Córeczka tatusia
Cathy Glass

Książki Cathy Glass robią na mnie zawsze duże wrażenie. Opowiadają ciężkie przeżycia, historie dzieci. W tej książce mogliśmy poznać zjawisko takie jak kazirodztwo emocjonalne. Lubię czytać książki tej autorki bo uczą mnie jak radzić sobie z dzieckiem. Choć w każdej jej książce sa tragiczne losy dzieci pokazuje również pewne triki w wychowaniu dziecka jak np ustalenie jasnych granic. Dzięki tym historią doceniam beztroskie i spokojne dzieciństwo mojego małego malucha które staram się mu dawać. Daję 5.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Córeczka tatusia to piękna książka, pokazująca długą drogę, którą niejednokrotnie trzeba przejść jako rodzic, obrazująca nam jak łatwo można zranić te kruche istoty, jakimi są nasze dzieci. Daje nadzieje, mimo że porusza bolesną problematykę. Myślę, że spotka się z wielkim uznaniem wśród czytelników, ponieważ działa na wszystkie zakamarki naszej psychiki, duszy i emocji. Polecam z czystym sumieniem, nie będziecie czuć się zawiedzeni. http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2017/01/wazne-sa-granice-coreczka-tatusia.html#more

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do tej pory stwierdzenie "córeczka tatusia" kojarzyło mi się z uczuciem czystym i nienagannym. Gdy na świat przychodzi dziewczynka, krucha istotka, to dla ojca powód do prawdziwej dumy. Od tej chwili staje się oczkiem w głowie mężczyzny, jego córunią, księżniczką. Niestety od teraz będę dopatrywała się w relacji ojciec córka, drugiego dna. Cathy Glass, pisząca pod pseudonimem brytyjska autorka bestsellerów, pracuje w opiece społecznej, a od ponad dwudziestu pięciu lat prowadzi rodzinę zastępczą dla dzieci pokrzywdzonych i potrzebujących. Ma troje własnych dzieci. Córeczka tatusia jest jej szesnastą książką wydaną w Polsce. Siedmioletnią Beth wychowywał samotnie jej ojciec Derek. Matka odeszła, gdy dziewczynka miała dwa lata. Beth była dzieckiem miłym i na pozór otoczonym dobrą opieką. Cathy Glass szybko zaczęła mieć obawy, że jej relacja z ojcem nie jest taka, jaka być powinna. Oboje bardzo się kochali, a Derek rozpieszczał córkę i traktował ja jak księżniczkę. Jednak coś, czego Cathy nie potrafiła określić, budziło w niej niepokój. Czy wydaje wam się, że stwierdzenie ,,córeczka tatusia" jest nienormalne? Nie wydaje mi się. Całkiem naturalne jest takie określenie, a zwłaszcza, gdy ma się tylko jedno dziecko. W tym przypadku dochodzi jeszcze jeden szczegół. Ojciec i córka zostali sami i mają tylko siebie na tym świecie. Jednak bardzo cienka jest granica między tym co właściwe, a tym co naganne. Cathy Glass przedstawia nam jedną ze swoich licznych podopiecznych, siedmioletnią dziewczynkę, Beth. Relacje Beth z ojcem są dziwne do tego stopnia, że zaczynają budzić niepokój Cathy. Bo czyż nie jest kuriozalny fakt, że dorastająca dziewczynka sypia z ojcem. Rozumiem, że mógłby ją usypiać i szedł do własnego łóżka, ale... Gdzieś po drodze Derek zatracił zdrowy rozsądek. Obserwując tę dwójkę Cathy zauważa, że dziewczynka flirtuje z ojcem, ale także z innymi mężczyznami. Jej relacje z tatą przypominają bardziej zachowania pary zakochanych w sobie osób. Poza tym siedmiolatka wyzywająco się ubiera i szokująco maluje. Każdy zdrowy na umyśle człowiek potwierdzi, że coś jest z nimi nie w porządku. - Lubię ładnie wyglądać dla ciebie tatusiu- Przecież cię nie widzę.