Do zobaczenia nigdy
Eric Lindstrom

Tego mi było trzeba! Już teraz wiem, że będę wracać do tej historii. Nie tylko myślami. I polecę ją wielu znajomym. Dlaczego? Bo wywarła na mnie ogromne wrażenie. Rozbudziła liczne emocje i dała wiarę w ludzi. 

 

Przechodząc do meritum, muszę przyznać, że czytając opis, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. <<Ok, dziewczyna jest niewidoma, czyli pewnie jest cicha, zamknięta w sobie, została z raniona, więc na pewno mocno to przeżywa. Stara się nie płakać. Czyli jest jedną z tych osób, starających się ukrywać emocje. Więc z pewnością stroni tez od nowych znajomości.>> Tak, wiem, to bardzo stereotypowe myślenie. Ale cóż począć, że takowe myśli przyszły mi do głowy. Na szczęście fabuła była nieco inna. I tym bardzo mnie zaskoczyła.

 

Jednak zanim ustosunkuję się do tego co odziało się w książce, muszę, powiedzieć co nieco o głównej bohaterce. Już dawno żadna z takowych nie wywarła na mnie tak wielkiego wrażenia. Ona nie była sztucznie silna, nie musiała się taka stawać. Ona po prostu taka była. Mimo, iż sama mogła sądzić inaczej. Jej samozaparcie w dążeniu do celu jest godne podziwu. A przecież ma trudniej niż reszta. Jest pozbawiona chyba najważniejszego ze zmysłów- wzroku. A mimo to biega codziennie rano- i to sama! Świadczy to nie tylko o wielkiej  odwadze ale i chęci samodzielności.

 

Tym co szczególnie uderza w jej osobowości jest naturalność. Nie boi się przyznać do błędu, nie boi się prosić o pomoc- ale tylko wtedy kiedy naprawdę jej wymaga, nie boi się wierzyć w ludzi. Boi się jedynie płakać. C ow związku z tym? Przekonacie się jeśli przeczytacie! To oczywiste! Parker wywoła w was wiele emocji, a jej historia pozostanie w waszych głowach na długi czas.

 

To co działo się w książce, początkowo nie zapowiadało się na nic przełomowego. Nie spodziewałam się, że rozwinie się to w coś tak  wspaniałego. Historia niewidomej, jej relacji z przyjaciółmi, perypetii szkolnych czy miłosnych rozwijają się bardzo nieprzewidywalnie. I choć opis zapowiadał spore elementy zaskoczenia, a te które nastąpiły nie były takowe dla mnie, to nie czuję się zawiedziona. Jeśli chodzi o tempo zdarzeń, nie było ono zawrotne. I to, jak się okazuje bardzo dobre rozwiązanie. Wszystko toczy się powoli, dzięki czemu mamy możliwość na refleksje pomiędzy kolejnymi zdarzeniami.

 

Książka opowiada także historię pięknej przyjaźni, wielkiego uczucia, a także siły charakteru. Czytając, można nie tylko poznać wiele aspektów życia, ale i nauczyć się czegoś, wyciągnąć wnioski i zmienić swoje podejście do wielu spraw czy osób. Czy polecam? To chyba jasne! 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Parker jest niewidoma, jednak nie przeszkadza jej to by oceniać ludzi. Dziewczyna mimo swojej niepełnosprawności jest inteligentna i nie poddaje się. Kilka niespodziewanych wydarzeń burzą jej policzony świat i sprawiają, że zaczyna robić rzeczy, o których nigdy by się nie przypuszczała. Parker ma też swoje zasady i jeżeli ktokolwiek je złamie może się z nią już żegnać, zwłaszcza jedna zasada jest dla niej szczególnie ważna.

Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się po tej książce wiele. Miała to być zwykła obyczajówka, o tyle ciekawa, że główna bohaterka jest niewidoma i dzięki temu mamy okazję poznać jej wszystkie myśli i jej sposób postrzegania świata Jaka ja byłam głupia!
"Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami."

