Dotyk
Alexi Zentner

"Dotyk" to powieść, która daje pewność, że nie ma niczego piękniejszego, niczego bardziej wartościowego wśród dzieł ludzkiego umysłu niż pismo i literatura. To tekst płynący powoli, ale oczarowujący, biorący całkowicie w swe posiadanie, kołyszący i hipnotyzujący. Takie książki kocha się bez granic. Na takie się czeka. Do takich się wraca i chce się nimi dzielić. Sawgamet to miasteczko istniejące w kanadyjskiej głuszy. Inne niż wszystkie. Założone przez jednego człowieka (uciekiniera z sierocińca) na miejscu, które wybrał jego pies. Zrodzone po trosze pod wpływem impulsu, po trosze za sprawą magii i mitologii, czaru tych dzikich, niedostępnych terenów. U podwalin jego funcjonowania leży wydobywanie złota oraz ścinanie, obrabianie i spławianie drewna. Ludzie żyją tu odcięci od świata nieprzebraną puszczą, a rytm ich życia wyznaczają zimy - niezwykłe, straszliwe, długie, przepiękne i zdradliwe, baśniowe i niosące śmierć. Pewnego dnia do miasteczka przybywa, po trzydziestu latach nieobecności, pastor Stephen. Czuwając przy łożu konającej matki snuje on, przepełnioną licznymi dygresjami, oszczędną w słowach, lecz wielce emocjonującą opowieść o losach trzech bliskich mu mężczyzn: dziada (założyciela Sawgamet), ojca Pierra i ojczyma Earla. Każde istotne wydarzenie związane jest z dwiema kluczowymi sprawami: bezgraniczną miłością i bezlitosną zimą. Miłość i zima, namiętność i tragedia, wiara i mitologia, naturalizm i magia przeplatają się i składają na cudownie harmonijną melodię. Zimy i namiętności sprawiają, że człowiek decyduje się na działania skrajne, nieludzkie. Bohaterowie błądzą nie tylko w śnieżnej zawierusze, ale też wśród własnych decyzji. Poszukują tych, którzy pozornie nie mogą już być odnalezieni. Kluczą między rozmaitymi decyzjami. Ale - nigdy nie rezygnują. Zimy w Sawgamet rozpoczynają się nagle, atakują niemal bez zapowiedzi. Bohaterowie kąpią się w rzece, by już po chwili strząsać z siebie śnieg i zamarzać płynąc do domu. Gdy rozpoczyna się zawieja, stawiają w oknach latarnie, by - wychodząc po drewno do stojącej w pobliżu szopy - nie zgubić się i nie umrzeć w śniegach. Od drzwi do składu drewna drążą śnieżne tunele, przecierają je mokrymi tkaninami i tworzą tym samym baśniowe ciągi, na ścianach których latarnie tworzą świetliste refleksy. Zima decyduje tutaj o wszystkim. Jest pięknem i katorgą. W śnieżnych zawiejach natknąć się można na groźne postacie z pradawnych wierzeń, które albo atakują znienacka, albo mamią, wabią, kuszą, by zabić w przerażający sposób. Sen łączy się z jawą, zacierają się granice między tym co realne, a tym co mityczne. Gdy człowiek umiera, spoczywa na lodzie aż do wiosny, zwłoki topielców natomiast tkwią pod lodową taflą do roztopów, stanowiąc element otoczenia, naturalny i codzienny. Jak sama śmierć. Ale jest coś, co podczas najsroższych mrozów rozgrzewa, roztapia i sprawia, że człowiek potrafi trwać, żyć, ma swój cel - to miłość. Do żon, dzieci, ojców. Im mroźniej na świecie, tym większą rolę odgrywa dotyk. Jest czarem najsilniejszym ze wszystkich, ośrodkiem wszelkich dążeń, ostoją i opoką. Dotykać się, przytulać, obejmować, okazywać swoje przywiązanie - tego pragną ludzie, bo to pozwala im stawiać czoła zimie. Miłość zwycięża zimę i śmierć, a ukochanych zmarłych można odnaleźć, gdy się wystarczająco w to wierzy. Dotyk to zaklęcie, które sprawia, że zima w przyrodzie, zima determinująca każdy gest - nigdy nie dotyka serca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna książka opowiadająca o życiu rodziny w miasteczku powstałym podczas gorączki złota. Opowiada o ciężkim życiu, o zmaganiu się z naturą, ze śniegiem, z zimnem. Zetner pięknie , powoli snuje magiczną opowieść o miłości, przetrwaniu, śmierci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)