Złodziej Prol +Ch1

-Dzięki kolego- wymamrotał cicho Loke gdy oddalił się na tyle, że nie mogli go usłyszeć,, wyjmując zdobyczny telefon i wyłączając go.-...to mi się przyda.

Nagle ciszę zakłóciło odległe dzwonienie zegara umieszczonego w samym centrum parku, ogłaszając wybicie kolejnej pełnej godziny. Oznaczało to że godzina policyjna była zdecydowanie bliżej niż zakładał. Powstrzymał potrzebę przeklęcia i przyspieszył kroku, kierując się w stronę wyjścia z parku. Przyłapanie bez odpowiedniego pozwolenia, poza domem, w czasie godziny policyjnej równało się w najlepszej sytuacji przesłuchaniu i ciężkim karom pieniężnym, a w sytuacji gdy masz w kieszeniach cudzą własność mogło być tylko gorzej. Idąc szybkim krokiem, w krótkim czasie opuścił gęsty park, zamieniając drzewa i alejki na ulice, chodniki i szkło Dystryktu Przyszłości. Nie czekając chłopak ruszył dalej szerokim chodnikiem prowadzącym w stronę Dystryktu Tradycji. Z czasem budynki robiły się coraz niższe i mniej ozdobne, w miarę jak Loke opuszczał wewnętrzne części miasta. Zmniejszały się też cały czas ilości kamer obserwujących obywateli, ilość policjantów patrolujących ulice, a także czas, jaki miał na dotarcie do gorszych dzielnic, gdzie istniała szansa na uniknięcie problemów. Loke’a zawsze fascynowało jak bardzo różniły się otoczenia i życia ludzi dobrze urodzonych i tych którym się to nie udało. Synowie i córki wielkich rodzin którzy dziedziczyli znane korporacje lub pochodzili od wysokich urzędników, gwiazd, ludzi bogatych, stanowili kastę wykształconą, kwiat społeczeństwa. Ci żyli w wielkich apartamentach, na samych szczytach wielopiętrowych szklanych wież w wewnętrznych kręgach metropolii, skąd mogli czuć się panami świata.… I ludzie którzy urodzili się zwykli, o rodzicach którzy nie osiągnęli niczego wielkiego, nie posiadający majątku, za wszelką cenę pragnący zdobyć to co mają ci którzy ich zatrudnili, wierzący że ciężką pracą im się uda, lub poddający się w walce i czepiający się mniejszych przyjemności życia takich jak alkohol, telewizja lub cokolwiek innego. Oni żyli w mieszkaniach, na które sami zapracowali, na lepszych lub gorszych osiedlach, w bliższych lub dalszych dzielnicach. Ulice pustoszały, jakby odliczając czas do nadejścia nocy. Loke jeszcze bardziej przyspieszył, czas uciekał mu zdecydowanie za szybko. Zbyt się zagapił i teraz mógł mieć z tego powodu poważne problemy. Nareszcie po jakimś czasie wokół niego zaczęły pojawiać się niskie cztero-pięciopiętrowe, a zaraz po nich także trzy-czteropiętrowe budynki. Oznaczało to że wchodził powoli na tereny gdzie policja zapuszczała się rzadziej i niechętnie, a największym niebezpieczeństwem byli korzystający z tego ludzie. Loke szybko skierował swoje kroki w stronę jednego z gorzej utrzymanych osiedli. Znajdowało się ono w bezpośrednim sąsiedztwie dzielnicy hutniczej, co sprawiało że było zamieszkane głównie przez pracowników różnorakich fabryk i hut. Pracujący tam ludzie byli tylko prostymi pracownikami fizycznymi, niewykształconymi, którzy swoją edukację zakończyli na podstawowym poziomie. Stawiało ich to w bardzo złej pozycji w świecie gdzie intelekt i urodzenie było wszystkim i właśnie stąd, dzielnice takie jak ta, pełne tych ludzi, były często pomijane, zaniedbywane i pozostawiane swojej powolnej agonii, razem z żyjącymi tam mieszkańcami. Sprawiało to że z upodobaniem tworzyły się tam centra przestępcze i wszelkiego typu skupiska nielegalnych interesów. Tak właśnie powstawały siedziby mafii, burdele, imperia