Zwyczajnie - miłość (XI) Trudna prawda

Że niby ja odbieram miłości magię przez racjonalizowanie??? Wypraszam sobie. Że nie postrzegam miłości jako złośliwego dzieciaka ze skrzydełkami, który kryje się po krzakach i strzela z łuku w kogo mu pasuje, ale jako siłę rodzącą się wewnątrz naszego umysłu? Tak. Jesteśmy ciałem organicznym poddanym działaniu praw biologii i ewolucji. Nasze upodobania, lęki, jak i pasje kształtowane są przez doświadczenia nabywane od chwili poczęcia. Nawet nie mamy pojęcia jak wieloma informacjami dysponuje nasza podświadomość kierując nas w danym momencie w tę, czy inną stronę. Feromony – substancja chemiczna wychwytywana przez węch informuje nasz mózg o właściwym dopasowaniu biologicznym.(Dzieci ze związku mają największe szanse być zdrowe.) Wrażenia z odbioru bodźców wizualnych i słuchowych dają informację o sile i możliwościach poradzenia sobie w przyrodzie i przetrwania osobnika. Zakodowane wzorce osób z którymi stykaliśmy się w trakcie naszego życia i związane z nimi emocje sprawiają, że przy jednych ludziach zyskujemy poczucie bezpieczeństwa, a przy innych nie. Liczy się dopasowanie pod względem inteligencji, poczucia humoru. No i jest jeszcze szereg naszych własnych indywidualnych pasji i słabości, oraz tkwiąca w nas potrzeba afirmacji i akceptacji. Musimy odczuć, że dana osoba będzie w stanie nas przyjąć bez zastrzeżeń, nie odrzuci. Każdy ma potrzebę przynależności i afirmacji, akceptacji bez zastrzeżeń. Skoro więc ktoś ma słabości podobne do moich, lub pasje podobne do moich automatycznie budzi się przekonanie, że on zrozumie, zaakceptuje. Wybaczcie, ale nie wierzę, że jakaś magiczna siła pcha nas w łapy osobnika, który nas krzywdzi. Jeśli ktoś zakochuje się właśnie w takim typie to wynika to tylko z jego niskiego poczucia własnej wartości. Ktoś mu wmówił, że jest niewiele wart i nie wierzy, że ktokolwiek inny przyjmie go takim jakim jest. Jeśli czujesz swoją wartość, lubisz siebie to nie pakujesz się w związek z kimś kto będzie tobą pomiatał. Instynkty, mechanizmy psychologiczne. Trochę tak mało romantycznie? No bo to jeszcze nie miłość. To zakochanie. Wiecie co jest magiczne?. Moment, kiedy po zadziałaniu wszystkich powyższych mechanizmów patrzymy na drugiego człowieka i jego szczęście zaczyna się dla nas liczyć bardziej niż swoje własne. Kiedy już nie chodzi o to, żeby tego człowieka pozyskać dla zaspokojenia naszych egocentrycznych pragnień, ale jesteśmy w stanie wyrzec się własnego szczęścia dla jej, jego szczęścia. Wtedy żadne kolejne osoby, obudzone instynkty, mechanizmy psychologiczne nie sprawią, że pójdziesz za kimś innym. Skoro już kochasz to kochasz na dobre i złe. Bez względu na to czy ten drugi człowiek jest sprawny, czy uległ wypadkowi i wymaga opieki, czy jest piękny, czy zestarzał się, zmienił, zniedołężniał - nadal jest dla nas centrum świata. Dla mnie to jest prawdziwa magia i rodzi się w naszej duszy, ale może być też tak, że siedzi sobie ten skrzydlaty, zmutowany dzieciak w krzakach, z tym tam łukiem i strzela. Pozdrówcie go ode mnie jak go spotkacie. Chociaż właściwie… Jakby taki był, to chętnie bym go dorwała, żeby mu wyskubać parę piórek. Mniejsza z tym. Wracam do opowiadania.

U Magdy i Dawida zdecydowanie zadziałała chemia, biologia i coś z obszaru duszy. Dla wielu wystarczająco, aby się zakochać. Czy to wystarczy, żeby obudzić miłość? Jeszcze nie wiem. Czy wystarczy, aby pokonać przeszkody kulturowo – społeczne? To już inna kwestia. Te przeszkody niestety potrafią rozdzielić ludzi wbrew wszelkim sprzyjającym prądom biologicznym, duchowym, intelektualnym i innym.
Skończyłam na tym, że Magda poszła z matką do kuchni i wyznała swej rodzicielce, że dziecko, które nosi jest dzieckiem Dawida. Oczywiście Anna nie mogła spokojnie przyjąć takiej wiadomości.
- Co ty mówisz? Dziecko co ty w ogóle mówisz? Dawid pojawił się tu wczoraj. – próbowała układać fakty.