- Wiem, ale możesz wyobrazić mnie sobie w różowej sukience, prawda?- Mogę - zgodził się - Zamykam oczy i widzę cię w różowej sukience, z włosami opadającymi na ramiona jak u prawdziwej księżniczki: księżniczki tatusia.- A ty jesteś moim księciem! - wykrzyknęła Beth.- I będziemy żyli długo i szczęśliwie w magicznym zamku. Tylko ty i ja. Cathy Glass odmalowuje portret chorego mężczyzny. Mężczyzny, który się bardzo mocno pogubił i nie może sobie dać rady. Dziewczynki, która jest za mała na to, aby mogła ocenić swoje zachowanie. Oprócz tematu głównego, jesteśmy świadkami tego, co dzieje się w rodzinie pisarki. A zaczyna dziać się nie najlepiej. Córeczka tatusia to powieść o problemach emocjonalnych, miłości, tęsknocie i samotności. Stwierdzam, że to bardzo przydatna i ważna książka. Nie jest to historia, jakie często czytuję, ale zdaję sobie sprawę, że jest sporo czytelniczek, które lubią ponad wszystko tego typu literaturę. Córeczkę tatusia polecam szczególnie czytelniczkom lubiącym historie, które pisze samo życie. Na pewno książka spodoba się wielbicielkom talentu brytyjskiej pisarki. Uważam, że jest to pozycja obowiązkowa dla osób, które sprawują kontrolę, bądź zamierzają w przyszłości prowadzić formę opieki jaką jest rodzina zastępcza. Przyznaję, że historia Beth jest bardzo poruszająca i wywołuje szereg emocji. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cathy Glass jest autorką,która w swoich książkach opisuje historie dzieci,które trafiają do jej domu ponieważ wspólnie z mężem prowadzą rodzinę zastępczą. Cathy w każdej z książek jest bardzo prawdziwa. Niczego przed czytelnikiem nie ukrywa,ani też nie ubarwia dzięki czemu podczas czytania czujemy się niemalże uczestnikiem opisywanej przez nią historii. Dziś chcę opowiedzieć Wam o książce którą koniecznie musicie przeczytać. Mam głęboką nadzieję,że dzięki niej jako rodzice bądź przyszli rodzice unikniecie błędów,które mogą nieodwracalnie skrzywdzić Wasze dziecko,a nawet jeśli nie planujecie zostać rodzicem mając w pamięci to,przez co przeszła mała bohaterka książki ,,Córeczka tatusia" będziecie mogli w porę zareagować jeśli zauważycie coś, co Was zaniepokoi. Zapewne każdy z Was zgodzi się ze mną iż więzi łączące dziecko z rodzicem są bardzo ważne. Dzieci kochają rodziców bezwarunkowo ufając bezgranicznie. Jednak miłość taka musi mieć jasną określoną relacje rodzic- dziecko w przeciwnym razie bowiem o czym niestety się nie mówi relacja ta może stać się niezdrowa,a wręcz niebezpieczna. Wówczas mamy do czynienia z sytuacją kazirodztwa emocjonalnego. Przypuszczam,że wielu z Was po raz pierwszy spotyka się z takowym terminem i teraz zastanawia się cóż to takiego jest. Drogi czytelniku jeśli chcesz przyjrzeć się bliżej temu czym jest kazirodztwo emocjonalne oraz czym się charakteryzuje zachęcam Cię do przeczytania dalszej części mojej recenzji ponieważ postaram się w kilku słowach przybliżyć Ci to, co spotkało siedmioletnią Beth. Dziewczynka trafia pod opiekę Cathy ponieważ wychowujący ją samotnie ojciec przeżywa załamanie nerwowe,Mała jest grzeczna, niesprawiającą problemów podopieczną. Dziecko jest zagubione. Bardzo tęskni za ojcem co jest w pełni zrozumiałe biorąc pod uwagę fakt,że dziecko zostaje nagle rozdzielone z rodzicem,który przez całe życie był jej jedynym opiekunem. Derek i Beth bardzo się kochają. Ojciec nazywa córkę swoją małą księżniczką. Kiedy teraz to czytacie założę się,że