Ta książka jest naprawdę dobra! Jak na debiut autora jestem w kompletnym szoku. Historia Parker nie wyróżnia się pędzącą akcją czy magią. To opowieść o dziewczynie, której życie zmienia się po wypadku samochodowym i śmierci taty. To opowieść o dziewczynie, która mimo ślepoty chce spełniać swoje marzenia. Chce biegać, chce spotykać się ze znajomymi i znaleźć miłość. Bohaterowie są różnorodni. Każda się czymś charakteryzuje i mimo, że nie wiemy jak wyglądają, to dzięki ich zachowaniu i charakterowi dowiadujemy się jacy są. W sumie ja polubiłam wszystkie postacie. Dla mnie były bardzo rzeczywiste i takie ludzkie. To byli nastolatkowie ze swoimi problemami, marzeniami, obawami i uczuciami. Czasami miałam wrażenie, że autor w jednej czy drugiej postaci charakteryzuję moją koleżankę lub kolegę, co według mnie zasługuje na uznanie. Historia pisana z punktu widzenia osoby niewidomej była naprawdę bardzo ciekawym zabiegiem. Dzięki temu ta pozycja bardzo się wyróżnia i zdecydowanie jest warta uwagi. Autor postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko i sprostał zadaniu.


 "...każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz."

