Nie ma rzeczy cenniejszych od życia i pamięci
Są postawy, które są niezmienne bez względu na okoliczności historyczne. Są wybory, które determinuje zmysł moralny i elementarne poczucie ludzkiej solidarności.
Aleksander B. Skotnicki w rozmowie z dwójką dziennikarzy opowiada o swojej codziennej walce o życie pacjentów z białaczką i o przeszczepach szpiku, które pozwalają okiełznać chorobę. Druga jego pasja i obszar niestrudzonej aktywności to przywracanie powszechnej pamięci niewiarygodnych losów podopiecznych Oskara Schindlera ocalonych przez niego z Holokaustu.
1943 rok, krakowskie getto. Nastoletnia dziewczyna pozuje do zdjęcia, choć grozi za to śmierć.
2005 rok, Tel Awiw. Hematolog z Krakowa prof. Aleksander B. Skotnicki prezentuje historyczne zdjęcia miasta, którego już nie ma. Na widowni ponad setka byłych mieszkańców Krakowa, ocalałych z Holokaustu. Gdy wyświetla zdjęcie nastolatki, na widowni odzywa się mocny głos: „To ja jestem na tym zdjęciu”.
Na co dzień zajmuję się ratowaniem życia. Historie tych, którzy je zachowali w tak okrutnych czasach, wzbogacają mnie jako lekarza. Pomagają mi wskazywać moim chorym wartość i sens życia.
Aleksander B. Skotnicki
Aleksander B. Skotnicki – profesor medycyny, hematolog, transplantolog, były kierownik Katedry Hematologii CMUJ, twórca i długoletni ordynator Kliniki Hematologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, członek Polskiej Akademii Umiejętności, następca profesora Juliana Aleksandrowicza. Społecznik, badacz losów Żydów uratowanych z Holokaustu i ich wielki przyjaciel.
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2019-09-18
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN:
Liczba stron: 352
Przeczytane:2023-01-21, Ocena: 5, Przeczytałam, 12 książek 2023, 26 książek 2023, 52 książki 2023,
Świetna rozmowa z wspaniałym człowiekiem. Pierwsza część poświęcona została jego pracy jako onkologa hematologa, a druga - jego 'hobby': poszukiwaniem ocalałych z holokaustu 'schindlerowców'. W obu częściach wywiadu - rzeki widać jakimi wartościami kierował się w życiu prof. Aleksander Skotnicki: pracowitość, zapał, pasja szacunek dla życia i do ludzi, ofiarność w pracy i dawanie z siebie wszystkiego. To cechy, które szanuję i podziwiam. Uważam, że chociażby po to warto było napisać tę książkę: żeby propagować na nowo taką pracę, takie życie.