Recenzja książki: Zaginiony

Recenzuje: Damian Kopeć

Długi cień Stasi

Dwa równoległe prowadzone wątki zmierzają do jednego zakończenia. Pozornie – przynajmniej na początku – wydają się nie mieć ze sobą wiele wspólnego. A jednak okazuje się to nieprawdą. Ktoś lub coś jest elementem wspólnym, ale odkrycie tego nie będzie wcale takie oczywiste.

Wątek pierwszy: życie przykładnego oficera Stasi w okresie gwałtownych przemian w bloku socjalistycznym. Idealisty wierzącego w wyższość komunizmu nad innymi formami życia. Komunizmu niemieckiego, opartego o siłę, wszechobecność i bezwzględność tamtejszej bezpieki. Pułkownik Hausser uważa się za wybrańca. Za kogoś, kto ma władzę nad innymi. Tropi zdrajców kraju i ideologii, w którą ślepo wierzy. Tropi i niszczy. Jeśli może, to torturuje i zabija. W jego oczach nikt nie jest niewinny, potrzeba tylko czasu i wysiłku, żeby tego dowieść. Kończy się jednak jego czas. Czas prosperity NRD. Nadchodzą zmiany, ale pułkownik Hausser chce jeszcze zdążyć ukarać przynajmniej jednego zdrajcę.

Jesteśmy brudnym narzędziem prawdy.

Wątek drugi: spokojny, doświadczony księgowy Mogens podejmuje zupełnie niezrozumiałą dla jego otoczenia decyzję: okrada sejf swojego szefa i znika bez śladu. Podobno kwota nie była zbyt wielka, ale wydaje się, że nie jest to prawdą. Firma ma problem.

Były policjant Ravn, który wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci narzeczonej, decyduje się pomóc atrakcyjnej siostrze Mogensa. Tym chętniej, im bardziej bolesne dla niego fakty wychodzą na światło dzienne. Nie wie jeszcze, co przy okazji odkryje.

Książka Zaginiony, której autorem jest duński pisarz Michael Katz Krefeld, to drugi tom cyklu Ravn o przygodach eks policjanta Thomasa Ravnsholdta. Akcja poprowadzona jest ciekawie i dosyć dynamicznie. Nie wiemy, w jakim kierunku zmierza i jakie zagadki pojawią się po drodze. Sylwetki głównych postaci są wyraziste. Towarzyszy nam pewna ostrość opisów, częściowo związana z zachowaniami ludzi w trudnych sytuacjach życiowych, kiedy wali się ich świat. Krzywdziciele i ofiary, psychopaci w mundurach i ludzie, którzy chcieliby żyć lepiej niż inni, a czasami po prostu zmienić swoje życie. Galeria ludzkich typów jest bogata.

Fabuła powieści jest intrygująca, zwłaszcza w fazie początkowej i środkowej, jednak końcówka może rozczarować. Jak to często bywa z książkami sensacyjnymi, mamy pod koniec do czynienia z przyspieszeniem wydarzeń, naiwnością zarówno jeśli chodzi o ich przebieg, jak i postawy ludzi. Nie zmienia to jednak dobrej oceny całości. Powieść Zaginiony nie wywołuje być może zachwytu, ale jest sprawnie napisana, podejmuje ciekawe historycznie tematy i opowiada nieszablonową historię.