Klaudia:
Gdy ujrzałam Klaudię, trochę się przestraszyłam. Wyglądała jak Baba Jaga – bardzo stara Baba Jaga. Leżała w fotelu przykryta kocem, sprawiając wrażenie, że chodząca to ona nie jest. Miała na sobie fartuszek i chusteczkę. Chwilę stałam, zastanawiając się, czy jest sprawna. Obok fotela stał wózek inwalidzki. Byłam wściekła na siebie. Nie mogłam uwierzyć, że firma, wiedząc, że pracuję tylko z osobami chodzącymi, wysłała mnie na takie zlecenie. Bałam się jednak zapytać wprost o stan zdrowia podopiecznej.
...
W niedzielę rano, schodząc na śniadanie, zauważyłam, że łóżko podopiecznej tym razem nie jest pościelone. Przywitałam się ze starszą panią, która siedziała goluteńka na sofie w jadalni. Jak co dzień posprzątałam bałagan w zlewie i poszłam pościelić łóżko. Dotychczas widziałam je wyłącznie przykryte narzutą. Patrząc na porozwalane bebechy, nie za bardzo wiedziałam, co z nimi zrobić. Trzy kołdry, dwa koce, cztery podusie i multum jaśków. Gdy pociągnęłam koc, wyleciał z niego termofor. Poskładałam wszystko tak, jak uważałam. Wyrównałam górę, pamiętając o tym, co mówiła Hania, i wróciłam do kuchni przygotować śniadanie. Chwilę po śniadaniu, gdy walczyłam w zlewie z kocim zaschniętym przez noc talerzykiem, matrona poprosiła mnie do sypialni. Narzuta była ściągnięta z łóżka. Kobieta oznajmiła, że albo ścielę je tak, jak trzeba, albo w ogóle. Pokazała mi, która kołdra jak ma być złożona i gdzie powinna leżeć. Każda poduszka również miała swoje miejsce. Tak samo jak każdy jasiek. Trzy ostatnie znalazły się na wierzchu. Nie tak normalnie. Klaudia, po pańsku, w każdym jaśku wcisnęła róg do wewnątrz i ułożyła je na środku łóżka. Jaśki stały w równym rzędzie, tworząc coś na kształt trójzębnej korony. „Korona dla królowej”, pomyślałam. Starałam się zapamiętać lekcję. Nie lubię, gdy ktoś mi zwraca uwagę, że zrobiłam coś źle. Nie chciałam jeszcze raz pobierać tej lekcji. Seniorka powiedziała, że jeśli nie mogę sięgnąć środka łóżka, mogę sobie wziąć długą kuchenną łyżkę i wyrównać, żeby było na piątkę z plusem. Zaprowadziła mnie do kuchni i pokazała łyżkę. „Aha, to pewnie ten patyk, o którym mówiła Hania”, pomyślałam.
Odrzekłam, że jeśli przy niej nie ma nic do roboty, to najwyraźniej potrzebuje ogrodnika zamiast opiekunki. Zaczęłam tłumaczyć na innym przykładzie, że jak ktoś pracuje w biurze, a jest w firmie zastój, to żaden szef nie każe pomocy biurowej wyjść przed biuro grabić liści. Tym razem, oprócz wybałuszonych oczu, opadła jej również szczęka. W odpowiedzi usłyszałam, że owszem, szef ma prawo. Stwierdziłam, że może w jej świecie, nie w moim. Dzięki temu, że i tak nie zależało mi już na tym zleceniu, byłam niezwykle spokojna i odważna. Matrona natomiast gotowała się w środku, aż para wychodziła jej uszami. Gdyby była czajnikiem, to byłby z pewnością ten moment, w którym zaczęłaby gwizdać. Zamiast gwizdać, seniorka wyszarpała z szuflady kartkę i długopis. Powiedziała, że mam na niej napisać, co należy do moich obowiązków. Hm, jeszcze wypracowania dla podopiecznej nie pisałam. Stwierdziłam, że lepsze to niż mycie okien − jakiś intelektualny wysiłek. Przy okazji i korzyści będą. Każdy będzie wiedział, na czym stoi. Wysunęłam krzesło spod stołu, usiadłam i zaczęłam pisać. Klaudia przeraźliwie krzyknęła: „Po niemiecku!”. Lekko podskoczyłam na krześle, nie spodziewając się tego wrzasku. Zaczęłam pisać, uśmiechając się kącikiem ust. Myślałam, jakim musiałabym być głupkiem, pisząc Niemce wypracowanie po polsku. Przecież na Google kobieta sobie by chyba tego nie przetłumaczyła. Różnie może być. W końcu mogło trafić na kogoś ze słabszą znajomością języka. Seniorka musiałaby wtedy zapłacić za tłumacza. Być może o tym właśnie pomyślała Klaudia, krzycząc: „Po niemiecku!”. Studiowałam w Niemczech. Nie takie rzeczy się pisało. By zdać maturę, pisałam o Unii Europejskiej, globalizacji, związanych z tym korzyściach. To było już jakieś piętnaście lat temu. Wtedy byłam głupiutka i dałam radę. Dziś jestem mądrzejsza. Na własnej skórze doświadczam korzyści wynikających z otwartych granic. Przecież potrafię napisać Niemce, w jakim celu wpuścili mnie do jej kraju.