu. W przypadku tej powieści pokazuje drogę jak przestać być bucem i to tak dosłownie.

 O czym jest książka? I co w niej znajdziemy? Romane Gardener jest kobietą, która ma jasno postawione cele. Swój charakter mocno ukształtowała i nie lubi, gdy coś zaburza jej tok myślenia. Można by stwierdzić, iż w życiu ma wszystko poukładane i jest idealną osobą do robienia tego czym się tak właściwie zajmuje. Co to jest? Otóż kobieta prowadzi różne szkolenia terapeutyczne, między innymi jak już wcześniej wspomniałam, jak przestać być bucem, jak przestać patrzeć na innych z góry, jak zmienić ton mówienia, by nie był on rozkazujący i jak przestać być przysłowiowym "pępkiem świata". Również uczy jak radzić sobie z osobami posiadającymi te wszystkie wcześniej wymienione cechy. W jej grupie jest kilka osób, każdy przyszedł z innego powodu, lecz łączy ich wspólny cel, zmienić swój sposób traktowania ludzi i zacząć współgrać z innymi. Zajęcia są bardzo kreatywne, różne, czasem szokujące i trudne do przełamania się, aby je wykonać. Jedno jest pewne, po zakończeniu kursu, ich życie zmieni się na lepsze. Czy wszyscy dotrwają do końca? I czy faktycznie warto było poświęcić swój czas na spotkania z terapeutką?

Ani tytuł, ani okładka książki nie zwróciły na siebie mojej uwagi. Również trochę odpychało mnie słowo poradnik, gdyż nigdy tak właściwie nie interesowały mnie tego rodzaju książki. Tym bardziej, jeżeli tematem jest "jak przestać być bucem". Takie rady to nie dla mnie! Podejrzewam, że gdybym nie napotykała się w sieci na liczne jej zdjęcia i bardzo pozytywne opinie, mogłabym nigdy po nią nie sięgnąć. A jednak stało się tak, że wpadła w moje ręce i wypadało ją przeczytać. Uwielbiam takie przypadki! Książka okazała się być świetną pozycją czytelniczą, której z pewnością nie zapomnę. Nie dlatego, że wywołała we mnie jakiś szok czy przeczytałam o jakiś dramatycznych przeżyciach itp. Po prostu jest to książka inna od wszystkich. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z powieścią napisaną w tym stylu. Zostałam wciągnięta od pierwszych stron i do samego końca czytałam z wielką ochotą. Nawet ostatnie strony pochłonęłam, mimo iż były one już typowo poradnikiem. Ciekawa jestem czy naprawdę takie terapie istnieją, mogłoby być ciekawie. Spotykalibyśmy na swej drodze mniej bufonów i buców.  Byłoby pięknie!
Wszystkie pomysły jakie przedstawiła autorka były genialne, przemyślane. Podczas czytania zostałam wciągnięta w niektóre eksperymenty. Zastanawiałam się jakby wyglądał mój model układu słonecznego, w którym zamiast planet byliby ludzie. Jakbym ich rozstawiła? Również zastanawiałam się nad zamianą ról z kimś (tu mam na myśli kogoś konkretnego, lecz tego zdradzać nie będę) i przeszły mnie różne przemyślenia. I tak z każdym zadaniem, jakie dawała Romane swym podopiecznym, ja również w głowie wykonywałam te zadania, a bynajmniej sobie o nich rozmyślałam.

Postaci książkowe są bardzo różne. Większość z nich łączy jedna cecha charakteru, lecz każdy ma swój osobisty problem. Wykreowani są w sposób barwny i atrakcyjny. Pomimo iż tak naprawdę najważniejsi bohaterowie, to znaczy główni, których jest najwięcej to Romane i Maximilien, jednak reszta należących do grupy, również mieli swój udział, aby książka była bardziej interesująca oraz oryginalna. Autorka każdą postać przedstawiła, ukazała problem ich dotyczący, a później czekało się na rozwiązanie ich trosk i na happy end u każdego z osobna.

A tak swoją drogą, czy wyobrażacie sobie być w jednym pomieszczeniu z grupą osób, gdzie każdy uważa się za pępek świata? To mogłoby być ciekawe doświadczenie. Jako obserwator można by wynieść z tego wiele wniosków i zapewne dobrą lekcję na przyszłość.

Moim zdaniem książka jest dla każdego, nie tylko da tych, którzy wykazują cechy charakteru buca, egocentryka, czy też są pozbawieni empatii czy też wrażliwości. Choć w zasadzie takim osobom oczywiście najbardziej przydałaby się taka lektura, może coś by do nich dotarło, może coś by zrozumieli. Myślę jednak, że pozycja ta również spodoba się czytelnikom, którzy tych cech nie wykazują. Może dzięki temu inaczej będziemy patrzeć na takich ludzi i będzie nam łatwiej do nich dotrzeć.

biblioteczkamoni.blogspot.co.uk