Zwyczajnie - miłość (XIV) Krok w nieznane

Czy zastanawialiście się kiedyś, czy to, czego doświadczacie to miłość? Mieliście wątpliwości? Pytaliście siebie, czy to jest właśnie to? Czym różni się ta – jak to mówią „prawdziwa miłość” od zakochania?. Moim skromnym zdaniem – zakochanie jest wtedy, gdy nasza podświadomość wszystkimi instynktami i mechanizmami psychologicznymi pożąda jakiejś osoby dla powołania do życia potomstwa, czy zaspokojenia własnego głodu „egzystencjalnego”, że tak go nazwę. Takie nastawienie: „Ja” będę szczęśliwy, jak będziesz ze mną i zaspokoisz moje pragnienia. Miłość to stan, kiedy liczy się, na pierwszym miejscu szczęście, dobro tej upragnionej osoby. Moje szczęście istnieje tylko wówczas, gdy ty jesteś szczęśliwy, szczęśliwa. To nie jest już postawa – „Ja” jestem zakochana , ale „Ty” jesteś dla mnie ważny, najważniejszy. Poczucie – pasujemy jak ulał, w tobie jestem sobą. Paradoks – jesteśmy bardziej skłonni węszyć czy – on, ona nas kocha, niż przyjrzeć się sobie, czy faktycznie kochamy. W miłości oblubieńczej (czyli damsko- męskiej) idealnie jest, jeżeli zakochanie i miłość idą ze sobą w parze. Stan najwłaściwszy do zakładania rodziny. Osobiście jednak jestem przeciw temu, aby wchodzić w związki, gdzie całą sobą odczuwamy, że my owszem – jesteśmy zakochani i kochamy, ale on, ona – ewidentnie nie, co objawia się zachowaniem, tym jak nas traktuje. Trudne. Po pierwsze dlatego, że jeżeli jesteśmy zakochani to nasz własny umysł oszukuje nas, tłumacząc wszystko na korzyść pożądanej przez nas osoby. Po drugie dlatego, że kobiety i mężczyźni różnie okazują sobie miłość. Dla faceta największym dowodem oddania jest to, gdy zamiast cieszyć się z wolności wśród kumpli i prywatnych pasji, swój czas, energię i wysiłki poświęca, aby zadbać o swoją kobietę. Naprawi jej samochód, dokręci nogi w chyboczącym się stoliku, pójdzie z nią na koncert zamiast na mecz. Często zdziwienie powoduje to, że ona życzyłaby sobie kwiatków, które za moment zwiędną, czy wspólnego obejrzenia filmu, który z resztą najczęściej – jego zdaniem jest nudny. Ona okazuje miłość przez czułość, bliskość, troskę. Czasami wręcz narzuca się z organizowaniem mu przestrzeni i nie przychodzi jej do głowy, że on potrzebuje trochę miejsca dla siebie, dla realizacji własnych aspiracji itd. Wracając do tematu. Co jeżeli czujemy, że on, ona nie odwzajemnia naszego uczucia? Większość, jeśli kocha, to wierzy, że pozyska w jakiś cudowny sposób miłość partnera. A gdyby wzruszył obiekt swych westchnień i tęsknot swoimi zabiegami, pozyskał przychylność i nawet zgodę na wspólne życie, bez większego uczucia, czy to byłby dobry fundament do zakładania rodziny? Moim zdaniem - Litość to nie miłość, a człowiek zaprogramowany jest na miłość. Każdy jej pragnie z racji tego, że jest człowiekiem, więc kiedy się pojawi taka prawdziwa budząca  w pakiecie siły natury i dająca nasycenie duszy, nastąpi wewnętrzne rozdarcie. Nie ma siły. Wielu twierdzi, że przyjaźń, wzajemne zrozumienie i zaufanie są najpewniejszymi, najsolidniejszymi podwalinami do budowania trwałego, udanego związku. Nie będę się sprzeczać. To siły umysłu i ducha, które ludzi niezmiernie zbliżają. Instynkty biologiczne i ewolucyjne w kierunku jednego człowieka, działają w nas najczęściej około czterech lat. Pocieszenie dla nieszczęśliwie zakochanych – zakochanie w końcu przejdzie. Niepokojące dla wchodzących w związki małżeńskie – przejdzie??. Jeżeli to miłość, z fundamentem w przyjaźni, porozumieniu dusz, umysłów, to potrafią wskrzesić wszystko na nowo, bo „Ona – ta prawdziwa” nie umiera (podobno). Ja nie jestem pewna. Ludzie się zmieniają wraz z nabywanymi doświadczeniami - ich wnętrze, preferencje, zainteresowania. A jeśli każde z partnerów związku zmienia się w innym kierunku? Tutaj liczyłoby się to podrzucanie drew do paleniska – nieustanne, do końca. To jednak już inna bajka.