Czarownica. Prawdziwa historia Diaboliny
Elizabeth Rudnick

Elizabeth Rudnik nie była mi znana nim sięgnęłam po jej adaptację z filmu "Maleficent". Była bezbarwna i niewidoczna jak wielu autorów w dzisiejszych czasach. Pozostawiając ją w cieniu, zapomnianą, i nie sięgając po jej dzieło "Czarownica. Prawdziwa historia Diaboliny" byłabym uboższa o tę historię. I nie mogłabym sobie tego podarować. Jednak szczęśliwy los sprawił, że coś mnie podkusiło do obejrzenia filmu "Maleficent". Sądzę jednak, że to diabeł podsunął mi książkę. Wielu z nas, będąc jeszcze małymi szkrabami, z ząbkami lub bez, słyszało wyjątkową historię o pięknej królewnie Aurorze i złej czarownicy, która w przypływie gniewu rzuciła klątwę na bogu ducha winną księżniczkę, skazując ją na wieczny sen. Czy jednak ta utarta historia, baśń, przekazywana z pokolenia na pokolenie nie została przypadkiem modyfikowana, na potrzeby ludu? O tym dowiedzieć się można (bądź tylko sobie przypomnieć) jak to w rzeczywistości było, czytając o Diabolinie. Wrzosowiska, piękne, magiczne, spokojne i harmonijne. Istny raj. Jednak nie każdemu dane jest ten eden oglądać i wraz z nim egzystować. Wrzosowiska należą bowiem do istot magicznych i skrywają w sobie nie tylko magię ale również czystą wodę i bogactwa, o których wielu nigdy nie śniło. Te oto, z pozoru atuty, stały się utrapieniem tamtejszych mieszkańców, wciąż zmuszonych do walki w obronę domostw. Ludzie bowiem zapragnęli tego, co Wrzosowiska posiadały. Bali się również istot tam mieszkających, ze względu na magię i czary, którymi potrafili władać. W takich właśnie walkach zginęli rodzice Diaboliny, wierząc, że nie wszyscy ludzie są źli. Wierzyli, że może zapanować pomiędzy nimi pokój, jeśli tylko umiejętnie przeprowadzi się z nimi rozmowę. Osierocona Diabolina dorastała pod opieką mieszkańców Wrzosowiska, swawolna i beztroska, bez obawy o zło czyhające ze strony ludzi. Z natury była dobra i naiwna. Te cechy pozwoliły jej poznać człowieka. Mężczyzna, o imieniu Stefan skradł jej serce, okradł Wrzosowiska i pozwolił jej uwierzyć w Miłość. Będą służącym marzył o mieszkaniu w zamku a może nawet staniu się władcą. Gdy przyszła ku temu okazja zamordował chorego króla, wziął za żonę jego córkę, Leilę. Jednak nie były to najgorsze zbrodnie na jego sumieniu. Ukradł Diabolinie skrzydła. Odciął je od jej ciała za pomocą żelaza, łamiąc jej serce, krzywdząc ciało i przemieniając w złą czarownicę. Tak, Diabolina rzuciła klątwę na małą Aurorę, w gniewie i żalu, który przepełniał jej serce. Chciała tym doprowadzić Stefana do szaleństwa, by cierpiał równie mocno jak ona przez całe 16 lat, w którym to dniu jego słodka córka ukłuje się wrzecionem i zapadnie w sen wieczny. Klątwa mogła być jednak przerwana Pocałunkiem Prawdziwej Miłości... Piękna i wzruszająca baśń, która pochłonęła mnie na kilka godzin, nie pozwalając wyplątać się z jej wici. Przepełniona lekkością i wrażliwością, uczuciami, a przede wszystkim miłością. Jak to zwykle w bajkach bywa, to dobro zwycięża, zło ponosi porażkę, a punkt kulminacyjny wywołuje sprzeczne emocje. Jednak przede wszystkim jest to bajka. Osoby dorosłe nie znajdą w niej ukojenia czy głębi, ponieważ wszystko jest napisane niezwykle prostym językiem i dokładnie wytłumaczone. Nie trzeba tu domyślać się sprawcy, nie obgryza się paznokci w napięciu, nie szuka się ukrytych symboli. Trzeba tu przede wszystkim zauważyć miłość i to jak wpływa na człowieka. Jest wszechobecna i mocna, jednak tylko ta prawdziwa. Mogę dodać jeszcze tyle, że książka nie jest obciążona niepotrzebnym balastem w postaci serii pytań retorycznych, wyrzucaniu sobie przeszłości, szczegółowego opisu postaci i bezsensownych dialogów. Postacie opisane są w sposób pozwalający dowiedzieć się ich statusu oraz wieku. Emocje opisywane są prawdziwe, a nie wyssane z palca. Cała historia, choć prosta, trzyma się w swoich ryzach, nie ma dygresji, wątków, które byłyby wprowadzone a później zapomniane. Książka jest harmonią i pięknem. To moje skromne zdanie. Opinia dostępna na moim blogu: http://esperazna.blogspot.se/2015/02/czarownica-prawdziwa-historia-diaboliny.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim zdaniem "Czarownica" nie była zła ale oczekiwałam czegoś więcej.. Patrząc na samą okładkę myślałam, że to będzie bardziej porywająca historia. Rozczarowałam się niestety bo to prosta opowieść związana ze Śpiącą Królewną. Podobała mi się postać Diaboliny bo jako jedyna nie była tak "wróżkowo" słodka, miała w sobie coś mrocznego, co nie było stereotypowe jeśli chodzi o tą historię. Mówiąc szczerze nieco więcej oczekiwałam ale sama książka jest dobra tylko po prostu nudna. Nie golądałam filmu ale mam nadzieję, że jest bardziej emocjonujący. Plusem dla autorki jest to, że czyta się szybko i łatwo, prosty język. Właśnie dlatego moja ocena to 4.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jestem ogromną fanką obu części disneyowskiego filmu „Czarownica”, jak i wszelkich wersji baśni o Śpiącej Królewnie, dlatego po książkę „Czarownica. Prawdziwa historia Diaboliny”, sięgałam z niemałym apetytem. Jest to książkowe odwzorowanie pierwszej części filmu, który opowiada historię wróżki Diaboliny i przeklętej przez nią królewny Aurory.

 

Sama książka napisana jest lekkim stylem, powiedziałabym, że bardzo ogólnikowo. Trochę szkoda, bo można by zrobić z tej historii całkiem przyzwoitą powieść fantasy, gdyby tylko trochę ją rozbudować. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Postać Diaboliny jest rewelacyjna zarówno w filmie, jak i w książce. Uważam, że książka ta stanowi świetne uzupełnienie filmu i śmiało mogę polecić ją fanom Disneya.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)