Zwyczajnie - miłość (VIII) Seks

/> - Dobrze. To tylko nasze dziecko. – odparła zdenerwowana, gdy on pogładził jej ramię. Odepchnęła jego dłoń i spłukała wodę. Mimo wszystkich doznań i uniesień  w nocy, teraz obudziła się świadomość, że to nie tak miało być. Okazała słabość, instynkt zwyciężył, rozum przegrał. Była zła na siebie i na niego. Chwilę siedziała na podłodze przy sedesie. Później wstała i wypłukała usta, przemyła twarz. Przejrzała się w lusterku. Była wściekła na osobę, którą tam zobaczyła do tego stopnia, że najchętniej rzuciłaby w nią czymś ciężkim. Tak czasami tracą swój żywot lustra. To przetrwało. Należało do siostry. Musiało przetrwać.  
Przeskoczę może poranne zamieszanie. To było szybkie ubieranie się, zmieszane głosy, urwane zdania odnośnie śniadania, biegających dzieci, ich przedszkolnych osiągnięć, rozwijających się zdolności, garderoby Magdy. Przyjechała w ubraniu w którym była na egzaminie. Siostra zaproponowała jej pożyczenie czegoś swobodniejszego. Po chwili ubrana była w kremową sukienkę na ramiączkach w herbaciane różyczki. Śniadanie odbyło się wśród trajkotu trzyletniej Lidki i pięcioletniej Krysi. Sławek proponował wspólny wypad za miasto nad zalew, ale tu Magda zaprotestowała. Chciała jak najszybciej odjechać, aby wszystko wyjaśnić. Tutaj w ogólnym gwarze nie było takiej możliwości, a tymczasem Sławek bezpretensjonalnie, zupełnie jakby miał prawo zadał pytanie jakiego nawet ona nie odważyła sobie do tej pory postawić.
- A co wy teraz planujecie? Tu chyba nie zostaniecie, skoro Dawid nie zna polskiego. Jedziecie do Bułgarii, czy do Stanów?
- Ja mam zamiar zostać tutaj i skończyć studia, a co zrobi Dawid to jego sprawa. – zawiadomiła szybko Magda.
- To się jeszcze zobaczy. – wyjaśnił Dawid – Nauczyłem się angielskiego, więc pewnie z czasem nauczę się i polskiego, ale mam nadzieję, że Magda też rozważy inne możliwości. Za parę miesięcy przyjdzie na świat dziecko. Dobrze by było, żebym szybko znalazł dobrą pracę, a tu jej pewnie bez znajomości waszego języka nie znajdę. Musimy to przegadać. Wiecie. Nie było jeszcze możliwości.
Jeszcze trochę posiedzieli, pogadali i zdecydowali, że pora jechać. Wpół do jedenastej. Słońce było już wysoko. Ruch na ulicach ogromny. Dawid usiadł za kierownicą i teraz Magda była mu niemal wdzięczna. Nie znosiła jeździć w godzinach szczytu po zatłoczonej Warszawie. Usiadła obok.
- Będę ci mówiła jak jechać. Jak już wyjedziemy z Warszawy będzie prosta, łatwa droga.
- No to mnie kieruj. – położył dłoń na stacyjce, ale nie przekręcił. Spojrzał na Magdę i uśmiechnął się.
- Cieszę się, że tu jestem i że mogłem poznać twoją siostrę i szwagra. Teraz wiem, że będzie dobrze.
- Będzie dobrze? – spojrzała na niego – Jak? Mam do skończenia studia. Ty nie znasz polskiego, ja bułgarskiego. Z resztą. Nawet nie rozważałam życia z tobą. To jest nierealne.
- Magda. Będzie dobrze. – sięgnął do jej dłoni - Allach nas połączył i Allach nas poprowadzi. Czuję to.
- Allach? – spojrzała na niego przerażonymi oczyma – Allach? – powtórzyła.
- Bóg. Jedyny, Wszechmogący.
- Jesteś muzułmaninem?
- Tak. – spojrzał na nią uważnie, a uzyskawszy tylko jeszcze bardziej przerażone spojrzenie zaczął tłumaczyć – Nie ważne jakim imieniem nazywasz Boga, tylko jakim jesteś człowiekiem. Prawda? Wyznanie o niczym nie świadczy. Ty jesteś katoliczką, a nie jesteś taka popsuta jak inne katoliczki.
 - I ty wiedząc, że jestem katoliczką wziąłeś mnie za żonę?
 - No, sama widzisz. Nie przejąłem się tym, że należysz do tego chorego, obłudnego kościoła.
 Człowiek nie decyduje w jakiej kulturze jest wychowywany i jakimi stereotypami, czy wierzeniami napełniany przez rodziców. W każdej kulturze znajdziesz fanatyków, idiotów i ludzi mądrych, d