Zwyczajnie - miłość (VIII) Seks

, ale jeśli kiedyś ich spotkamy to ci opowiem. Teraz ty – spojrzała na Dawida wyczekująco.
- Moja mama nie skończyła żadnej szkoły. W tamtych czasach nasze dziewczęta jeszcze się nie uczyły. Jednak jest dobrą i mądrą kobietą. Cierpliwą i kochającą. Tata to łajdak i nawet wspominać mi się o nim nie chce. Mam jeszcze trzy siostry i brata od mojej mamy i trójkę rodzeństwa z drugiej żony ojca.
- To znaczy, że twoi rodzice są po rozwodzie?
- Nie. Jak miałem piętnaście lat ojciec wziął sobie drugą żonę. Ma dwie. Nasza religia to dopuszcza.
- Acha – Magda spojrzała na niego przerażonymi oczyma – I ty też masz zamiar kiedyś szukać drugiej żony? – spytała mając nieodpartą ochotę wysiąść z tego małżeństwa na najbliższym zakręcie.
- To tylko jak zbrzydniesz, roztyjesz się, albo przestaniesz się ze mną kochać. Inaczej chyba nie. – wzruszył ramionami, jakby mówił o sadzeniu roślin, czy innej mało ciekawej czynności.
- Okay. Koniec. Dojeżdżamy do Krakowa, składamy papiery i bierzemy rozwód. Mam cię dosyć.
- No przecież żartowałem. – zaśmiał się. – Lubię monogamię. Raczej. – sięgnął do jej dłoni, ale cofnęła ją. – Oj nie dotykać, bo ktoś zobaczy. – najwyraźniej kpił – Niedotykalna jestem.
Dalsza droga przebiegała już w nieco lepszej atmosferze. Dawid puszczał swoje nagrania pop i śpiewał co poniektóre piosenki zerkając w stronę Magdy. Miał bardzo przyjemny w brzmieniu głos, ale ona uśmiechnęła się dopiero, kiedy wszedł na wysokie tony i zaczął fałszować. Leciały utwory Aerosmith, Christiana Bautista, a on śpiewał - In Love with you - wzrokiem dedykując jej słowa. To była siła, której nie mógł się oprzeć żaden uśmiech.
Nastrój zmienił się, kiedy wjechali w gęsto zatłoczone ulice Krakowa. Magda już myślała o spotkaniu z rodziną, o potrzebie poważnej rozmowy z Piotrem i była tym coraz bardziej przerażona. On skupiał się na prowadzeniu samochodu, ale zerkał na nią raz po raz widząc zachodzące w niej zmiany. Zaprowadziła go pod kamienicę w której wynajęła mu mieszkanie. Kiedy on szukał miejsca do zaparkowania ona zadzwoniła do właścicielki lokum. Zaraz potem wyjaśniła.
- Wynajęłam ci tu pokój. Zaprowadzę cię i pojadę do domu. Muszę na spokojnie porozmawiać z rodzicami i jakoś ich przygotować. Nie wiem co dalej będzie z nami, ale wolałabym na razie nie wtajemniczać w nasze relacje całego świata. Im mniej osób wie, tym lepiej. – spojrzała na niego prosząco.
- Wynajęty pokój? Chcesz mnie tu ukryć? Fajnie się zapowiada. Tylko wiesz. Nie znam waszego języka, nie wybrałem jeszcze sobie pieniędzy. Nie mam przy sobie centa. Byłaby możliwość, żebyś dała mi najpierw dostęp do Internetu, żebym mógł zrobić przelew?
- Będziemy w kontakcie. Daj telefon. – sama sięgnęła po aparat komórkowy Dawida i zaczęła wciskać klawisze – Zapiszę ci mój numer telefonu. Może mają tu Internet, a jak nie, to postaram się dać ci dostęp jak najszybciej. Pojawię się tu jak tylko będę mogła.- zadzwoniła na swój telefon. Zagrał gdzieś w torebce. Oddała Dawidowi jego aparat, gdy on poruszył brwiami.
- Chyba nie mam innego wyjścia, jak się dostosować. Tak? Na pewno powiesz o mnie rodzicom?
- Powiem. Teraz muszę. Albo zrobi to Monika. – uśmiechnęła się cierpko.
- No tak. To jest argument. No dobrze. No to prowadź do tej skrytki.
            Przeszli przez ruchliwą ulicę. Z koron zielonych drzew porastających pobocza przebrzmiewały trele ptaków próbujących przekrzyczeć miejski ruch. Po chodnikach przemieszczali się tłumnie ludzie. Niektórzy pojedynczo, inni w parach, lub trójkach, a jeszcze inni kolektywnie – całymi wycieczkami. Dotarli do starej kamienicy. Magda szła przodem. Dawid z torbą na ramieniu za nią. W