Dziecię boże
Cormac McCarthy

kingaczyta.blogspot.com Pierwszy raz spotkałam się z autorem w "To nie jest kraj dla starych ludzi". Nie było to jednak spotkanie udane, bo książki nie doczytałam, a z tego, co pamiętam, to odłożyłam ją po kilku rozdziałach, bo nie potrafiłam przyzwyczaić się do stylu autora. Strasznie się wtedy zniechęciłam, ale postanowiłam dać mu kolejną szansę. "Dziecię Boże" również nie czytało mi się łatwo. Ciężko mi ubrać w słowa styl autora, bo jest dosyć specyficzny; na pewno minimalistyczny i surowy, rozdziały są krótkie i często pourywane, po czym autor opisuje inną sytuację, a dialogi nie są oznaczone. Jedno jest pewne; to nie jest książka, którą można wyciągnąć w każdym momencie i czytać gdziekolwiek. Potrzeba za to skupienia i wyciszenia. Nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, ale książka nie wzbudziła we mnie większych emocji, a wydaje mi się, że powinna, bo mnóstwo w niej brutalności. Mam jednak wrażenie, że "Dziecię Boże" jest jakoś tak sucho napisane, zbyt oszczędnie, by wywołać u mnie mocne uczucia, takie jak przerażenie czy strach. Nie potrafię niestety docenić jej fenomenu ani geniuszu autora. Lester Ballad to postać, nad którą można długo rozmyślać, a zagłębianie się w jego psychikę może być naprawdę ciężkie dla wielu czytelników. Mężczyzna żyje w odosobnieniu, unika ludzi, zachowuje się prymitywnie, jest opóźniony i szalenie niebezpieczny. Morduje, gwałci, jest nekrofilem. Zachowuje się jak zwierzę, rządzą nim instynkty i żądze, których nie potrafi pohamować. Nie ma domu, błąka się, żyje jak jaskiniowiec. Co spowodowało taki stan? Co wydarzyło się w życiu tego człowieka, że taki się stał? Tego nie wie nikt, a autor nie daje nam żadnych wskazówek, wielu rzeczy trzeba się też domyślać, bo nie wszystko, co robi Ballad jet powiedziane wprost. Być może jestem jeszcze za młoda, by docenić styl autora. Być może powinnam dać sobie czas i sięgnąć po inne jego książki za kilka lat. Może wtedy podejdę do nich inaczej. Jednak na chwilę obecną wolę bardziej przystępne napisane lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

McCarthy opisuje Stany nie z pierwszych stron plotkarskich gazet, nie z serialu"Seks w wielkim mieście", nie z filmów Woody Allena. Pokazuje nam głęboką, daleką prowincję pełną różnych indywiduów. Beznamiętna, poszarpana narracja wciąga z każdą, kolejną stroną. Lester Ballard traci ziemię i dom. Zajmuje porzucone domostwo, które również traci, tym razem w pożarze. Jego życie to wegetacja, wieczna wędrówka po okolicach z bronią w ręku, kradzieże i na koniec morderstwa. Zabija, żyje z trupami kobiet, trafia do szpitala psychiatrycznego i kończy w formalinie w laboratorium Szkoły Medycznej. Bardzo mi się podobało.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy człowiek rodzi się z gruntu dobry? Czy pierwiastek zła kiełkuje w człowieku wraz z narodzinami? Co właściwie kształtuje ludzi? Fatum czy okoliczności?

"Dziecię boże" to historia Lestera Ballarda, człowieka niewykształconego i pozostawionego samemu sobie, wyrzutka wyalienowanego przez społeczeństwo, żyjącego na krawędzi cywilizacji. Co, się wydarzy, gdy od dziecięcych lat zabraknie człowiekowi ciepła rodzinnego i podstawowych potrzeb? Jaki to może mieć wpływ na jego przyszłe życie?

Napisana szorstkim i poetyckim językiem. Makabryczne opisy są krótkie i brutalne. To mroczne zanurzenie się w otchłań spaczonego umysłu. Przerażające stadium ludzkiej degeneracji. Spirala brutalnych i odrażających uczynków, nie brakuje tu morderstw czy nekrofilii.

Postać Ballarda jest groteskowa, przesiąknięta turpizmem, amoralna, a jednak mimo potwornych czynów... wzbudza litość, nie da się mu nie współczuć. Samotność zaburzonej jednostki na tym ziemskim padole. Prymitywna, beznadziejna egzystencja, brud, smród, przemoc i rosnące sterty trupów.

Niepokojąca rzecz, która długo potem kotwiczy w głowie. Polecam, oczywiście jeśli się nie boicie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)