Reasumując Do zobaczenia nigdy to ciekawa i oryginalna powieść ze swego gatunku. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać i przekonać się, jak życie osoby niewidomej może być trudne i jak ona odbiera świat. Uważam, że dzięki tej pozycji możemy poznać lepiej punkt widzenia osób niewidomych i lepiej ich zrozumieć. Naprawdę pozycja zdecydowanie warta uwagi!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczka-ksiazek.pl/ Eric Lindstrom - autor dwóch książek dla młodzieży: Do zobaczenia nigdy (po raz pierwszy wydana w grudniu 2015) i The Tragic Kind of Wonderful (premiera w styczniu 2017). Zanim zajął się pisaniem książek pracował jako dyrektor kreatywny, scenarzysta i projektant gier. Jest współautorem słynnej gry Tomb Raider: Legend, za którą w 2016 roku otrzymał nominację do prestiżowej nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz gry wideo. Ta książka zainteresowała mnie samym opisem i bez wahania postanowiłam zapoznać się z twórczością autora. Bardzo lubię debiuty, ponieważ nigdy nie wiem czego się po nich spodziewać, czasami zdarza się, że jestem ogromnie rozczarowana lekturą, ale zdarzają się książki takie ja ta. Powieść Ericka Lindstroma jest prawdziwą perełką wśród debiutów literackich, zachwyca nie tylko fabułą, ale i doskonałą kreacją bohaterów, a gdy skończyłam czytać miałam ochotę polecać ją każdemu, kto tylko będzie chciał słuchać. Poznajemy Parker. Dziewczyna pomimo tego, że niedawno straciła drugiego rodzica, jest twarda. Nie płacze, nie dramatyzuje, stara się żyć tak jak kiedyś. Poza gronem najbliższych przyjaciół odcina się od ludzi. Jej złota zasada, że nigdy nie daje drugiej szansy, gdy już raz ktoś zawiedzie jej zaufanie, jest przestrzegana bardzo rygorystycznie. Przestrzeganie tej zasady było banalnie proste, gdy jej były przyjaciel i chłopak chodził do innego liceum, sytuacja skomplikowała się, gdy razem z innymi uczniami przeniósł się do szkoły, w której uczy się Parker. "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." To zadziwiające, że w książce dla młodzieży autor zawarł tak wiele informacji dotyczących życia z osobami niewidomymi. Nie są to suche fakty, czy poradnikowy monolog. Lindstrom wplótł w ciekawą fabułę ,,Do zobaczenia nigdy" wiele cennych rad i informacji, które potrafią otworzyć oczy na rzeczy, które czasami nam umykają. Bohaterka poza swoją niepełnosprawnością musi radzić sobie również z przytłaczającym bólem po stracie rodziców, niepewnością, brakiem poczucia bezpieczeństwa, a gdy znajduje się na skraju rozsypki powracają uczucia i lęki, o których starała się zapomnieć przez kilka ostatnich lat. Wielkie brawa należą się autorowi za postać Parker. Spodziewałam się delikatnej i kruchej dziewczyny, której życie nie oszczędzało. Dostałam silną, upartą i bardzo zdeterminowaną wojowniczkę z ogromnym poczuciem humoru, która popełnia wiele błędów. Ludzie do niej lgną, przyciąga ich jak magnes i w sumie mnie to nie dziwi, bo i ja polubiłam ją od samego początku. Fabuła książki może wydawać się sztampowa i przewidywalna, gdyby nie fakt, że bohaterka nie widzi, to naprawdę wiele zmienia. Śledzenie jej losów i poznawanie świata z jej punktu ,,widzenia" okazało się zajęciem bardzo wciągającym. Gdy dodać do tego jej czasami wybuchowy charakter i niecodzienne podejście do ludzi, otrzymujemy książkę pełną pasji i humoru. "Do zobaczenia nigdy" jest nie tylko wywołującą wiele emocji, świetną rozrywką. Przede wszystkim jest to książka mądra, która uczy zrozumienia, empatii oraz tego, że nie wszystko jest takie jak na pierwszy rzut oka się wydaje. Myślę, że ta książka jest jedną z tych, które powinno się przeczytać.Polecam !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczka-ksiazek.pl/ Eric Lindstrom - autor dwóch książek dla młodzieży: Do zobaczenia nigdy (po raz pierwszy wydana w grudniu 2015) i The Tragic Kind of Wonderful (premiera w styczniu 2017). Zanim zajął się pisaniem książek pracował jako dyrektor kreatywny, scenarzysta i projektant gier. Jest współautorem słynnej gry Tomb Raider: Legend, za którą w 2016 roku otrzymał nominację do prestiżowej nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz gry wideo. Ta książka zainteresowała mnie samym opisem i bez wahania postanowiłam zapoznać się z twórczością autora. Bardzo lubię debiuty, ponieważ nigdy nie wiem czego się po nich spodziewać, czasami zdarza się, że jestem ogromnie rozczarowana lekturą, ale zdarzają się książki takie ja ta. Powieść Ericka Lindstroma jest prawdziwą perełką wśród debiutów literackich, zachwyca nie tylko fabułą, ale i doskonałą kreacją bohaterów, a gdy skończyłam czytać miałam ochotę polecać ją każdemu, kto tylko będzie chciał słuchać. Poznajemy Parker. Dziewczyna pomimo tego, że niedawno straciła drugiego rodzica, jest twarda. Nie płacze, nie dramatyzuje, stara się żyć tak jak kiedyś. Poza gronem najbliższych przyjaciół odcina się od ludzi. Jej złota zasada, że