Czas pożegnania
Anne Marie Meyer

Ragna cieżko przeżywa rozstanie z matką. Nie chce nawet czytać listów od niej. Jest bardzo zaborcza w stosunku do Selmy. Anders dowiaduje się, że ejst śmiertelnie chory, ale ukrywa swój stan przed żoną. Taki trochę smutny ten tomik.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ragna listy od matki skrzętnie chowa. Nie chce ich czytać. Natomiast Kjellaug niezbyt dobrze się powodzi. Sąsiedzi nie tolerują ich obecności w kamienicy.Obrażają i poniżają. Hallgeir zaginął w górach a załamana Ranghild wysyła Ole Antona na poszukiwania. Nie jest to bezpieczna misja, ponieważ jest już ciemno. Sam Ole ledwo uchodzi z życiem. Znajduje gospodarza i przywozi do domu, niestety jego stan jest bardzo ciężki. Ma uszkodzony kręgosłup. Kolejne pokolenie ,jak to w sagach, starzeje się, a to oznacza, że teraz już tylko śmierć będzie goniła śmierć. I może to dobrze pora na coś nowego i świeżego w tej całej powieści. W tej części umiera Dortea, podobno załamała się wyjazdem Kjellaug, bolało ją to, ze wnuczka zanim uciekła ze wsi, nie wtajemniczyła jej w swoje plany, że nie pożegnała się. Nadchodzi Wigilia i pora wyruszyć do kościoła na mszę. W momencie gdy Jorand, Marte i Havard zbierają się do wyjścia- przybiega wieśniak po prośbie- jego żona rodzi. Marte udaje się z pomocą. W trakcie mszy Anders słabnie i mdleje....jego choroba nie jest już tajemnicą. Ostatnim jego życzeniem jest zobaczyć córkę.Kristin posyła telegram. Ragna wymyśla plan: nie chce by Selma wychodziła za Ole Antona i robi wszystko by tak się nie stało. Nie chce by kobieta odeszła z gospodarstwa. Bardzo ją lubi i chciałaby by Hallgeir się nią zainteresował. Rzeczywiście tak się dzieje...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)