Drewniany różaniec
Natalia Rolleczek

Lata trzydzieste XX wieku. W ubogiej miejskiej rodzinie żyją trzy siostry: Łucja, Natalia oraz mała Iza. Matka i ojczym łapią każdą pracę, jaką się da, żeby wyżywić dzieci, chuderlawe i słabowite. W codziennym trudzie pomagają im panie działające w organizacjach dobroczynnych, sprawdzające, jakie kto ma potrzeby, rzucające od czasu do czasu jakiś ochłap, zbywający na pańskim stole, a ratujący biedaków od niedoli. Łucja i Tala mają okazję skorzystać z łaski takiej jaśnie pani i wyjechać na wakacje do jej majątku dla podreperowania zdrowia. Radość z atrakcji, mających być ich udziałem, zostaje zgaszona przez szarą rzeczywistość: warunki, w jakich mieszkają dziewczynki, jedzenie przy poślednim stole, zakaz przebywania w parku, w sadzie, na balkonie. Również wielkomiejska filantropia, skierowana do młodych pracujących panien przynosi mierne skutki; brak zrozumienia potrzeb niższych warstw społecznych, poczucie wyższości i słuszności postępowania nie mogą przynieść skutecznej poprawy. Bardziej świadome, inteligentne jednostki dostrzegają fałsz i powierzchowność dobroczynności, poprawiającej los na chwilę, nie rozwiązującej jednak problemów na przyszłość - to bardziej zamiatanie pod dywan niż sensowne sprzątanie. Wreszcie kilka miesięcy spędzonych przez Natalie w sierocińcu daje obraz codziennego życia dzieci pozbawionych rodzinnego ciepła, bitych drewnianym różańcem, głodzonych i poddawanych przemocy psychicznej. Bardzo dobre trzy opowiadania obyczajowe, skierowane do młodzieży, pokazujące czasy przedwojenne, gdzie brak było dalekosiężnych rozwiązań problemów społecznych. Mogą być pouczające również dzisiaj, z biedą mniej może widoczną, ale obecną przy bliższym oglądzie. Świetnie napisane, z pazurem, z wyczuciem tego, co ważne, wzbudzające emocje, ukazujące rzeczywistość bez przekłamań.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)