nigdy nie daje drugiej szansy, gdy już raz ktoś zawiedzie jej zaufanie, jest przestrzegana bardzo rygorystycznie. Przestrzeganie tej zasady było banalnie proste, gdy jej były przyjaciel i chłopak chodził do innego liceum, sytuacja skomplikowała się, gdy razem z innymi uczniami przeniósł się do szkoły, w której uczy się Parker. "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." To zadziwiające, że w książce dla młodzieży autor zawarł tak wiele informacji dotyczących życia z osobami niewidomymi. Nie są to suche fakty, czy poradnikowy monolog. Lindstrom wplótł w ciekawą fabułę ,,Do zobaczenia nigdy" wiele cennych rad i informacji, które potrafią otworzyć oczy na rzeczy, które czasami nam umykają. Bohaterka poza swoją niepełnosprawnością musi radzić sobie również z przytłaczającym bólem po stracie rodziców, niepewnością, brakiem poczucia bezpieczeństwa, a gdy znajduje się na skraju rozsypki powracają uczucia i lęki, o których starała się zapomnieć przez kilka ostatnich lat. Wielkie brawa należą się autorowi za postać Parker. Spodziewałam się delikatnej i kruchej dziewczyny, której życie nie oszczędzało. Dostałam silną, upartą i bardzo zdeterminowaną wojowniczkę z ogromnym poczuciem humoru, która popełnia wiele błędów. Ludzie do niej lgną, przyciąga ich jak magnes i w sumie mnie to nie dziwi, bo i ja polubiłam ją od samego początku. Fabuła książki może wydawać się sztampowa i przewidywalna, gdyby nie fakt, że bohaterka nie widzi, to naprawdę wiele zmienia. Śledzenie jej losów i poznawanie świata z jej punktu ,,widzenia" okazało się zajęciem bardzo wciągającym. Gdy dodać do tego jej czasami wybuchowy charakter i niecodzienne podejście do ludzi, otrzymujemy książkę pełną pasji i humoru. "Do zobaczenia nigdy" jest nie tylko wywołującą wiele emocji, świetną rozrywką. Przede wszystkim jest to książka mądra, która uczy zrozumienia, empatii oraz tego, że nie wszystko jest takie jak na pierwszy rzut oka się wydaje. Myślę, że ta książka jest jedną z tych, które powinno się przeczytać.Polecam !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wydaje mi się, że słowo 'niewidomy' może stać się moim kolejnym słowem kluczem - oznaczeniem książki, którą na bank przeczytam. Na dobrą sprawę nie miałam pojęcia o czym będzie ta książka. Podczas wybierania praktycznie w ogóle nie spojrzałam na opis. Wypatrzyłam tylko to słowo, zauważyłam na okładce słowa Brailem i już wiedziałam, że muszę przeczytać. Pierwszą moją myślą po zakończeniu czytania było, że fani Johna Greena będą zadowoleni. Dlatego też nią chciałabym zacząć dzisiejszą recenzję. Nie wiem jakim cudem, ale książka jest niesamowicie podobna do jego twórczości. Oczywiście w dobrym znaczeniu tych słów, o żadnym ściąganiu nie ma tutaj mowy. Po prostu 'Do zobaczenia nigdy' jest niesamowicie specyficzną książką. Z cudownie odmiennymi bohaterami, dobrze uwikłaną fabułą, realistycznymi problemami i napisaną dobrym młodzieżowym językiem. Podsumowując, książka prawie idealna. Czemu prawie? Każda książka - nawet ta od pana Greena, ma także kilka wad i tego nie unikniemy. Jeśli mogłabym poszatkować książkę i oddzielnie cieszyć się z każdego kolejnego wątku to przez miesiąc uśmiech nie schodziłby mi z twarzy. Niestety tutaj nie mamy miesiąca, więc przytoczę tylko moje ulubieńce. Po pierwsze porady sercowe Parker są czymś niesamowitym. Dziewczyna wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką - Sarah, siadają na podwórku szkolnym i udzielają całkowicie szczerych, często trudnych do przyjęcia porad sercowych. Chyba każda z nas zna taki moment, kiedy najlepsza przyjaciółka pyta się nas co ma zrobić w danej sytuacji. A co gdyby przychodziła się u nas radzić cała szkoła? Cóż, zabawy było by ponad umiar i to właśnie nam zaprezentowano. Naprawdę, naprawdę świetny pomysł z tym wątkiem i doceniam go. Kolejnym wątkiem na który warto zwrócić uwagę jest ten romantyczny. Często wydaje mi się, że to on jest najbardziej przewidywalny, beznadziejny i w ogóle nie jest w stanie być tym niestandardowym. A tu proszę! Nie spodziewałam się absolutnie żadnego momentu. Co prawda mogę zarzucić autorce, że zrobiła z jednego chłopaka schizofrenika, ale było to w dobrej intencji, więc wybaczam. Po raz pierwszy zastosowano nieczyste chwyty, kiedy mieliśmy się czegoś dowiedzieć. Czułam się jakbym czytała kryminał, w którym wątkiem kryminalnym jest ten romantyczny. Ciężko zrozumieć, prawda? No cóż, niezrozumienie jest pierwszym stopniem do ciekawości, bo dam sobie rękę odciąć, że takiego wątku jeszcze nie spotkaliście, a uwierzcie mi - chcecie spotkać. Podsumowując, 9/10. Czytajcie, bo warto. Szczególnie okularnicy, bo naprawdę miło dla odmiany poczytać o sobie. Poza tym książka jest naprawdę, naprawdę cudowna. Całość wraz z sesją zdjęciową dostępna -> http://tysiac-zyc-czytelnika.blogspot.com/2017/06/133-do-zobaczenia-nigdy-eric-lindstrom.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

