Cień w środku lata
Daniel Abraham

,,Cień w środku lata" to historia o nauce - nauczaniu i byciu nauczanym. Początkowo autor zarysowuje strukturę szkoły, rządzonej wieloma zasadami i restrykcjami, które jak bardzo szybko się okazuje - nie nadają się do kształtowania każdej jednostki. Placówka ta zdaje się jedynie wpływać na wybory uczęszczających do niej uczniów, do jakich ci mają dojść sami, kierując się własną, niezachwianą i nienarzuconą przez system moralnością. Czy to się sprawdza? Nie zdradzę, bo to akurat jeden z ciekawszych aspektów tej powieści.

Drugim z nich jest wątek andat i poetów, zupełnie z początku niewyjaśniony, później zaś w bardzo ciekawy sposób przedstawiony przez autora. Po raz kolejny czytelnik staje przed pytaniem - kto kształtuje kogo i co kogo determinuje i określa jako konkretny byt - wychowanie, pochodzenie czy może wspomniana już przeze mnie droga wyboru?

Niestety, pozycja ma też swoje wady. Przynajmniej mi ciężko było przebrnąć przez lawinę ,,postaw" w żaden sposób przez pisarza nie opisanych. Bohaterowie dziesiątki razy przyjmują postawy powitań, przeprosin, pytania czy oczekiwania na odpowiedź, a czytelnik pozostaje z całkowitym brakiem opisu tych czynności. Pomysł dobry, bo mógłby pobudzić wyobraźnię i w jakiś sposób przywodził mi na myśl kulturę wschodnią, pozostawiając dozę niedopowiedzeń, ale czy należało stosować ten format w tak dużej ilości? Nie wiem. Mnie zmęczyło. Wolę kiedy pisarz szafuje tajemniczością w sposób taktowny, a nie pozostawia czytelnika z plikiem pustych kartek.

Bohaterowie, poza Beznasiennym i być może Heshaiem, wydali mi się bardzo do siebie podobni. To też stanowi dla mnie minus.

Książka ma ciekawe przesłanie - opowiada o życiu jako nauce, sztuce wyborów i potrzebie dostosowania się do zmian. To jest prawdziwa szkoła dla umieszczonych w niej postaci.

Czy polecam? Chyba nie, ale i nie zniechęciłabym do niej nikogo. Ciekawa próba, choć nie do końca dla mnie.