Dni, gdy kochałem cię najbardziej
Amy Neff

Ona, zmagająca się z chorobą Parkinsona, nie chce być obciążeniem dla rodziny, nie chce, nie pamiętać. On, nie wyobrażający sobie życia bez niej, gotowy zrobić wszystko. Oboje podjęli decyzję,że za rok razem umrą, ich dzieci są w szoku i nie chcą o tym nawet słyszeć...

Do czytania tej opowieści przygotujcie się emocjonalnie i najlepiej zaopatrzcie w chusteczki. 

Akcja przebiega dwutorowo, na przemian. Mamy rok przed wyznaczoną datą śmierci, oraz rok 1940 kiedy Joseph zaczyna dostrzegać w Evelyn nie tylko towarzyszkę zabaw. 

Poznajemy zmagania związane z podjętą decyzją, a w międzyczasie odkrywamy,że to jak teraz wygląda ich życie wcale usłane różami nie było. 

Jak w każdym małżeństwie, nie zabrakło poczucia straty, żalu za straconymi marzeniami, poświęcenia dla drugiej osoby, niedomówień, trudnych relacji z dziećmi czy innymi bliskimi...

Znajdziecie tu mnóstwo miłości ale i złości czy niezrozumienia. 

Odkryjecie jak ważny okazuje się czas, który przeminął, że na pewne rzeczy jest już za późno i pozostaje plucie sobie w brodę...a mogłabym/mógłbym...gdybym wtedy postąpił/a inaczej...

Książka zmusza do refleksji, pokazuje,że nic nie jest tak proste na jakie wygląda, a miłość potrafi przenosić góry. 

Piękna, wzruszająca powieść, którą z całego serca polecam. 

,,Dni, gdy kochałem Cię najbardziej" to książka o miłości ponad wszystko. Evelyn jest chora na Parkinsona i chce życie zakończyć po swojemu. Jej decyzje popiera mąż Joseph. Oboje stwierdzają, że za rok w czerwcu chcą zakończyć swoje życie oboje. Czy ich decyzja to egoizm czy romantyzm? To pytanie podczas czytania nie opuszczało mnie aż do samego końca. Mają przecież dzieci i wnuki. Co z nimi? A z drugiej strony jak żyć bez tej drugiej połówki?

Książka posiada bogate i piękne opisy życia Evelyn i Josepha. Poznajemy ich gdy byli młodymi, zakochanymi ludźmi. A następnie autorka ukazuje ich życie poprzez dekady. Ich emocje gdy na świecie pojawiły się kolejne dzieci. Trud ich wychowania. Ich lepsze i gorsze chwile. Opis przeszłości przeplata się z teraźniejszością. Tym co dzieje się w ich sercach teraz. Czy są pewni swojej decyzji i gdy minie ten rok nadal będą chcieli odebrać sobie życie.

Narracja tutaj prowadzona jest z punktu widzenia różnych postaci. Głównie Evelyn i Josepha, ale autorka oddaje głos również ich dzieciom. Taki zabieg sprawił, że możemy lepiej poznać bohaterów. Zrozumieć ich postępowanie i wybory. Poznać ich uczucia i emocje. A emocji tutaj nie zabraknie. Oj nie! Książka potrafi wzruszyć i żeby lepiej zrozumieć jaki ogromny ładunek emocjonalny niesie trzeba ją samemu przeczytać.

,,Dni, gdy kochałem Cię najbardziej" była dla mnie również książką bardzo refleksyjną. Ukazującą jak nie warto tracić czasu na błahe rzeczy. Jest powieścią bardzo mądrą, przemyślaną i wartą uwagi.

Dla kogo jest ta książka? Dla tych którzy szukają głęboko poruszających powieści. Dla tych, którzy lubią ciekawe postacie, wzbudzające mieszane uczucia. I dla tych, którzy lubią bogate opisy przeżyć. Polecam!

Zapewne znacie książkę "Pamiętnik" Sparksa? "Dni, gdy kochałem cię najbardziej" Amy Neff jest do niej bardzo podobna. Czytając towarzyszymy starszej parze Evelyn i Josephowi, którzy postanowili zakończyć swoje wspólne życie w ciągu roku. Gdy coś takiego się usłyszy, brzmi absurdalnie, prawda? Jednak, gdy wejdziemy w to głębiej, w pełni zrozumiemy decyzję bohaterów. Nie każdy bowiem chciałby być ciężarem dla najbliższych. Strach Evelyn ma swoje uzasadnienie. Choroba Parkinsona odbiera człowiekowi nie tylko pamięć, ale i godność. I jest jeszcze kwestia otoczenia. Ona zawsze taka silna... A tu nagle taka niemoc.

Rozczuliło mnie uczucie i oddanie Josepha względem Evelyn, bez której mężczyzna nie wyobraża sobie życia. Zawsze razem, od dzieciństwa, a tu miałby ją stracić, żyć bez swojej wielkiej miłości? 

"- Nie będziemy żyć wiecznie, ale przynajmniej odejdziemy na własnych warunkach. Żadne z nas nie będzie musiało żegnać drugiego. - Całuję kostki jej palców, spuchnięte w stawach i drżące pod moim dotykiem. - Jesteśmy szczęściarzami - mruczę."

Mamy tu dwie linie czasowe - przeszłość i teraźniejszość, które doskonale pozwalają nam poznać historię Evelyn i Josepha i ich punkt widzenia oraz tego, jaki stosunek do sprawy mają ich dzieci. Oni również mają tu głos. Ból, wściekłość, żal - czy można pogodzić się z decyzją rodziców? Historia była bardzo realistyczna, z prawdziwymi problemami, ale i chwilami szczęścia. 

"Plan obmyślony przez moich rodziców jest pokręcony w ten szczególny sposób, w jaki książki i filmy gloryfikują miłość, traktując ją jako coś, za co można umrzeć, co można udowodnić przez poświęcenie. Dla mnie to tchórzostwo pod płaszczykiem oddania."

To nie jest książka z tych lekkich i odprężających. Powiedziałabym nawet, że surowa, smutna, rozdzierająca serce i w jakiś sposób niszcząca. Napotkamy tu tematy, które będą trudne. Powieść jest wstępem do dyskusji na temat umierania z godnością oraz tego, czy mamy prawo decydować o swoim życiu w obliczu strasznej choroby. Trzeba dopuścić do siebie fakt, że nie wszyscy, których kochamy, opuszczą Ziemię w tym samym czasie co my. Taka niestety już jest kolej rzeczy.

"Dni, gdy kochałem cię najbardziej" to piękna, urocza, epicka, ponadczasowa i wzruszająca historia miłosna o oddaniu oraz o tym, że nawet w najgorszych chwilach zawsze można znaleźć nadzieję i piękno. To powieść zmuszająca do przeanalizowania własnego życia. Jakie będzie zakończenie? Czy dzieci Evelyn i Josepha zaakceptują ich decyzję? Musicie to sprawdzić!