''Każdy człowiek jest tajemnicą. Nigdy nie wiesz, co się dzieje w jego głowie.'' Czy zastanawiamy się jak to by było nic nie widzieć i mieć ciągle ''zamknięte'' oczy? Bo ja często, ale wyobrażanie sobie to za mało. Nie można wyobrazić sobie ciemności, na którą człowiek jest skazany. Mówi się, że osoby niewidome mają dobrze wyostrzone inne zmysły. Jednak czy to prawda? Parker Grant jest niewidomą nastolatką. Uczy się w liceum, ma wspaniałych przyjaciół, ale nie ma już z nią jej rodziców, których jej brakuje. Jej mama zmarła w wypadku, w którym Parker straciła wzrok, a ojciec prawdopodobnie przedawkował lekarstwa. Dziewczyna miała też chłopaka - Scotta, który w gimnazjum zawiódł jej zaufanie. Teraz ich drogi ponownie schodzą się w liceum, co wprawia Parker w zagubienie. Grant z reguły ma normalne życie, ale nie zawsze jest tak jakby chciała. Dziewczyna chce, aby traktowano ją jak pełnosprawną osobę i dlatego wymyśliła listę zasad, których najbliższe osoby muszą przestrzegać. Jednak nie każdy je respektuje. Parker z reguły jest szczerą osobą, która zawsze powie, co myśli i dlatego szkolne koleżanki często przychodzą do niej o radę. Jednak niedługo ona sama będzie jej potrzebować, gdy emocje tłumione przez miesiące znajdą ujście, a wszystko co brała za prawdę okaże się czymś zupełnie innym. Parker próbuje być osobą silną i wytrzymałą. Podziwiam ją za to - naprawdę, ale uważam, że tłumienie w sobie emocji nie zawsze wychodzi na dobre. Dziewczyna oprowadza nas przez swój w świat, w którym musi zaufać innym zmysłom - słuchu i dotyku. Pokazuje nam jak wygląda poruszanie się po świecie, kiedy otaczają cię ciemności oraz jak traktować takie osoby jak ona, które pragną być dalej normalne. W fabułę jest wmieszany wątek miłosny, ale uczucia bohaterów, a najbardziej Scotta są nieprzeniknione, co mnie jednocześnie denerwowało i ciekawiło. Niezwykle fajnie czytało mi się jej relacje z przyjaciółkami, które zawsze były za dziewczyną. Wspierały ją, podnosiły na duchu, traktowały jak normalną osobę i przede wszystkim były jej oczami. ''Do zobaczenia nigdy'' pokazuje nam nie tylko świat skryty ciemnością, ale również jak należy traktować takie osoby. Opowiada historię dziewczyny, która była odważna i silna, a jednocześnie zagubiona w swych uczuciach i tęsknocie za rodzicami. Bohaterka czasami mnie denerwowała swoim złośliwym charakterem i tym, że czasem miała się za pępek świata, ale nie da jej się nie polubić i nie szanować. Ma dystans do swojej niepełnosprawności, potrafi z tego żartować i pogodziła się z tym. Jest to debiut autorki i muszę stwierdzić, że udany. Nie dostarczyła mi ta książka wielu emocji, ale wciągnęła sprawiając, że pochłonęłam ją szybko. Polecam, każdemu, kto chce zrozumieć świat skryty w ciemnościach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Parker jest niewidoma nastolatka .Zdana kompletnie na siebie sierota. Matka zmarla a ojciec popelnil samobojstwo.Wydawalo by sie ,ze jej zycie to ciagly haos bo jak mozna niewidziec i "normalnie"zyc. A jednak .Dziewczyna swietnie sobie radzi czasem nawet lepiej niz gdyby widziala. Wydaje sie ,ze ksiazka tylko o tym mowi ale nie .Autor pokazuje zycie Parker w normalnej codziennosci i nie dowiadujemy sie z niej niczego niezwyklego z perspektywy osoby niewidzacej aczkolwiek dobra do przeczytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ja żyję w świecie ciszy, więc z przyjemnością przeczytałam o problemach nastolatki w świecie ciemności. Pisarz świetnie oddał klimat rozterek nastoletnich, aż się poczułam jakbym wróciła do liceum. Po samym opisie książki poczułam się przytłoczona, że jedna biedna nastolatka, nie dość, że matkę straciła, wzrok to jeszcze ojca…i jakby było tego wszystkiego mało, to jeszcze problemy sercowe ze Scottem. Postać Parker bardzo przypadła mi do gustu, dziewczyna nie poddaje się przeciwnościom losu, pomimo ślepoty realizuje swoją pasję jaką jest bieganie. Parker biega sama, na przekór innym. W książce był pięknie pokazany przykład prawdziwej przyjaźni, udowodnione zostało, że tak naprawdę przyjaciół poznajemy w biedzie. Prawdziwi przyjaciele Parker po jej utracie wzroku nie odrzucili, a pozostali przy niej, wspierając ją nawet gdy miała “wredne” humory. Ta książka daje wiarę, że prawdziwa przyjaźń istnieje. Przyjaciele są nam w życiu potrzebni bo bez nich to tak naprawdę jesteśmy nikim. Książka bardzo przyjemna, fabuła i dialogi bardzo fajne, ani trochę nie przeszkadzało mi, że nastoletnie. Krótko mówiąc bardzo dobra wzruszająca książka o potędze przyjaźni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna opowieść o wybaczaniu, oraz o znajdowaniu w sobie spokoju po stracie. Autor fajnie rozgranicza miłość i zakochanie się. Na początku myślałam, że to nie będzie mój typ, ale na szczęście się przeliczyłam. Świetna!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)