A ziemia płonie
Samuel Black

Długo zwlekałam z tą powieścią, w zasadzie sama nie wiem dlaczego i szkoda, że nie zabrałam się za nią wcześniej. Od pierwszej strony czytało się przyjemnie, szybko, z zaciekawieniem. Książka ma dość ciekawą formę, bo rzadko kiedy ma się do czynienia z kilkoma narratorami jednocześnie. Oczywiście dominuje tutaj trójka głównych bohaterów - Cezar, Leonardo i Niccolo, którzy we własnych słowach przedstawiają swoją historię, a także ich wspólne losy. Dodatkowo mamy możliwość zapoznania się w punktem widzenia dwóch innych osób - Dorotei Caracciolo, która została uprowadzona przez Borgię i z czasem stała się jego szpiegiem, a także z Vitellozzem Vitellim, który od sprzymierzeńca Cezara stał się jednym z jego największych wrogów. Ciekawe i wciągające doświadczenie. Mimo mnogości narratorów nie ma żadnego zamętu, bałaganu i nie sposób się zagubić w opowieściach. Jak przyjemnie na samym początku książki natknąć się na nawiązanie do spisku Pazzich przeciwko rodzinie Medyceuszy (o którym pierwszy raz dowiedziałam się dzięki Hannibalowi, żeby było śmieszniej), o którym niestety niewiele czytałam, ale dzielnie starałam się nadrabiać braki serialem Demony da Vinci. Wyścig Cezara z czasem, który według wróżbity mu pozostał, jest w zasadzie jednym z głównych wątków tej książki. Ambicje młodego Borgii przewyższały zapędy przeciętnych władców państw-miast Italii, które sukcesywnie podbijał. Realizując swoje plany, wygrywał z nieubłaganie uciekającymi latami. Ziemia płonęła pod jego nogami, ale on się nie poddawał i ciągle przygaszał płomień. Można zapytać po co ta walka i chęć posiadania wielkiego królestwa, skoro osiągnięcie tego wszystkiego wiązało się z nieuniknioną przedwczesną śmiercią, w którą wierzył i do której odliczał czas. Co mu po zjednoczeniu Italii pod własnym nazwiskiem, skoro nie nacieszyłby się długo swoją władzą i ówcześnie nie miał także potomka, któremu mógłby przekazać to imperium? Szybka akcja, każdy bohater ma swój charakterystyczny styl opowiadania, który bardzo fajnie uzupełnia się z innym narratorem. Słowa Cezara i Vitellozza są najbardziej ekspresywne, wulgarne, gwałtowne i można powiedzieć dzikie, jednak z drugiej strony na wyciszenie są bardziej liryczne i spokojne opisy, które przedstawione są z perspektywy da Vinci, czy nawet Dorotei. Myślę, że dzięki takim przeskokom w narracji czytelnik nie czuje znużenia i pozwala to utożsamić się z każdą postacią przedstawioną w książce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)