podobnie jak ja na początku zastanawiacie się w czym tkwi problem, przecież to piękne i chwytające za serce. Otóż problem zaczyna się kiedy matka zastępcza dostrzega szokujące zachowania między dziewczynką,a ojcem. Cathe wie,że to, co się dzieje nigdy nie powinno mieć miejsca. Nie jej jednak podzielić się swoimi obawami,gdyż początkowo nawet pracownica opieki społecznej bagatelizuje problem. Kiedy wreszcie i ona uznaje powagę sytuacji zostają wszczęte działania,które mają na celu dobro dziecka lecz czy aby na pewno nie jest za późno? Wychowując dziecko często nie potrafimy wyznaczyć mu zasad i granic,których nie wolno mu przekroczyć. Tłumaczymy to miłością do naszej pociechy, pamiętajmy jednak,że właśnie dzięki zasadom świat dziecka jest uporządkowany i bezpieczny. Naszym zadaniem jest pokazanie dziecku,co jest dla niego dobre i właściwe,a ono powinno cieszyć się szczęśliwym dzieciństwem. Uwielbiam wszystkie książki tej autorki ponieważ poprzez to,że na ich kartach poznajemy autentyczne koleje losów podopiecznych autorki zawsze po lekturze następuję długi czas przemyśleń i refleksji. Ta książka jednak ma jeszcze coś,co czyni ja najbardziej wyjątkową spośród wszystkich które do tej pory wyszły spod pióra Pani Glass,a które miałam okazję przeczytać. Mianowicie to,że w żadnej innej książce,którą czytałam,a było ich już dość dużo nie został poruszony problem kazirodztwa emocjonalnego,co świadczy o tym,że niestety pozostaje on przemilczany. Społeczeństwo nie posiadając wiedzy na ten temat nie reaguje,a w zaciszu własnych domów krzywdzeni są ci najbardziej bezbronni. Dlatego proszę Was polecajcie tę książkę każdemu. Im więcej osób ją przeczyta, tym większa jest szansa na udzielenie pomocy choćby jednemu dziecku. Moja ocena to:10/10 Pozdrawiam, Agnieszka Kaniuk

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do tej pory przeczytałam wszystkie książki Cathy Glass, które zostały wydane w Polsce. Tutaj wydarzenia rozgrywają się w czasach kiedy autorka dopiero zaczęła prowadzić rodzinę zastępczą. Pod opiekę trafia siedmioletnia dziewczynka Beth, samotnie wychowywana przez ojca. Oboje są ze sobą bardzo związani, jednak ich relacja nie jest taka jaka powinna być między ojcem i córką. "To dziecko zachowuje się bardziej jak młoda kobieta a nie zwyczajna siedmiolatka" pierwsze co przyszło mi na myśl, kiedy zagłębiałam się w lekturę.Irytowała mnie nieco Jessie, pracownica socjalna, która początkowo w ogóle nie wzięła na poważnie obaw Cathy i jeszcze uważała, że wszystko jest w porządku. Były też momenty, kiedy sama Beth potrafiła być naprawdę irytująca, mała histeryczka czego nie znoszę i to nie ma znaczenia czy jest to dziecko objęte opieką zastępczą czy nie. Jest to trudna lektura pokazująca, że relacje dziecka i rodzica powinny wyglądać zupełnie inaczej, początkowo Derek wzbudzał we mnie niechęć i obrzydzenie, jednak później nieco zmieniłam nastawienie i zrobiło mi się go żal.Nie był złym ojcem, tylko pogubił się i nie rozróżniał jak należy rozmawiać z własną córką. Nie chcę tu opisywać wiele wątków, bo zdradziłabym książkę, jednak zakończenie jest zupełnie inne niż się spodziewałam. Natomiast na zakręcie znajdzie się sama Cathy Glass, gdyż spadnie na nią cios jakiego się nie spodziewała, ale o tym już w książce. Polecam fanom autorki i osobom, które dopiero odkrywają jej twórczość.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)