Zwyczajnie - miłość (XI) Trudna prawda

śli się zdenerwuje. Narobiłam bałaganu. To wszystko nie tak powinno wyglądać. – w jej oczach zebrały się łzy. Spojrzała na Dawida, a on siedział obok zupełnie spokojny. Sięgnął do jej dłoni i objął ją. Uśmiechnął się.
 - Ja potwornie się bałem jak tu leciałem, ale teraz czuję, że będzie dobrze. Twoja siostra o mnie wie i brat i matka i jeszcze tu jestem. Musi być dobrze. Wszystko się poukłada.
 - Ja nie wiem. Wszystko to… wszystko – nie miała słów, aby to podsumować, ale do głowy przyszło jej coś innego. To mianowicie, że tak mało o nim wie – Nie mówiłeś, że grasz na gitarze. – zauważyła.
 - Grałem kiedyś. Teraz to nie wiem. Dużo jeszcze sobie chyba nie powiedzieliśmy, ale mamy na to przecież całe życie. No nie? – tu patrząc na nią poruszył brwiami. Było w tym coś tak ciepłego i spolegliwego, że nie wiedziała jak zareagować. Pogładził jej włosy rozsypane po poduszce, uśmiechnął się i położył swoją dłoń na jej dłoni. Objął ją. – Allach nas poprowadzi. – zapewnił.
Tutaj Magdzie serce przyśpieszyło ze strachu. Pomijając wszystko, wiara była tu kwestią której przeskoczenia sobie nie wyobrażała.
 - O Boże – westchnęła tylko ciężko i odsunąwszy jego rękę, usiadła. Objęła głowę. Chwilę tak siedziała, zanim spojrzała na niego i zawiadomiła. – Muszę się przejść. Wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć powietrza. Wybacz, ale dla mnie to nie jest takie proste.
Poszli razem przez osiedle w kierunku zielonego skwerku. Jakiś czas szli obok siebie w milczeniu patrząc to na mijanych ludzi i krajobrazy, to na siebie nawzajem. Magda próbowała ogarnąć myśli. Ułożyć jakoś sposób rozmowy z ojcem. Zaplanować co mu odpowie, jeśli ten spyta o ich przyszłość. Nie miała pojęcia co odpowie. Nie miała pojęcia co zrobi. Zerkając na Dawida teraz, po tym czego już się dowiedziała miała ochotę poznać go bliżej i dać sobie i jemu szansę. Teraz stwierdzała, że to może nie jest tak całkiem beznadziejny pomysł. Później Dawid spytał o zauważoną na ulicy sytuację. Ot kłótnia młodych ludzi. Najwyraźniej małżeństwa. On trzymał na ręku może roczne, płaczące dziecko. Ona stojąc w drzwiach otwartego samochodu szukała czegoś w dość obszernej torbie. Kłócili się dość głośno. Dawid spytał o co się kłócą.
 - O to kto miał spakować butelkę z piciem dla dziecka.
 - Dlatego właśnie dobrze jest, jeśli jest jasny podział obowiązków i mężczyzna odpowiada za swoje, a kobieta za swoje. Wtedy nie ma kłótni o to co kto miał zrobić.
 - I co? Pewnie kobietę widziałbyś przy garach i dzieciach, a mężczyznę realizującego się zawodowo. Tak? – pytając podniosła głos z pretensją.
 - To wynika z natury kobiety i mężczyzny. Kobieta rodzi i karmi dzieci, dba o wspólne gniazdo, a mężczyzna zapewnia utrzymanie rodzinie. Dba, żeby niczego im nie brakowało i chroni.
 - Co za zacofane, seksistowskie myślenie. – oburzyła się – Może u was tak jest. U nas kobieta i mężczyzna mają równe prawa do rozwoju i realizowania się w życiu.
 - No ja wiem. Jak w Ameryce, ale przecież mężczyzna nie może urodzić dziecka, a kobieta biorąc na siebie obowiązek utrzymania rodziny tylko dokłada sobie obowiązków. Wytłumacz mi to.
Zaczęli rozmawiać o obyczajach, zerkać na siebie nawzajem, dyskutować. Dawid nie do końca zgadzał się z poglądami swojej żony, ale słuchał uważnie, pytał, przedstawiał swoje argumenty. To była dość rzeczowa rozmowa. Kiedy siedli na ławce nad brzegiem Wisły zerknęli na siebie.
 - Znajdziemy jakiś kompromis. – stwierdził on po chwili. – Muszę się jeszcze chyba trochę nauczyć waszej kultury i zwyczajów.
 - Chyba musisz – potwierdziła ona.
Właściwie spacer przebiegł w przyjemnej atmosferze. Przed powrotem do domu Magda zatrzymała swojego męża. Ju