Enrico Galiano - cytaty

Naprawdę ciężko jej przychodzi zrozumienie, że to
wszystko – kamienie, zdjęcie w ramce, wspólnie spędzone wieczory – zrobił
tylko po to, żeby zaciągnąć ją do łóżka.

Włączy swój prehistoryczny komputer, ten, który hałasuje, jakby obok
przejeżdżał tir, i go znajdzie.

Instynkt podpowiada jej ripostę „Puka się!”, ale kolor twarzy taty sugeruje,
że powinna użyć łagodnego tonu i ostrożnie dobrać słowa.

„Nigdy cię nie interesowało, co robię,
a nagle jesteś troskliwym tatą?”,

Nagle, prosto z serca, prawie naturalnie wymawia swoje ulubione
przekleństwo:
– Gówniany świat.

Dzieci bogatych ludzi czasami udają, że ich rodzice są budowlańcami czy
mechanikami. To znaczy niektórzy przykładają się do tego, by stać się tym,
kim nie są.

Biedni nie chcą wyglądać na biednych, a bogaci nie chcą wyglądać na
bogatych. Koniec końców nikt nie chce być sobą.

Jeden traktuje o przemocy wobec dzieci, jeden o anonimowych
alkoholikach, jeden o małżeństwach w kryzysie, jeden o kobietach będących
ofiarami przemocy domowej, sugeruje, że powinny zgłosić mężów na policję.
Historia jej życia opisana na czterech plakatach.

„Ona nie nienawidzi ludzi, nienawidzi kłamstwa: zabawne, że ludzie i kłamstwa zazwyczaj są nierozłączni. Nikt tego nie wie, ale to dziewczyna, która zapytana w podstawówce, co chciałaby robić, jak będzie duża, odpowiadała niezmiennie tak samo: <Uszczęśliwiać ludzi>.”

Wpuszczenie do serca aż tylu osób może się źle skończyć. Wie pani, to
tak jakby na wejściu do jakiegoś ważnego muzeum, na przykład Luwru, nie
było żadnych kontroli. Wystarczyłaby chwila, a Mona Lisa byzniknęła.

Szczerze mówiąc, nie podejrzewała, że dostanie tak ogólne pytanie. Była
przygotowana na wszystko, tylko nie to. Spodziewała się głupich testów
z abstrakcyjnymi obrazkami, serii pytań „dlaczego to zrobiłaś?” i „jak
oceniasz swoją relację z rodzicami?”. A nie zwykłego, banalnego pytania
„Jak się masz?”.

Gdyby był jakiś ranking pytań, na które ludzie odpowiadają kłamstwami,
„Jak się masz?” stałoby na pierwszym miejscu. Nikt nigdy nie odpowiada
szczerze na pytanie „Jak się masz?”.

Nie jest beznadziejnie. Wręcz przeciwnie. Wiem, że jest pięknie, wokół
wszystko jest piękne, ale jakby... zakryte, rozumie pani? Pod spodem, jakby
schowane, jakby...

To jak wiedzieć, że wszystko wokół może być piękniejsze, niż jest, ale
nigdy się takie nie stanie.

Godzina osiemnaście minut dwadzieścia sześć sekund pytań „Jak pójdę, to
co zrobię? Zadzwonię dzwonkiem? A jeśli nikt mi nie odpowie? A jeśli
zobaczą mnie z okna i rozpoznają, że to ja byłam w pomocy społecznej,
i uznają mnie za wariatkę?”.