Jeszcze będziemy szczęśliwi - cytaty

Na ekranie przewijają się zdjęcia, które
zrobiła tamtego popołudnia, gdy wróciła na dach: przechodnie uchwyceni
przypadkowo, twarze uśmiechnięte, twarze bez wyrazu, wszystkiego po
trochu.

Większość z nich jest bardzo rozmazana i może dlatego niektóre są
naprawdę ładne.

I patrzy dokładnie na nią, w obiektyw. Jakby chciał jej coś powiedzieć
tamtego dnia. Pewnie, była wtedy dość przybita. Pewnie, dokładnie w tamtym
momencie nie widziała wyraźnie. Ale on tam był: pięć, może sześć metrów
od niej. A ona go nie widziała.

„Muszę znaleźć odpowiedni moment,
by wymknąć się do domu na mecz!”.

To było
takie zabawne widzieć swoich rodziców młodych, wydawali się innymi
ludźmi.

Wyobrażała sobie różne historie, na przykład że on był księciem,
a ona sprzedawczynią, albo że ona była dziedziczką fortuny, a on ulicznym
grajkiem.

Tłem tych bajek były zazwyczaj kłótnie tej tak szczęśliwej na
zdjęciach dwójki.

To nie tak, że jesteś udupiona – kontynuuje Tonia. – Jesteś po prostu na
samym dnie przemysłowego szamba, od którego niemiłosiernie cuchnie na

kilometr!

To nie nazwa wiatru,
jak sirocco czy mistral, ale podmuch wiatru oznajmiający, że lato się
skończyło i nadchodzą ciężkie miesiące.

Nie lubi chodzić do psychologów. Nie przez nich samych, oni często są
nieźli w tym, co robią, czasem wręcz sympatyczni. Problemem jest ich cel.
Psycholodzy, z jej dotychczasowego doświadczenia, obierają mylny cel.

Zamysł wydaje się bardzo prosty: przychodzi na kilka spotkań, zawsze
wychodzi na jaw, że powodem jej złego samopoczucia w znacznym stopniu
są jej rodzice.

To tak, jakby policjant stał
naprzeciwko zamaskowanego napastnika, który przed chwilą napadł na bank
i wziął zakładników, a po jego zidentyfikowaniu namierzył cel i zastrzelił
zakładnika.

To nie ona powinna przychodzić na te spotkania, ona czuje się całkowicie
zdrowa. Dziwna, oczywiście. Targana emocjami, tak. Ale psychicznie
zdrowa. To jej rodzice powinni tam chodzić. To oni nie są zdrowi
psychicznie. To oni są napastnikami.

„Bardzo się cieszę z tego
ostatniego miejsca, ciężko na nie pracowałem!”.

„Znając moje szczęście, jego imienia nie ma w tabeli!”,