narkotykowe i inne tego typu miejsca. Sam Loke starał się trzymać od tego jak najdalej, zagłębiając się w półświatek jedynie tak głęboko jak musiał, miał jednak inne powody do wejścia w akurat tę dzielnicę. Ciasne uliczki między domami, które w tym typie budownictwa tworzyły swego rodzaju labirynt, zdecydowanie bardziej mu odpowiadały niż otwarta przestrzeń większych ulic. Poza tym łatwiej było się tam ukryć i uliczki te były rzadko, jeżeli w ogóle uczęszczane. Jak można było oczekiwać po tak późnej godzinie, nigdzie nie widać było żywego ducha, co wcale nie znaczyło że nie jest obserwowany lub ktoś za nim nie podąża. Atakowanie nieuważnych kieszonkowców wracających z wewnętrznych kręgów miasta było dość powszechną praktyką wśród wszelkiego rodzaju wielkich osiłków którzy nie umieli sami na siebie zarobić. Loke szedł wzdłuż kolejnych ścian, szukając miejsca gdzie mógłby zboczyć z chodnika. Po dłuższym poszukiwaniu, w końcu znalazł, między zapuszczonym zielonym trzypiętrowym budynkiem, a w miarę nowszym, ceglanym czteropiętrowym blokiem. Tam gdzie powinny stykać się ich przednie ściany, tworząc zwartą fasadę, ziała szeroka przerwa. Nie czekając dłużej obrócił się na pięcie i w jednym kroku wszedł w zasłoniętą uliczkę, porzucając światło rzucane przez uliczne lampy, na rzecz bezpieczniejszej ciemności. Ciasne, pełne śmieci, starych pudeł i nieczystości uliczki układały się jedna po drugiej w długą i pokręconą drogę której jedno z wyjść znajdowało się niedaleko budynku w którym wynajmował mieszkanie. Niestety jednak,zanim będzie bezpieczny, musiał przejść całą tę drogę, nie doznając poważnego uszczerbku na zdrowiu bądź portfelu. Nie marnując więcej czasu, ruszył przed siebie, próbując nie nastąpić na różnorakie “pułapki” pozostawione przez wcześniejszych gości zaułka, ani na szczury które co jakiś czas pojawiały się na widoku, tylko po to aby po chwili ukryć się ponownie. Stąpając ostrożnie, posuwał się naprzód, pokonując kolejne metry, za każdym zakrętem wypatrując potencjalnego zagrożenia. Powoli jednak, w miarę postępu, chłopak zaczynał czuć się coraz pewniej i bezpieczniej. Do tej pory nie spotkał nikogo poza szczurami, a one nie stanowiły realnego zagrożenia. Zmęczony całodziennym wysiłkiem umysł chłopaka powoli zaczął coraz mniej skupiać się na nasłuchiwaniu. Zbliżał się, zdecydowanie za szybko, do następnego zakrętu,  niemal nie potrącając leżącej przy ścianie puszki nogą. Już miał wychylić się zza zakrętu, gdy poczuł jak zatrzymuje mu się serce, a oddech zamiera w płucach. Nocną ciszę rozdarł stłumiony chichot, który zaraz potem przerodził się w głośny rechot. Loke zastygł w miejscu, słuchając jak złośliwy, zły śmiech, przesiąknięty sadystyczną uciechą powoli zamiera. Dopiero wtedy chłopak uświadomił sobie że dobiegał on zza zakrętu który miał tak nieostrożnie przekroczyć, nie, jak się obawiał, zza jego pleców. Serce zaczęło na nowo bić w piersi, a płuca cicho wypuściły zatrzymane powietrze. Miał ochotę odetchnąć głośno i głęboko, jednak  powstrzymał się. Teraz, gdy jego myśli zostały w tak brutalny sposób sprowadzone na ziemię mógł wyłowić więcej dźwięków z otoczenia: powolne kroki, miarowe stukanie czegoś metalowego o ciało, a także odgłosy szurania tkaniny o tkaninę. Ktoś definitywnie znajdował się za zakrętem, przechadzając się i śmiejąc, jednak Loke nadal nie wiedział kto to, czy zbliża się w jego stronę ani czy stanowi realne. Generalnie w sytuacji takiej jak ta, najrozsądniej byłoby się wycofać i ruszyć okrężną drogą.