Disko
Anna Dziewit-Meller

Z dużą dozą nieufności podeszłam do tej książki i bardzo pozytywnie zostałam zaskoczona. To naprawdę dobrze napisana opowieść! Rzecz dzieje się na Śląsku, pod koniec lat 90-tych ubiegłego wieku. Paweł Kozioł, niespełniony showmen, tancerz, drobny kombinator, próbuje "załapać" się do jakiejś szkoły (chce uczyć tańca) - wreszcie mu się to udaje. Kozioł chce uczyć tańca nie dlatego, że ma dobre serduszko i chce się dzielić swoja pasja z innymi, nie. To jego sposób na - w miarę bezpieczne - zbliżenie się do niepełnoletnich dziewczynek. Bo Paweł Kozioł to wstrętny pedofil. On wie, że jego skłonności to zboczenie, chociaż on sam wcale tak tego nie definiuje. Cierpliwie tka swą pedofilską sieć, w którą chce złapać Agnieszkę, dwunastoletnią dziewczynkę. Kozioł doskonale wybrał swoją ofiarę: to niezbyt ładna, chudziutka, zakompleksiona dziewczynka; do tego osaczona przez dominującą babkę. Agnieszka to półsierota, jej mama nie żyje, ojciec (pracuje w cyrku) też rzadko bywał w domu i nie wiedział, jak zajmować się nastolatką. Wątki tej powieści cudnie się plotą, by połączyć się i eksplodować w końcowej scenie. Kozioł nieźle nawywijał i - na szczęście! - spotkała go zasłużona kara, za wszystko. Uważam, że "Disco" to bardzo udany debiut literacki Anny Dziewit - Meller.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku. Dyrektorka śląskiej szkoły podstawowej zatrudnia nauczyciela tańca, który ma przygotować uczniów do wyjątkowego występu. 

Nastoletnią Agnieszką opiekuje się obsesyjnie religijna babcia. Matka nie żyje, ojciec pracuje w cyrku, co wiąże się z ciągłą nieobecnością. 

Dziewczynka marzy o innym życiu. Czuje ogromne wyróżnienie, gdy tajemniczy nauczyciel poświęca jej więcej uwagi.

Książka warta uwagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaczęłam czytać już w tramwaju, od razu po wyjściu z biblioteki. A skończyłam ok. 4 w nocy. Wprost nie mogłam się oderwać.
Ok. 2 w nocy postanowiłam, że czas spać i odłożyłam książkę.
Ok. 15 minut kręciłam się na łóżku i nie mogłam zasnąć, bo ciągle myślałam jaki będzie ciąg dalszy.
Ok. 10 minut później włączyłam lampkę, wzięłam "Disko" i doczytałam do końca.

Książka zawiera dużo wulgaryzmów, to na pewno. Patrząc na delikatną twarz pani Dziewit-Meller aż nie podejrzewa się nawet tego, że zna takie słowa. Nie jestem zwolenniczką przeklinania, jednak w tej książce (aż tak bardzo) mnie te wulgaryzmy nie raziły.

Rozczarowało mnie nieco zakończenie. Jak dla mnie jest banalne, nieprzemyślane, bez elementu zaskoczenia. Takie na "hurra", jakby Autorce albo brakło pomysłu, albo czasu na dopisanie go.

Historia sama w sobie nie jest (przynajmniej ostatnimi czasy - niestety) oryginalna, ale książka wciąga. Mnie przynajmniej wciągłęła bardzo, bardzo mocno.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)