Zwyczajnie - miłość (VIII) Seks

obrych. Sama tak powiedziałaś przed naszym ślubem. Pamiętasz?
- Ja tak powiedziałam?
- No. Powiedziałaś, że gdyby Bóg był taki małostkowy, aby różnicować ludzi pod względem tego w jakim miejscu i kulturze się urodzili, zamiast pod względem tego co mają w środku to byś w niego zwątpiła. Jeden Bóg, jedna małość ludzka.
- Nie pamiętam, ale mogłam tak powiedzieć. – przyznała – To nie zmienia jednak faktu, że cię nie znam. Zupełnie cię nie znam. Chciałam, żebyś tu przyjechał tylko z jednego powodu. Żebyś pomógł mi formalnie rozwiązać to małżeństwo. To co się stało w nocy to… uległam chwili, ale nie wyobrażam sobie, żeby dało się połączyć twój świat i mój świat.
- Magda – wypowiedział prosząco, patrząc na nią ciągle, ale widząc jej zaciętą postawę zmienił ton – Wybacz, ale ja tu przyleciałem z innego powodu. Przez dwa miesiące nie odpoczywałem i nie dosypiałem, bo pracowałem, żeby zarobić na podróż tutaj. Mogłem zostać w Ameryce i tam dostałbym pracę. Przyleciałem, bo tu mam ciebie i dziecko. Wierzę, że to Allach cię postawił na mojej drodze i chcę zrobić to co trzeba, czyli zaopiekować się moją rodziną.
- Nie jesteśmy rodziną, a ja nie potrzebuję opieki. Ty jesteś muzułmaninem, ja katoliczką, wzięliśmy ślub w jakiejś śmiesznej, amerykańskiej kapliczce, po pijanemu. Uważasz, że to tworzy z nas rodzinę?
- Składaliśmy przysięgę przed Bogiem, który jest jeden i przed sobą wzajemnie, a nie przed kapłanem. Wziąłem cię za żonę i nie mam zamiaru się tego zapierać. Ty też mnie wzięłaś. Jesteś moją żoną.
- Byłam pijana! – krzyknęła Magda wzburzona – Zrobiłam to w nieświadomości.
- Dzisiaj w nocy byłaś trzeźwa. – zauważył.
- Niech cię jasny szlag! – krzyknęła i w geście protestu nie wiedząc jak się tłumaczyć zaplotła ramiona na piersiach i odwróciła wzrok w stronę okna.
- Allach nam pomoże – zawiadomił on i uruchomił silnik. - Jedźmy. W którą stronę mam jechać?
Początkowo Magda kierowała swego towarzysza przez ulice stolicy, później, kiedy wyjechali na prostą za miastem włączyła radio i patrząc w migające za oknem obrazy, myśląc o spotkaniu z rodzicami i możliwych konsekwencjach tego co zrobiła, próbując planować jakąkolwiek taktykę dalszego postępowania i nie widząc żadnej sensownej, zmęczona zasnęła. Obudziła się w pustym samochodzie. Silnik był zgaszony, miejsce kierowcy puste. Wyjrzała przez okno – korony drzew, las. Przykryta była męską marynarką. Powąchała odruchowo. Ten zapach przyprawiał ją o zawrót głowy i falowanie w podbrzuszu. To nie był sen. Faktycznie już tu był i to co się stało – stało się naprawdę. Jeszcze czuła w sobie wspomnienie po niedawnej bliskości. Dogłębnie czuła. Zażenowanie mackami objęło świadomość, uśmiechając się drwiąco. Usiadła i rozejrzała się. Wyszła z samochodu. Grzejące słońce, świergot ptaków, szum przejeżdżających pojazdów dochodzący z daleka. Przeciągnęła się. Za chwilę zobaczyła postać swego męża idącego od strony lasu z dłońmi złożonymi do siebie łódeczkami. Był przystojny, ale zbyt atletyczny. Nigdy nie lubiła atletycznych mężczyzn, bo automatycznie identyfikowała ich z brakiem głębszego odczuwania i narcyzmem. Nie znosiła ludzi dla których powierzchowność liczyła się najbardziej. Podkoszulek, szorty do kolan i ten kolczyk w uchu. Typowy Narcyz. Ten jednak w wyrazie twarzy miał coś takiego co zakłócało jej obraz ustalonych w głowie stereotypów. Uśmiechnął się widząc ją i kiwnął do niej głową.
- Jak tam? Wyspałaś się?
- Nie bardzo – ziewnęła, jakby na potwierdzenie – ale już mogę patrzeć na oczy. – odgarnęła włosy.
- Zobacz co znalazłem – wyciągnął w jej stronę garść jeżyn, a ona najpierw zawahała się, potem spojrzała na niego niepewnie i wyciągnęła swoją dłoń. Niby prawie nic. Tylko dotyk d