Dyrygent
Sarah Quigley

Drugorzędny dyrygent, Karl Ilijcz Eliasberg, staje w oblężonym Leningradzie przed orkiestrą zagłodzonych, przypadkowo zebranych i skrajnie wycieńczonych ludzi, którzy bardziej przypominają gromadę żywych trupów niźli myślących i zdolnych do jakiegokolwiek działania muzyków. I choć członkowie owej orkiestry umierają z zimna i głodu, mdleją i nie są w stanie unieść instrumentu - Eliasberg mobilizuje ich do wykonania VII Symfonii Szostakowicza, odbieranej jako wielki symbol walczącego miasta, transmitowanej na cały świat, ku pokrzepieniu serc ginących leningradczyków i walczących żołnierzy. Zanim to jednak nastąpi towarzyszymy mu podczas snucia wspomnień o ponurym dzieciństwie, obserwujemy jego chorobliwą nieśmiałość i wycofanie. Widzimy go zestawionego z genialnym dyrygentem Mraczewskim, wyśmiewanego przez orkiestrę, przełożonych, wreszcie - lekceważonego przez jego najwiekszy autorytet: Dimitrija Szostakowicza. Mamy możliwość żzycia się z nim. Poznajemy jego głeboko skrywane marzenia i lęki, idące w parze z niebywałą konsekwencją, żelazną stanowczością, niekiedy wręcz okrucieństwem. I gdy przyjdzie mu dyrygować wykonaniem Symfonii Leningradzkiej - będziemy mu całym sercem życzyć powodzenia. Tymczasem jego muzycy, dysponujący zdezelowanymi instrumentami, będą umierać, spóźniać się na próby z powodu pogrzebów najukochańszych osób, zaś przebywający z dala od Leningradu Szostakowicz czekał będzie na cud i genialne wykonanie jego dzieła. Dzięki "Dyrygentowi" staniemy się nie tylko świadkami makabry, mordów i nieopisanych dramatów oblężonego Leningradu. Wkroczymy również do świata wielkich, leningradzkich muzyków. Przyjrzymy się romansom Szostakowicza, jego skomplikowanym relacjom małżeńskim i niemal nadnaturalnym przejawom muzycznego geniuszu. Poznamy również najdoskonalszego leningradzkiego skrzypka, Nikołaja Nikołajewicza, ogarniętego rozpaczą po śmierci żony, podejmującego bardzo trudne - i w konsekwencji dramatyczne - decyzje odnośnie córki. "Dyrygent" to powieść o pasji, która jest najwyższym priorytetem. Sprawą tak ważną, że wyzwala w ludziach bezwzględność i okrucieństwo. To również rzecz o dramatycznych, niekiedy skandalicznych wyborach, ambicji, którą można podziwiać lub potępiać, wreszcie o sile sztuki, która tańczy ze śmiercią i niesie tym samym prawdziwą nadzieję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)